| 641 คำ |

ตอนนี้มันไม่รู้จะพูด ..จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไงเรียบเรียงไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มตรงไหน มันอึดอัด ไม่เข้าใจ ผสมปนเปมั่วไปหมดพยายามไม่คิดเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่ เรื่องที่กำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้แต่มันวนอยู่ในหัวไม่หยุด พยายามดึงตัวเองออกมาแต่เผลอไปนิดเดียวมันก็วนเข้ามาในความคิดเหมือนเดิมรู้ตัวอีกทีสายตาก็พร่ามัวเพราะน้ำใสๆ ที่เริ่มเอ่ออยู่ในดวงตาแล้วฝืนอย่างมากเพื่อไม่ให้มันไหลออกมากำมือจนเจ็บหวังให้มันช่วยอีกแรง

ต้องทนกับเรื่องเดิมๆ อึดอัดกับความรู้สึกเดิมๆอยากจะหนีไปให้พ้นๆ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากต้องมาทนฝืนกลั้นอารมณ์กลั้นความรู้สึกตัวเองอีกแล้ว เหนื่อยว่ะ

จากคนที่ไม่เคยแคร์อะไรจากคนที่ไม่เคยร้องไห้ออกมาให้กับเรื่องอะไรง่ายๆ แม้จะต้องเจอต้องแก้ปัญหาแม้จะเป็นเรื่องที่ยากมากแต่ก็ผ่านมันมาได้ทุกครั้ง

แต่ครั้งนี้มัน ..ไม่ไหวว่ะมันอดทนมาจน ..ใจมันรับไม่ไหวแล้ว สะกิดนิดนึงมันก็ร้าวสั่นไหวจนเจ็บไปหมด

ยิ่งโดนตอกย้ำโดนพูดซ้ำๆถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นในอดีต เหตุการณ์ที่คนพูดๆมันออกมาอย่างหน้าตาเฉย พูดออกมาราวกับว่าถ้ามันเกิดขึ้นอีกเขาก็จะไม่แคร์

แล้วคนฟังล่ะ คนที่เคยเห็นคนพูดนอนจมกองเลือดนอนนิ่งสื่อสารอะไรกับเราไม่ได้ตอบโต้อะไรเราไม่ได้ บอกเราว่าเจ็บแค่ตรงไหนแค่ไหนไม่ได้คนเห็นคนที่มันไม่เป็นอะไรคนที่มันมองร่างโชกเลือดตอนนั้นมันเหมือนกำลังจะขาดใจตายมันกลัวมากจนตัวสั่นไปหมด น้ำตามันไหลไม่หยุดร้องให้กับคนไม่ได้สติจนปวดตาปวดหัวไปหมด

แล้วทำไม ทำไมตอนนี้คนๆ นั้นเขาถึงพูดออกมาได้โดยที่ไม่คิดถึงความรู้สึกเราเลยไม่คิดบ้างเลยว่าเราห่วงเรากลัวมากแค่ไหน

แล้วทำไม ทำไมต้องรู้สึกกังวลมากขนาดนี้ทำไมไม่ปล่อยๆ ไป เจ้าของชีวิตเขายังไม่คิดแคร์ชีวิตตัวเองเลย ใช่ ต้องลองปล่อย ..แต่ก็ทำไม่ได้

เคยคิดนะก่อนหน้านี้ เคยคิด เคยยังมีหวังว่าเขาคงยอมทำในสิ่งที่เราขอคงเลิก คงไม่ทำให้เราต้องรู้สึกแบบนี้อีก หวังว่าเขาจะหยุด

หวัง.. หรือ “ความหวัง” มันก็เป็นเพียงแค่ความปรารถนาที่เกิดขึ้นภายในใจของเราเอง..เราคิดมันขึ้นมาเองแล้วมันจะเป็นเรื่องจริงได้ยังไง อืมคงเป็นแบบนี้แหละ

หวังคือเรื่องที่จะไม่เกิดขึ้นจริงแต่ความรู้สึกอึดอัด เศร้า ไร้ความสุขนี้มันคือเรื่องจริง เจ็บจริงๆ กลัวจริงๆ

..กลัวเขาตาย

..แต่เขาไม่กลัวว่าตัวเองจะตาย

และเขาก็คงไม่แคร์เราด้วย ..เหมือนกัน

..แบบนั้น ถ้าเป็นอย่างนั้น

ถ้าต้องเห็นภาพนั้นอีกครั้งคงเจ็บปวดกว่าครั้งนั้นมากมากจน.. แค่คิดตอนนี้ยังรู้สึกไม่ไหวแล้ว อย่าต้องให้ถึงเวลานั้นจริงๆ เลย

..ไม่เอาแล้ว จะไม่ยอมเห็นภาพนั้นอีกแล้ว ไม่เป็นไรจะเป็นคนไปก่อนเอง เราจะได้ไม่ต้องรับรู้แบบที่เราเคยรู้สึกอีกอยากจะหยุดมันแล้วจริงๆ

อืม ยิ้มครั้งล่าสุดนี่เมื่อไรนะ นานจนจำไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้เรากำลังยิ้ม ยิ้มให้กับการที่เรากำลังจะหลุดพ้นยิ้มที่เป็นเต็มไปด้วยความสุข และยิ้มที่เราจะจดจำเป็นครั้งสุดท้าย : )

ขอโทษนะ ลาก่อน