"ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้คือการชงกาแฟ มันคือแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวซึ่งสาดส่องลงมายังความมืดมิดที่ชื่อว่าความเสียใจ..." (ฟุคาเสะ คาซุฮิสะ, หน้า 40)

สิ่งเดียวที่ทำให้ ฟุคาเสะ คาซุฮิสะ มีความสุขได้ก็คือการชงกาแฟ เพราะนี่คือสิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุดและนั่นทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจของเพื่อนๆ ได้ในขณะหนึ่ง  แต่นอกเหนือจากนั้น เขาก็เป็นเพียงมนุษย์เงินเดือนที่แสนจืดชืดและอมทุกข์คนหนึ่งเท่านั้น ชีวิตทึมเทาของฟุคาเสะเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเขาก้าวเท้าเข้าไปในร้าน โคลเวอร์คอฟฟี่ ร้านกาแฟเล็กๆ ที่แสนอบอุ่น นอกจากฟุคาเสะจะได้เจอเพื่อนใหม่อย่างสามีภรรยาเจ้าของร้านแล้ว ฝ่ายภรรยายังเป็นแม่สื่อให้เขาได้คบหากับ โอจิ มิโฮโกะ หญิงสาวแสนสวยผู้แวะเวียนมาที่ร้านเช่นเดียวกัน ดูท่าความรักของทั้งคู่จะไม่มีปัญหาใดๆ ให้กวนใจ

อยู่มาวันหนึ่ง มิโฮโกะมีท่าทีแปลกไป เธอบอกเขาว่า ได้รับจดหมายที่เขียนข้อความกล่าวหาว่าฟุคาเสะเป็นฆาตกร นั่นทำให้เธอเกิดข้อกังหาในตัวเขาและส่งผลต่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ฟุคาเสะตกใจมาก เขามั่นใจว่าเขาไม่เคยฆ่าใคร อย่างไรก็ดี ข้อความดังกล่าวทำให้เขานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์สุดสะเทือนใจที่ครอบงำชีวิตเขามาตลอด นั่นคืออุบัติเหตุอันนำไปสู่การเสียชีวิตของ ฮิโรซาวะ เพื่อนสนิทของเขาเมื่อสมัยมหาวิทยาลัย

ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปี ฟุคาเสะก็ไม่สามารถลืมอุบัติเหตุครั้งนั้นได้ลง เขาจึงตัดสินใจลงมือสืบหาความจริงด้วยตนเองว่าเหตุการณ์นั้นมีเบื้องหลังอะไรหรือไม่ โดยการไปพบปะกับครอบครัวและคนรู้จักของฮิโรซาวะ รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ครั้งนั้นอย่าง มุราอิ, ทานิฮาระ และอาซามิ ซึ่งต่างก็แยกย้ายกันไปหลังจบการศึกษา

การสืบหาความจริงครั้งนี้ ไม่ได้มีเพียงแต่ความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้นที่ขับเคลื่อน แต่ยังมีความรู้สึกผิดในใจฟุคาเสะด้วย เขาเองก็ต้องการรู้จักฮิโรซาวะให้มากกว่านี้ เนื่องจากเพิ่งตระหนักได้ว่าแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนที่เรียกว่าเพื่อนสนิทเลย

ตอนแรกๆ เรารู้สึกว่าเนือยมาก แทบจะไม่มีกลิ่นอายของความคืบหน้าใดๆ เลย การสืบสวนของฟุคาเสะเองก็ไม่เชิงการสืบเพื่อหาตัวคนร้ายหรือเบื้องหลังอุบัติเหตุ แต่เป็นการพยายามทำความรู้จักตัวตนของเพื่อนสนิทที่ชื่อฮิโรซาวะให้มากขึ้นต่างหาก มินะโตะยังคงเก่งในการบรรยายปูมหลังตัวละคร ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับทุกคนในเรื่องไปด้วยอย่างประหลาด เรื่องเริ่มตื่นเต้นชวนลุ้นขึ้นในช่วงครึ่งหลัง เราพอเดาความสัมพันธ์ของตัวละครบางตัวได้ เลยไม่รู้สึกประหลาดใจอะไรนักตอนเฉลย (วงผู้ต้องสัยเองก็ค่อนข้างแคบ) พออ่านมาจนใกล้จะจบ บรรยากาศสบายๆ แกมซึ้งชวนให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างคลี่คลายแล้ว เรื่องน่าจะถึงจุดพีคได้เพียงเท่านั้นและคงกำลังไต่ระดับลงมาเพื่อกลับสู่ความสงบ แต่เราก็ต้องหน้าหงายอยู่ดี เพราะทุกอย่างมาเฉลยเอาในบทสุดท้ายแบบไม่ให้ทันได้ตั้งตัวเลย เรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่แสบสันมากๆ และจำเป็นต้องอ่านให้จบจนบรรทัดสุดท้ายจริงๆ รับรองว่าจะลืมความเนือยในตอนต้นและกลางเรื่องไปในทันที