วันหนึ่ง ในตอนนั้นเป็นยามเช้าหลังฝนตกครั้งใหญ่ ข้าพเจ้าสวมรองเท้าแล้วกุลีกุจอตรงไปแถวศาลเจ้าใกล้ป่า มีเสียงแม่ตะโกนไล่หลังว่าให้ระวังเหยียบกบจึงพยักหน้าตอบโดยไม่ได้สนใจว่าท่านจะเห็นหรือเปล่า

พอได้เห็นกบที่ศาลเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าก็นึกบางอย่างออกไม่ได้ มันเศร้าเสียจนข้าพเจ้าในวัยเด็กร้องไห้ออกมาต่อหน้ากบ พอมันเห็นเช่นนั้นมันก็ถามขึ้นมา "คุณหนูร้องไห้เพราะเรื่องอะไรหรือ" ข้าพเจ้าส่ายหน้าและไม่บอกมัน

กบเงียบไปและมองดูข้าพเจ้าร้องไห้อยู่แบบนั้นสักพักมันก็ออกกระโดด แล้วมันก็หยุดเหมือนบอกให้ตามไป ข้าพเจ้าตามมันไปทั้งน้ำตาก่อนจะหยุดที่บึงแห่งหนึ่ง เมื่อแหวกกอหญ้าเข้าไปก็เห็นกบมากมายหน้าตาคล้ายคลึงกัน

"ดูนี่สิคุณหนู นี่คือบ้านของข้าล่ะ พวกเขาหน้าตาคล้ายกันมาเสียจนหลายทีข้ายังจำสลับเลย แต่นั่นไม่มีปัญหาอะไรเพราะกบอย่างพวกข้าไม่มีชื่อ" มันกระแอมไอ "ข้าพาออกนอกเรื่องเสียแล้ว ที่ข้าจะเล่าคือพวกเราค้ำจุนกัน ไม่ว่าเจ้าจะเจ็บปวดแบบไหนเจ้าก็แค่เล่า ทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อมีกบสองตัวรับความเจ็บปวดแบบเดียวกัน เจ้าจะเห็นได้ว่าที่นี่รักกันเหลือเกินทั้งที่เรารู้แค่ว่าอีกฝ่ายเป็นกบ มันไม่มีวันสั่นคลอนไปแม้ว่าจะขาดกบไปสักสามสี่ตัว"

"ข้าพูดมากเกินไปไกลอีกแล้วซี ที่อยากจะบอกคือท่านเล่าเรื่องของท่านให้เราฟังได้นะ กบความจำไม่ยาวนักหรอก"

ข้าพเจ้าส่ายหน้า บอกมันไปว่าได้สิ่งที่ต้องการแล้ว

วันหนึ่ง แต่เป็นในตอนเที่ยง ข้าพเจ้ากลับบ้านพร้อมกับกบสามตัว ถ้ามีกบสามตัวช่วยข้าพเจ้ารับความเจ็บปวดไปคงจะเจ็บน้อยลง

โดย มานากะ ชิเกะฮิโระ