รีวิวเว้ย (652) ใครสักคนแหล่เคยบอกเอาไว้ว่า "ความรักเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่สมอง" แต่เพราะอะไรกันหนอเวลาที่คนเรา "เลิกกัน" กับเป็นสมองที่ทำงานอย่างหนักเพื่อหา "เหตุ" และ "ผล" ว่าที่เรากับเขาต้องเลิกกันเพราะอะไร (?) และก็เป็นสมองอีกนั้นแหละที่ทำหน้าที่ในการจดจำความรักที่ผิดหวังเอาไว้แทบตลอดเวลา พอผ่านนานเข้าก็เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว อยู่คนเดียวได้บ้างแล้ว ฟังเพลงเดิมได้นิดหน่อย เปิดรูปดูได้เล็กน้อย ค่อย ๆ ดีขึ้นทุกวัน (ถ้าพิมพ์ต่อคงจบเพลง) แต่เมื่อเราผ่านสถานที่เดิม ๆ ใน "ความทรงจำ" ความเจ็บช้ำก็จะกลับมาเล่นงานเจ้าของความทรงจำนั้นอยู่ดี

นอกจากเรื่องของสมองและหัวใจแล้ว "ความรัก" ยังเป็นเรื่องของ "คนสองคน" ที่พอมันเลิกกันความรักก็กลายเป็นเรื่องและกลาบเป็นกรรมของเพื่อนอยู่ดี ยิ่งตอนที่มันกลับไปดีกันพวกเพื่อนนี่แทบไม่ต่างอะไรกับ "หมาตัวหนึ่ง" อีกทั้งหมาเหล่านี้แหละที่ชอบพูดถึง "ทฤษฎีความรัก" ที่ผสมปนเปกันไปทั้งสมหวังและผิดหวัง แต่ในท้ายที่สุดเมื่อหมาต้องเผชิญเรื่องเหล่านั้นด้วยตัวเองก็กลายเป็น "หมาหงอย" ทุกทีไป

ในท้ายที่สุดและด้วยสภาวะของความงก ๆ เงิ่น ๆ มันเลยทำให้เกิดเครื่องหมายคำถามใหญ่ขนาดใหญ่ในเรื่องของ "ความรัก" ที่ต่างก็ยังถกเถียงกันจนถึงปัจจุบันว่า แท้จริงแล้วความรักมันเป็นเรื่องของ "สมอง" หรือ "หัวใจ" ซึ่งในทางวิทยาศาสตร์ได้มีคสามพยายามในการอธิบายเรื่องดังกล่าวผ่านมิติขององค์ความรู้ด้านวิทยาศาสตร์ในผลงานหลายชิ้น และในทางสังคมศาสตร์เองก็ได้มีการพูดถึงเรื่องของ "ความรัก" มาเนิ่นนาน แต่ด้วยความที่เป็นการพูดจาของคนสายสังคมศาสตร์ที่หลายครั้งทำให้ในท้ายที่สุดแล้วนักสังคมศาสตร์ก็ต่างแยกย้ายกันไปนั่งคนละมุมห้องเพราะพอพูดมากเข้าพวกเราก็เริ่มงงในบทสนทนาของตัวเอง และเรื่องของ "ความรัก" นี่แหละที่เป็นหนึ่งในบทสนทนาของสายสังคมศาสตร์ที่ชวนตีความและถกเถียงกัยได้แทบตลอดเวลาและในแทบทุกสายของสังคมศาสตร์ เอาแค่ตีความคำว่า "รักชาติ" เท่านี้เราก็เชื่อว่าสายสังคมแต่ละสายก็งัดเอาความเชี่ยวชาญในสายของตัวเองออกมาเถียงกันได้ไม่มีวันจบสิ้น