ครอบครัวผมวางอยู่บนฐานคิดชายเป็นใหญ่ที่แท้จริง! เราสืบสายครอบครัวกันผ่านทางพ่อ ดังนั้นญาติๆที่ผมรู้จักมักจี่ด้วยแล้วเนี่ย จึงมีแต่ญาติของพ่อทั้งนั้น ในขณะที่ญาติฝั่งแม่ถูกทำให้เป็นตัวร้าย

เริ่มตั้งแต่แม่แล้วครับ แม่ผมก็เป็นตัวร้ายสำหรับครอบครัวพ่อเหมือนกัน ป้าและย่าไม่ชอบแม่ผมนัก เพราะเป็นลูกคนจน ง่อววว น้ำเน่าละครไทยไปอีก เอาจริงๆแล้วฝ่ายพ่อผมก็ไม่ได้จะรวยอะไรเท่าไหร่ ครอบครัวชนชั้นกลางทั่วไป แต่ดันอยู่ในพื้นที่เกษตรกรรม ครอบครองเรือกสวนไร่นาที่ให้คนแถวนั้นเป็นลูกจ้าง จึงกระแดะคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นเขา อันนี้ด่าย่ากับป้าตัวเอง ฮ่าๆๆๆ

ซึ่งหลังจากพ่อกับแม่แต่งงานกันแล้ว เรื่องเล่าจากป้าก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีเยี่ยม ป้าเล่าว่ายายขายลูกสาวเพื่อยกระดับครอบครัว และพ่อผมคือคนโง่ที่ตกเป็นเหยื่อของแผนการเลวร้ายอันนั้น ยิ่งญาติฝั่งแม่ไม่ต้องพูด ป้ามีเรื่องเล่าของทุกคนไว้กลอกหูเด็กใสซื่อที่โตมาภายใต้การเลี้ยงดูอย่างผม

ตาคือคนหนึ่งที่ได้รับผลกระทบจากเรื่องราวนี้ ตอนเด็กๆผมไปเล่นบ้านตายายบ่อยๆ มีครั้งหนึ่งผมเอามีดมาฟันเสาหน้าบ้านของตา ด้วยความใสซื่อและสร้างสรรค์ของเด็กที่อยากแกะสลักงานไม้อ่ะนะ ตาตีผม และแน่นอนผมวิ่งร้องไห้มาบ้านป้าและเล่าให้ป้าฟัง เท่านั้นแหละ เรื่องเล่าทำงานได้ดีขึ้นอีก เพราะตอนนั้นเรื่องแย่ๆอะไรของตาที่เข้ามา ไฟวอลล์ผมเปิด __white-listed สำหรับมันเรียบร้อยแล้ว

เรื่องราวมีอยู่ว่า สมัยก่อนที่แม่ผมจะเกิด มีพี่ชายของแม่คนหนึ่งโดนตาทำโทษด้วยการให้ไปตีด้วยหวาย แล้วให้ไปแช่น้ำ จนสุดท้ายปอดบวม ตาย จบ สั้นๆง่ายแต่หลากหลายดาเมจมาก ผมจำขึ้นใจ และไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับตาอีกเลย แต่ก็เป็นไปได้ยากใช่ไหมล่ะ ตาก็คือพ่อของแม่ และเป็นธรรมดาที่เวลาแม่ไปเยี่ยมตาก็หิ้วหอบผมไปด้วย แต่หลังจากแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถ เรื่องเล่าก็กลับมาทำงานได้ดีอีกครั้ง แต่ไม่แค่นั้นน่ะสิ เพราะมีเรื่องจริงอยู่ด้วย

ประกันชิวิตของแม่ได้เงินอยู่มากโขในระดับหนึ่ง ซึ่งตาในฐานะพ่อเข้าไปรับเงินส่วนนั้น และแน่นอนตาย่อมแบ่งให้ผมและพี่น้องอีก 2 คน แต่คนละเท่าไหร่รู้ไหม สะเทือนใจมาก คนละ 2000 เว้ยยย แบบคือมึง กูเป็นลูกนะ แม่กูตายให้กูคนละ 2000 เชี่ยไรเนี่ย ไม่ต้องให้ก็มั้งแบบนี้ มั่นใจเลยว่าตาให้เพราะรู้สึกผิดเล็กน้อย ผมไม่ได้โกรธนะ เพราะตอนนั้นยังอายุแค่ 9 ขวบ ไม่ประสีประสา แต่ป้าผมสิตัวโกรธของจริง จริงๆทนายแนะนำให้ป้าฟ้อง ยังไงเงินพวกผมที่เป็นลูกๆย่อมได้มากกว่าคนละ 2000 อยู่แล้ว แต่ป้าเลือกที่จะไม่ฟ้อง เพราะไม่อยากตกเป็นขี้ปากคนแถวบ้าน ว่าแย่งสมบัติกัน ป้าผมค่อนข้างถือหน้าถือตาแหนะครับ

แต่ถึงอย่างไร ไม่ฟ้องไม่ได้แปลว่าไม่แก้แค้น เรื่องเล่าของป้าทำงานต่อไป และยกระดับด้วยการบอกเล่าสู้ลูกหนี้ คนแถวบ้าน และแน่นอนคนเชื่อป้า รวมถึงผมด้วยผมเรียกตาว่า “ไอ้ตามด้วยชื่อ” อย่างที่ป้าทำ ผมโกรธตามป้าจนเคยเอาก้อนหินไปขว้างใส่หลังคาก็มีมาแล้ว นึกกลับไปแล้วตลกชะมัด

หลังจากตาได้เงินจากประกันของแม่ไม่กี่เดือน ตาก็แต่งงานกับหญิงม่ายจากไหนไม่รู้ แต่ที่สะใจป้าผมมากถึงมากที่สุดคือ ตาจัดงานแต่งซะใหญ่โต แต่สุดท้ายเจ้าสาวมาเอาขันหมากและไม่กลับมาอีกแล้ว แค่เพศสัมพันธ์ก็ยังไม่ได้มีด้วยซ้ำมั้ง ผมเดาเอาอ่ะนะ ป้าผมหัวเราะไป 10 วัน 10 คืน “ไอ้เฒ่าตัณหากลับ” คือคำที่ป้าผมใช้เพื่อแสดงความสะใจและเยาะเย้ย ผมแอบเห็นด้วยหน่อยนึง

ตั้งแต่นั้นมา “ไอ้คอง” หรือคุณตาของผมก็เก็บตัวเงียบ แทบไม่สุงสิงครับใครอยู่ในบ้านเหงา ผมก็ไม่ติดต่อกับทางนั้นเลย รวมถึงไม่ติดต่อญาติฝั่งแม่คนอื่นๆด้วย นี่ก็ผ่านมา 11 ปีได้แล้วมั้งหลังจากแม่เสียชีวิต ผมไม่เคยคุยกับตาเลยตั้งแต่นั้น ป้าผมก็จากไปแล้ว แต่ความแค้น ความเกลียดชังยังคงอยู่ ผมรับมันต่อ คนอื่นๆในครอบครัวผม และญาติฝั่งพ่อด้วย มัน,เรื่องเล่าของป้าเกี่ยวกับไอ้คอง ที่จริงบ้าง เท็จบ้างยังคงถูกเล่าต่อไป สิ่งที่คุณกำลังอ่านอยู่นี้ก็คือหนึ่งในนั้น ด้วยความอาลัยแด่ป้า และความเกลียดชังที่ผมได้รับต่อ...