ผมเจอเขาครั้งแรกในเช้าวันอาทิตย์อันขมุกขมัว ภายใต้เมฆสีเทาหม่นและหยาดฝนเม็ดเล็กโปรยปรายเย็นเยียบของต้นเดือนตุลาคม เด็กชายใต้ร่มคันใหญ่พร้อมกับหญิงสาวในชุดกระโปรงยาว คาดการณ์จากรอยหยักในสมองอันน้อยนิดว่าเด็กชายที่ถือดอกไอริสไว้แนบอกคงจะเป็นลูกชายและหญิงสาวก็คือภรรยาของคุณลีโอ—นายเหนือหัวของเบนจามิน, มือข้างหนึ่งของผมเปิดประตูรถม้าส่วนอีกข้างผายเชิญให้ผู้โดยสารในวันนี้ทั้งสองเข้าไปนั่งด้านใน รถเอนเอียงเล็กน้อยเมื่อรับน้ำหนัก ผมจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ครั้นกำลังจะหันหลังเดินไปประจำที่นั่งสารถีด้านบน—ดอกไม้สีม่วงเข้มยื่นมาตรงหน้า ดอกไอริสและเจ้าของมือเล็กที่ยื่นมาส่งยิ้มกว้างให้กัน ดูสดใสยิ่งกว่าแสงพระอาทิตย์ตอนเที่ยงตรง

            “สวัสดีครับพี่ชาย ผมชื่อไอริส”

            ในวันนั้นผมได้รับดอกไอริสจากเด็กชายที่มีชื่อว่าไอริส

2. butter cookie

            เราพบกันครั้งที่สองที่เดิมที่รถม้าของผม แต่คราวนี้เด็กชายตัวจิ๋วเดินออกมาคนเดียวพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ทำให้เสื้อลายทอของเขาพองออกอย่างเห็นได้ชัด, ท่าทางดูมีพิรุธจนผมแอบหัวเราะ เด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มสูงประมาณเอวจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า—รอยยิ้มสว่างจนต้องหรี่ตาส่งให้กันอีกครั้งเขาเปิดเสื้อออกเพื่อหยิบยื่นถุงปริศนาใต้ท้องนั้นให้

            “ผมให้”

            ถุงกระดาษสีเข้ม มัดไว้ด้วยโบว์ไม่เป็นระเบียบ ผมรับไว้แล้วก้มลงพินิจมองว่าของด้านในคืออะไรอย่างตื่นเต้นนี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เบนจามินได้รับสิ่งของจากคนแปลกหน้า ถ้านับเงินค่าโดยสารกับหนังสือพิมพ์รายวันที่ตู้จดหมายในทุกๆเช้า—ผมเลิกคิ้ว รู้สึกประหลาดใจมากกว่าจะรู้สึกดีใจเมื่อแกะโบว์มัดถุงนั้นออก กลิ่นไหม้อ่อนๆ ปะทะจมูกเป็นกลิ่นแรก ก่อนจะตามด้วยกลิ่นหอมเบาของเนยและน้ำตาล คุกกี้เนย—แต่ก่อนที่ผมจะได้เงยหน้าขึ้นเพื่อขอบคุณน้ำใจของเด็กหนุ่มร่างขาวจิ๋วก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เบนจามินจึงทำเพียงส่งยิ้มให้ประตูที่ไม่ทันปิดสนิท พูดขอบคุณในใจ หวังว่ามันจะส่งไปถึงเด็กชาย

4. chocolate cookies

            สองสามวันถัดมา พวกเราเจอกันอีกครั้งที่รถม้าของผม ตำแหน่งเดิม, หน้าบ้านตระกูลแบร์นาร์ด แต่ที่ต่างออกไปคงจะเป็นท่าทีเศร้าสร้อยของเด็กชายไอริส, ถุงขนมสีน้ำตาลเข้มอยู่ในอ้อมกอด ไม่ได้อยู่ใต้เสื้อตำแหน่งท้อง กับภรรยาของคุณลีโอที่เดินจูงมือออกมาพร้อมกันด้วยรอยยิ้มเบาบาง 

            “คราวก่อนขอโทษด้วยนะคะที่ไอริสทำอะไรโดยพละการ”

            “หวังว่าคุณจะรับคำขอโทษจากเขานะคะ”

            หญิงสาวกล่าว พร้อมกับเด็กชายที่ก้าวเข้ามาใกล้ แล้วยื่นถุงขนมในอ้อมกอดให้แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันทีที่ผมรับถุงนั้นไว้ 

            ผมเปิดถุงขนมออก คราวนี้มันถูกมัดปากถุงอย่างเรียบร้อยด้วยโบว์สีแดง เมื่อเปิดถุงออก ไม่มีกลิ่นไหม้ แต่เป็นกลิ่นหอมของช็อกโกแลตอ่อนๆ เตะจมูก, ผมกินและพบว่ามันไม่อร่อยเท่ากับคุกกี้เนย

4. fragile iris

            เย็นวันอาทิตย์ วันนี้ผมไม่มีธุระต้องไปรับส่งคุณลีโอหรือครอบครัวของเขาเนื่องจากวันหยุดหนึ่งวัน ขณะควบขี่เรมี่ ม้าสีดำสนิทที่ตกทอดมาจากคุณพ่อไปตามทางหินบนถนนที่คุ้นตา—แวะทักทายคุณป้าโรซี่ร้านขายดอกไม้ และคุณจอร์จร้านขนมอบสำหรับมื้อค่ำวันนี้ เบนรั้งเชือกให้ม้าเทียมก้าวช้าลงก่อนจะหยุดนิ่งที่หน้าร้านขายผ้า—เด็กชายสวมเสื้อกั๊กสีม่วงดอกไอริสทับเชิ้ตสีขาวกำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนฟุตบาท ผมไม่ทันเห็นว่าในมือเล็กนั้นกำลังกำอะไรไว้อยู่ อาจจะเป็นผ้าเช็ดหน้าหรือกระดาษ น่าสงสารที่มันถูกกำแน่นจนยับย่น คล้ายกับใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ัยับย่น, เกรอะกรังด้วยคราบน้ำตาหลังจากเงยหน้าขึ้นมองกัน ผมลงจากรถม้าแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา 

            “เป็นอะไรรึเปล่า”

            “ผมเศร้า”

            เด็กชายปาดน้ำตา, สูดน้ำมูก

           “ให้พี่ไปส่งบ้านไหม”

           ผมเลือกจะไม่ถามถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า, เหตุผล เพราะผมก็แค่พลเมืองดีที่บังเอิญผ่านมาเจอเด็กกำลังนั่งร้องไห้ในที่ที่ไม่ควรอยู่

           “ไม่”

           เขาบอก หันหลังมองเข้าไปในร้านขายผ้า เบนมองตามเข้าไปก็พบกับหญิงสาว ภรรยาคุณลีโอที่กำลังพูดคุยกับเจ้าของร้านขายผ้าอย่างออกรส คงไม่ทันสังเกตว่าลูกชายคนดีออกมานั่งร้องไห้อยู่หน้าร้านนานเท่าไหร่แล้ว 

            “ผมไม่อยากกลับบ้าน”

            “พาผมไปที่ไหนก็ได้ นะครับ”

            สามัญสำนึกของชายวัยย่างสามสิบของเบนจามินทั้งหนักแน่นและอ่อนไหวในเวลาเดียวกัน เมื่อสบสายตากับนัยน์ตาสีฟ้าใส น้ำตาคลอหน่วยใกล้จะไหลลงอาบแก้มตรงหน้า—สุดท้ายจึงอ่อนไหวและใจอ่อน ผมมองเข้าไปในร้าน สังเกตว่าเจ้าหล่อนคงจะไม่ทันมองออกมาเห็นชายขับรถม้ากำลังอุ้มลูกชายของเธอขึ้นหลังม้าในตอนนี้ คาดว่าหลังจากนี้ผมคงจะต้องอธิบายกับคุณลีโออีกยาวเกี่ยวกับเรื่องนี้—ผมกร่นคำหยาบที่เด็กชายวัยสิบต้นที่นั่งอยู่ในวงแขนของผมไม่ควรได้ยินในใจ ขณะควบม้าออกไปจากเส้นทางกลับบ้าน—สถานที่ลับที่ใช้ปลอบใจพระอาทิตย์ให้กลับมาสดใสอีกครั้ง

ผมหันไปมองเมื่อนั่งลงตรงที่ว่างกลางสวน มีหินสลักเอาไว้ด้วยลายมือห่วยๆ ตอนเด็กของผมว่า “benjamin’s” วางอยู่ข้างที่ว่าง, คนแปลกหน้าในสวนดอกไม้ยกยิ้มสว่างยิ่งกว่าพระอาทิตย์ไม่ยอมหุบ ดวงตาสีฟ้าใสราวกับเป็นประกายเมื่อมองไปรอบๆ

6. see you next time

            พวกเขาเจอกันอีกครั้งในเช้าวันที่อากาศแจ่มใส เมฆสีเทาหม่นหมองที่เคยปกคลุมทั่ว ย้อมทั้งเมืองเป็นสีเทาเกือบสองอาทิตย์วันนี้ลางาน ท้องฟ้าสีฟ้าครามใสจนไม่คิดว่าอยู่กลางเดือนตุลาคม—ผมขับเทียบรถม้ามาจอดอยู่ที่หน้าบ้านตระกูลแบร์นาร์ด, ลงจากที่ประจำสารถี ถอดหมวกทรงสูงออก ทาบมันไว้ที่อกขณะก้มหน้าลง เมื่อคุณลีโอและครอบครัวเดินออกมาจากบ้าน 

            เด็กชายในเสื้อกั๊กสีเหลืองอ่อนกับกางเกงสั้นเหนือเข่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมา เสียงเรียกชื่อ "ไอริส! อย่าวิ่งสิลูก" ดังตามหลัง—เด็กตัวสูงเท่าเอวเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้กัน พร้อมกับถุงขนมในมือเล็กเอื้อมมาตรงหน้า ผมรับมันไว้พอดีกับที่ไอริสถูกเจ้าหล่อนที่เดินตามมาได้ทันดันหลังให้เข้าไปนั่งด้านใน แต่เด็กดื้อก็ยังคงหัวรั้น ยื่นหน้าออกมา ดวงตาสีฟ้าใสเป็นประกายต้องแสงแดดยามบ่ายแก่ ราวกับรอคอยบางอย่างที่พี่ชายคนเทียมม้าเคยสัญญากันไว้

            ผมยกยิ้มแล้วหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ, เด็กชายดูท่าทางฉงนแต่ก็รับดอกไม้สีแดงสดไว้

            "สวัสดีครับน้องชาย พี่ชื่อเบนจามิน"

            ในวันนั้นเด็กชายได้รับดอกเบนจามินจากผมที่ชื่อเบนจามิน

            ส่วนผมได้รับสิ่งตอบแทนเป็นรอยยิ้มที่สว่างกว่าพระอาทิตย์

#choseokweekly