ปีนี้เป็นปีที่ตั้งคำถามกับจิตใจของตัวเองหลายอย่างเหลือเกิน

สภาพจิตใจอ่อนแอที่สุดเท่าที่จะอ่อนแอได้แล้ว เกลียดตัวเองสลับกับรักตัวเองไปทุกๆวัน

อาการซึมเศร้าที่เหมือนจะดีขึ้นแต่บางทีก็กลับมาแบบไม่มีเหตุผล

นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์หลายเดือนก่อน หลายๆคำพูดที่ไม่มีใครตั้งใจจะทำร้ายใคร 

แต่กลับฝังใจเราจนเหมือนเราเป็นคนนิสัยไม่ดี

ทุกการกระทำของเรา มันผ่านการกลั่นกรองมาจากคำพูดของคนหลายๆคน

เรากลัวเราทำอะไรผิดแผกไปแล้วจะทำให้ใครไม่พอใจอีก เราระแวงคำพูดของเราไปหมด

นั่นทำให้เราเล่นโซเชียลเน็ตเวิร์คน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะเราไม่มีความสุขเลยเวลาเข้าไปอ่าน

แต่ก็ขอบคุณสภาพแวดล้อมเรา ครอบครัวและเพื่อนดีๆ ที่ช่วยพยุงเราไว้เสมอ

ถ้าบังเอิญมีเพื่อนเราได้มาอ่าน แล้วมีเศษเสี้ยวนึงที่คิดว่า เอ๊ะ คือเรารึเปล่านะ ก็คือพวกคุณนั่นแหละ

ไม่ต้องสงสัยใดใดทั้งนั้นเลย :-)

วันนี้เป็นวันที่เศร้าเป็นพิเศษ อย่างไม่มีเหตุผล เลยอยากมาเขียนเก็บไว้น่ะ

อาจจะเพราะได้ฟังเพลง let u go ของน้องมิวสิคแล้วก็เจนนิษฐ์

เสียดายที่ไม่ได้ดูหนังเรื่อง where we belong แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้วแหละมั้ง

แค่ฟังเพลงยังร้องไห้เป็นเผาเต่าเลยล่ะ

เราก็หวังว่าซักวันนึงเราจะดีขึ้นยิ่งกว่านี้อีก 

และหวังว่าคนที่กำลังเจออะไรคล้ายๆเรา จะมีวันที่ไม่แย่จนเกินไปนะคะ