คิ้วบางขมวดเป็นปมแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างกังวลขยับเม้าส์ไปที่ตัวกากบาทมุมขวาบนตัดสินใจแล้วตัดสินใจอีกเพื่อจะกดคลิกลงไป 

"โอ้ยยยย เอาไงดีวะ"

อิศรากรีดร้องอัดใส่หมอนหนุนที่อยู่ใกล้ๆอย่างคนสติแตกเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนห้องข้างๆ ดีดดิ้นไปมาสักพักก่อนมานั่งย้อนอ่านประโยคที่ตัวเองบรรจงพิมพ์ไปเมืื่อหลายนาทีก่อนแล้วก็ลงไปดิ้นอีกอยู่หลายครั้ง ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อไปทั่วใบหน้าเพราะความเขินอายราวกับสาวน้อยวัยรักแรก ร่างบางลุกขึ้นมานั่งตัั้งสติกับตัวเองอีกครั้ง

"เอาน่า ไม่มีใครอ่านหรอก"

คนหน้าหวานพูดคุยกับตัวเอง เดี๋ยวก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม เดี๋ยวก็ส่ายหน้ารัวๆพร้อมเบะปากเหมือนจะร้องไห้ คุยกับตัวเองเหมือนคนบ้าอยู่หลายนาทีก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆและตัดสินใจอย่างแน่วแน่

"พี่เอ๊ะโลวเทคจะตายไป เล่นเฟสกับไลน์เป็นก็ดีแค่ไหน ไม่มีทางมาอ่านแน่ๆ.." ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง จับเม้าส์เลื่อนไปยังปุ่มกดโพสต์แต่มือซ้ายก็มาจับข้อมือเอาไว้

"อ๊า! ไอ้ทอมทำไมเอ็งป๊อดงี้วะ" มือบางตีแก้มเรียกสติตัวเองอีกครั้ง 

"เอาวะ"

เจ้าตัวอ่านข้อความที่ตนพิมพ์อีกครั้งเพื่อตรวจทาน เมื่อมั่นใจได้ว่าไม่มีใครรู้แน่ๆว่าเป็นเรื่องของเขา อิศรากลั้นใจกดโพสท์ข้อความไปในที่สุด

คนหน้าหวานพรูลมหายใจก่อนจะยืดตัวด้วยความอารมณ์ดี กดปิดโน้ตบุ๊คก่อนจะลุกไปอาบน้ำนอน

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทำเอาอิศราสะดุ้งตื่นด้วยความโมโห วันหยุดแท้ๆแต่เขาต้องมาตื่นเช้าเพราะเสียงแจ้งเตือนที่ตัวเองลืมปิดเอาไว้ คนหน้าหวานเอื้อมไปหยิบด้วยอาการสะลึมสะลือกดปิดไปก่อนจะเข้าสู่ช่วงนิทราดังเดิม

แต่ทว่า..

เสียงกริ่งห้องดังขึ้นเมื่อสติของคนขี้เซากำลังจะตัด อิศราดีดดิ้นไปมาบนเตียงด้วยความโมโหอีกครั้งก่อนจะลากสังขารไปยังประตูห้องเพื่อไปหาคนที่ขัดความสุขในการนอนของเขา

เสียงกริ่งที่ดังไม่หยุดเพื่อเร่งให้เจ้าของห้องออกมาเปิดประตู 

"รู้แล้ว โอ้ย บ้านไม่มีกริ่งให้กดเล่นไงวะ" 

คนหน้าหวานบ่นอุบอิบตลอดทางเดินไปยังหน้าประตู เขาไม่แม้แต่จะส่องตาแมวด้วยซ้ำว่าใครมา กระชากระตูออกด้วยความโมโหตั้งใจจะด่าให้ยับเพราะมาขัดความสุขการนอนในวันหยุดของเขา แต่ก็ต้องอ้าค้างไว้อย่างนั้นเมื่อคนตรงหน้าดันเป็นคนที่แสนคุ้นหน้าคุ้นตา..

"สวัสดีน้องทอม"

ร่างสันทัดในเสื้อยืดคอกลมสีดำกับกางเกงขาสั้นตามสไตล์เจ้าตัวมาพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักแต่ตีนกาขึ้นเต็มไปหมด คนเพิ่งตื่นยังคงช็อคอ้าปากค้าง สภาพชุดนอนและหัวฟู ความรู้สึกงัวเงียอยากนอนต่อเมื่อครู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง

"พ..พี่เอ๊ะ?" อิศรากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก รู้สึกอยากกัดลิ้นตายไปจากตรงนี้ซะให้ได้เพราะสภาพเขาตอนนี้ไม่ควรเจอคนตรงหน้าสักนิด "มีไรเหรอครับ?"

จิรากรเลิกคิ้วมองอย่างขำๆ แล้วยื่นถุงกระดาษขนาดกลางมาให้

"อะไรอะ?"

"พี่ลองทำแกงส้มอะ ลองไปชิมดูนะ"

อิศรารับถุงกระดาษมาอย่างจนใจ แม้จะมาจากคนที่ชอบแต่มันไม่อร่อยเลยนี่สิ..

"คราวนี้ถ้าหมาไม่แดกอีกก็ทำให้พี่กินหน่อยนะ"

"ห่ะ..เดี๋ยวนะพี่.."

"เดี๋ยวไปทำความสะอาดครัวละ กินเสร็จก็เอามาคืนละกันไม่ต้องล้าง"

คนแก่กว่ายิ้มกว้างอย่างมีเลศนัยจากไปทิ้งให้เด็กเพิ่งตื่นมองอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ต้องยิ้มตอบอย่างช่วยไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายปิดประตูห้องเรียบร้อยอิศราก็รีบปิดประตูวิ่งไปวางถุงกระดาษตรงเคาท์เตอร์ทำอาหาร แล้วผละตัวไปยังห้องนอนเพื่อเปิดดูแจ้งเตือนโทรศัพท์ที่เด้งไม่หยุดตั้งแต่เช้าทันที

ภายในใจของอิศราได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างที่เขาเจอตอนนี้เป็นเพียงความฝัน ให้ลางสังหรณ์ของเขาเป็นเพียงการคิดไปเองเท่านั้น

"พระพุทธเจ้า พระเยซู พระอัลเลาะห์ เจ้าแม่กวนอิม เจ้าแม่สำนักไหนก็ช่างช่วยลูกด้วย สาธุ!" 

ดวงตากลมโตค่อยๆลืมขึ้นมามองหน้าจอข้อความที่เด้งขึ้นมาทุกวินาที ทั้งเฟสบุ๊กและไลน์ต่างเด้งไม่หยุด อิศรากลั้นใจเปิดไลน์ขึ้นมาเลื่อนดูแชทใหม่ที่เด้งขึ้นแจ้งเตือนเกือบหนึ่งพันข้อความ ทั้งแชทแยกแชทกลุ่มมีเต็มไปหมดโดยหัวข้อการสนทนาก็ดูไม่พ้นจากที่คิดไว้

"เหี้ย.."

และอีกมากมายเกือบสามสิบห้องแชท อิศราลูบหน้าอย่างรู้สึกเครียดกดสลับไปเปิดเข้าแอพเฟสบุ๊กที่แจ้งเตือนถล่มทลายแบบที่ทั้งชีวิตไม่เคยมีมาก่อน เพื่อนๆที่นานๆจะมากดไลค์ให้เขายังมากดว้าวกดหัวใจให้เลยด้วยซ้ำ

และแจ้งเตือนที่เขาอยากฆ่าคนเป็นพี่ให้ตายคือการที่ธนกฤตแชร์กระทู้แล้วแท็กชื่อเขา และดูเหมือนเพื่อนๆที่สนิททั้งหลายจะมั่นใจเลยพากันมาถล่มกดไลค์และคอมเม้นท์เยอะมากจนเขาอยากจะฆ่าตัวตายซะเดี๋ยวนี้

แต่สิ่งหนึ่งที่เขาอยากจะกรี๊ดให้แต๋วแตกไปเลยคือชื่อของใครคนหนึ่งกดหัวใจให้โพสท์นั้นด้วย

'Jirakorn Somphitak'

"โคตรเหี้ย.."

อิศราไม่แม้แต่จะเลื่อนอ่านคอมเม้นท์ด้วยซ้ำ คงจะโดนแซวกันซะจนอยากแทรกแผ่นดินหนี โชคยังดีที่ในเฟสบุ๊กของเขามีเเต่คนสนิทๆ 

คนหน้าหวานกดคลิกลิงค์เข้าไปดูกระทู้ต้นเหตุที่เขาเป็นคนโพสท์เองกับมือเมื่อคืน นึกแล้วก็อยากตัดมือตัวเองที่คลิกโพสท์กระทู้นี้ลงไปจนเกิดเรื่อง คอมเม้นท์ที่พุ่งไปเกือบสามร้อยกว่าๆกับยอดแชร์ที่เกือบหมื่นก็ทำเอาน้ำตาจะไหล

"เหี้ยเกินบรรยาย ฮือ"

อิศราโยนโทรศัพท์ทิ้งบนเตียงอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตดี น่าอายจนอยากจะบ้าตาย ยิ่งนึกถึงคำพูดของเจ้าของห้องข้างๆกับการกดไลค์ด้วยแล้ว

ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งอยากตายและอยากฆ่าคน อารมณ์ที่ตีกันตอนนี้ทำเอาเขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่ ได้แต่คาดโทษให้คนเป็นพี่ที่บังอาจไปเห็นกระทู้แล้วมาแท็กเขาอย่างนี้ คนหน้าหวานที่เขินตัวแทบแตกแต่ท้องก็ร้องประท้วงขึ้นมาด้วยความหิวตัดสินใจตัดขาดทางโซเชียลชั่วคราวมายังถุงกระดาษที่ได้มาแทน 

อิศราหยิบกล่องอาหารออกมาจากถุงออกมา แอบอมยิ้มให้กับความมีน้ำใจของเพื่อนบ้านให้อย่างอดไม่อยู่ กับข้าวมี ข้าวมี ผักต่างๆไว้ทานคู่ก็มี ความรู้สึกเครียดก็หายไปมีแต่ความอยากฟัดอีกฝ่ายก็กลับมาอย่างเดิม

"น่ารักจัง" 

เมื่อจัดเตรียมจะทานอาหารให้ลืมความเครียด สายตาก็เหลือบไปเห็นเศษกระดาษเล็กๆที่หล่นออกมาอยู่ขัางๆถุง มือบางเอื้อมไปหยิบขึ้นมาเปิดอ่านดู

ภายในกระดาษมีลายมือสวยเป็นระเบียบเขียนเอาไว้ และข้อความในนั้นทำเอาคนหิวข้าวเมื่อครู่ก็รู้สึกอิ่มเลยทีเดียว รอยยิ้มกว้างที่แทบจะฉีกไปถึงใบหูกับใบหน้าที่ร้อนฉ่าจนขึ้นสีแดงไปทั่วแก้มนวล อิศราก้มไปฟุบโต๊ะกัดแขนตัวเองเพืื่อกลั้นเสียงกรี๊ดที่กลัวจะดังไปถึงคนข้างๆห้องให้ได้อายกว่าเดิม