มีเรื่องน่ารำคาญใจยองฮยอนอยู่สองสามอย่างในช่วงนี้
เรื่องใหญ่คงเป็นเรื่องโปรเจกต์ไฟนอลของวิชาจิตวิทยาสังคมที่ต้องตามหาคนสัมภาษณ์ ในหัวข้อซึ่งยองฮยอนอ่านกี่ทีก็รู้สึกอยากถามที่ประชุมว่าอะไรทำให้โหวตเลือกหัวข้อนี้เป็นหัวข้อทำวิจัย แต่เสียงส่วนน้อยอย่างเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเออออและทำงานไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ แล้ววันก่อนก็มาเกิดอาเพศงานหายไปเสียอย่างนั้น ยองฮยอนหงุดหงิดมาก และกำลังคิดว่าจะทำยังไงให้มันเสร็จก่อนวันนำเสนออาทิตย์หน้า
เรื่องที่สองคือเรื่องเกี่ยวกับชมรมดนตรีที่เขาอยู่ อีกไม่กี่อาทิตย์จะถึงวันแสดงแล้วก็ยังไม่ได้ซ้อมอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยองฮยอนพยายามนัดซ้อมแล้วก็ว่างไม่ตรงกันสักที จนเขาเบื่อจะคุยแล้ว
ส่วนเรื่องสุดท้าย
“…พี่มาทำอะไร?”
พัคเจฮยอง รุ่นพี่ปีสี่ที่ทำตัวน่ารำคาญที่สุดในความรู้สึกของยองฮยอนตอนนี้
เขาเพิ่งเลิกเรียนวิชาสาขาและกำลังจะรีบออกไปประชุมกับเพื่อนที่หน้าคณะ แต่ก็ดันโดนรุ่นพี่แว่นตัวสูงโย่งนี่ดักรอตั้งแต่ยังไม่ก้าวออกจากห้องเรียน
“ยองฮยอนอา…”
อีกฝ่ายเรียกเขาเสียงอ่อน ท่าทางสำนึกผิด แต่ยองฮยอนไม่สนใจ และตั้งใจจะเดินหนี
ทว่าเจฮยองก็ยังขวางเขาไว้ได้อีก
“ยองฮยอน อย่าทำแบบนี้สิ พี่รู้สึกผิดนะ”
“พี่ก็ต้องรู้สึกแบบนั้นมันก็ถูกแล้ว” เขาสวนกลับทันที “อีกอย่างผมรีบ มีอะไรไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”
“งั้นก็ตอบข้อความพี่สิ ถ้านายตอบพี่จะต้องมารอแบบนี้ไหม”
ยองฮยอนหรี่ตามองคนตรงหน้า
“รู้แล้วเหรอว่าผมโกรธเรื่องอะไร”
“…ยังอะ”
เขาถอนหายใจ “ผมบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่เคยคิดจะสนใจบ้างไหมเวลาผมพูดอะไรน่ะ”
“ยองฮยอนอา…”
เจฮยองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ยองฮยอนจะมาสนใจ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู อีกสองนาทีจะประชุม เขายังไม่ลงไปข้างล่างเลย
“ผมมีประชุม ถ้าพี่นึกออกว่าตัวเองทำอะไรผิดก็อยู่รอจนกว่าผมจะประชุมเสร็จ สำนึกผิดไปด้วยแล้วกัน”
พูดจบก็เบี่ยงตัวเดินไปที่ลิฟต์ทันที ปล่อยเจฮยองให้หน้าเสียไปอีกประมาณหนึ่งนาทีจึงระลึกได้ว่าควรโทร.ไปปรึกษาเพื่อนสนิท
“ทำไงดีวะ… ซองจิน”
ปลายสายถอนหายใจ “แล้วนี่รู้หรือยังว่าน้องมันงอนเรื่องอะไร?”
“ไม่รู้… ไม่สิ จริง ๆ ก็พอเดาได้ แต่ไม่นึกว่าน้องมันจะโกรธขนาดนี้”
“เรื่องอะไร?”
เจฮยองถอนหายใจ มองจากระเบียงหน้าห้องที่เขายืนอยู่สามารถมองเห็นยองฮยอนที่ประชุมกับเพื่อนอยู่ที่โต๊ะได้ชัดเจน
“ก็…เผลอลบวิจัยน้องไปเพราะคิดว่าเป็นไฟล์ขยะ…”
“………………………………น้องไม่ฆ่าแกก็บุญแล้ว พัคเจฮยอง”
“ฮืออออออ ก็ไม่ได้ตั้งใจไหมล่ะะะะ”
“แล้วบอกน้องไปหรือยังล่ะ?”
“ยัง ตอนนั้นบอกไปแค่ว่านึกว่าเป็นไฟล์ขยะ ก็เห็นน้องเขียนชื่อไฟล์ประหลาด ๆ …”
“…”
“…”
“…ไปสำนึกผิดซะเถอะ”
ซองจินตัดสายไปแล้ว ขณะที่เจฮยองได้แต่คอตกมองน้องจากระเบียงชั้นบน
ฮือ ยองฮยอน พี่ขอโทษ
“ฮือ ยองฮยอน พี่ขอโทษ พี่สำนึกผิดแล้วจริง ๆ พี่จะช่วยทำวิจัยที่ลบไปให้นะ หายงอนพี่เถอะ”
ข้อความบนหน้าจอมือถือทำให้คนอ่านหลุดยิ้ม เรื่องน่ารำคาญใจหายไปสองเรื่องในเวลาเดียวกัน เขาเงยหน้าขึ้นมามองที่ประชุมเมื่อเพื่อนถามว่าเขายิ้มอะไร และยองฮยอนตอบไปเพียงว่า “เปล่า ไม่มีอะไร” ก่อนจะประชุมต่อ
เขาก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้นสักหน่อย พัคเจฮยองนี่กว่าจะฉลาด เสียเวลาไปหลายวันเลยนะ
FIN
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in