เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My #fictobera week before valentine
Day 21 - Annoyed (Fan Fiction Day6 Jae x YoungK)
  • มีเรื่องน่ารำคาญใจยองฮยอนอยู่สองสามอย่างในช่วงนี้

    เรื่องใหญ่คงเป็นเรื่องโปรเจกต์ไฟนอลของวิชาจิตวิทยาสังคมที่ต้องตามหาคนสัมภาษณ์ ในหัวข้อซึ่งยองฮยอนอ่านกี่ทีก็รู้สึกอยากถามที่ประชุมว่าอะไรทำให้โหวตเลือกหัวข้อนี้เป็นหัวข้อทำวิจัย แต่เสียงส่วนน้อยอย่างเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเออออและทำงานไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ แล้ววันก่อนก็มาเกิดอาเพศงานหายไปเสียอย่างนั้น ยองฮยอนหงุดหงิดมาก และกำลังคิดว่าจะทำยังไงให้มันเสร็จก่อนวันนำเสนออาทิตย์หน้า

    เรื่องที่สองคือเรื่องเกี่ยวกับชมรมดนตรีที่เขาอยู่ อีกไม่กี่อาทิตย์จะถึงวันแสดงแล้วก็ยังไม่ได้ซ้อมอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยองฮยอนพยายามนัดซ้อมแล้วก็ว่างไม่ตรงกันสักที จนเขาเบื่อจะคุยแล้ว

    ส่วนเรื่องสุดท้าย

    “…พี่มาทำอะไร?”

    พัคเจฮยอง รุ่นพี่ปีสี่ที่ทำตัวน่ารำคาญที่สุดในความรู้สึกของยองฮยอนตอนนี้

    เขาเพิ่งเลิกเรียนวิชาสาขาและกำลังจะรีบออกไปประชุมกับเพื่อนที่หน้าคณะ แต่ก็ดันโดนรุ่นพี่แว่นตัวสูงโย่งนี่ดักรอตั้งแต่ยังไม่ก้าวออกจากห้องเรียน

    “ยองฮยอนอา…”

    อีกฝ่ายเรียกเขาเสียงอ่อน ท่าทางสำนึกผิด แต่ยองฮยอนไม่สนใจ และตั้งใจจะเดินหนี

    ทว่าเจฮยองก็ยังขวางเขาไว้ได้อีก

    “ยองฮยอน อย่าทำแบบนี้สิ พี่รู้สึกผิดนะ”

    “พี่ก็ต้องรู้สึกแบบนั้นมันก็ถูกแล้ว” เขาสวนกลับทันที “อีกอย่างผมรีบ มีอะไรไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”

    “งั้นก็ตอบข้อความพี่สิ ถ้านายตอบพี่จะต้องมารอแบบนี้ไหม”

    ยองฮยอนหรี่ตามองคนตรงหน้า

    “รู้แล้วเหรอว่าผมโกรธเรื่องอะไร”

    “…ยังอะ”

    เขาถอนหายใจ “ผมบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่เคยคิดจะสนใจบ้างไหมเวลาผมพูดอะไรน่ะ”

    “ยองฮยอนอา…”

    เจฮยองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ยองฮยอนจะมาสนใจ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู อีกสองนาทีจะประชุม เขายังไม่ลงไปข้างล่างเลย

    “ผมมีประชุม ถ้าพี่นึกออกว่าตัวเองทำอะไรผิดก็อยู่รอจนกว่าผมจะประชุมเสร็จ สำนึกผิดไปด้วยแล้วกัน”

    พูดจบก็เบี่ยงตัวเดินไปที่ลิฟต์ทันที ปล่อยเจฮยองให้หน้าเสียไปอีกประมาณหนึ่งนาทีจึงระลึกได้ว่าควรโทร.ไปปรึกษาเพื่อนสนิท

    “ทำไงดีวะ… ซองจิน”

    ปลายสายถอนหายใจ “แล้วนี่รู้หรือยังว่าน้องมันงอนเรื่องอะไร?”

    “ไม่รู้… ไม่สิ จริง ๆ ก็พอเดาได้ แต่ไม่นึกว่าน้องมันจะโกรธขนาดนี้”

    “เรื่องอะไร?”

    เจฮยองถอนหายใจ มองจากระเบียงหน้าห้องที่เขายืนอยู่สามารถมองเห็นยองฮยอนที่ประชุมกับเพื่อนอยู่ที่โต๊ะได้ชัดเจน

    “ก็…เผลอลบวิจัยน้องไปเพราะคิดว่าเป็นไฟล์ขยะ…”

    “………………………………น้องไม่ฆ่าแกก็บุญแล้ว พัคเจฮยอง”

    “ฮืออออออ ก็ไม่ได้ตั้งใจไหมล่ะะะะ”

    “แล้วบอกน้องไปหรือยังล่ะ?”

    “ยัง ตอนนั้นบอกไปแค่ว่านึกว่าเป็นไฟล์ขยะ ก็เห็นน้องเขียนชื่อไฟล์ประหลาด ๆ …”

    “…”

    “…”

    “…ไปสำนึกผิดซะเถอะ”

    ซองจินตัดสายไปแล้ว ขณะที่เจฮยองได้แต่คอตกมองน้องจากระเบียงชั้นบน

    ฮือ ยองฮยอน พี่ขอโทษ

     

     

     

     

    “ฮือ ยองฮยอน พี่ขอโทษ พี่สำนึกผิดแล้วจริง ๆ พี่จะช่วยทำวิจัยที่ลบไปให้นะ หายงอนพี่เถอะ”

    ข้อความบนหน้าจอมือถือทำให้คนอ่านหลุดยิ้ม เรื่องน่ารำคาญใจหายไปสองเรื่องในเวลาเดียวกัน เขาเงยหน้าขึ้นมามองที่ประชุมเมื่อเพื่อนถามว่าเขายิ้มอะไร และยองฮยอนตอบไปเพียงว่า “เปล่า ไม่มีอะไร” ก่อนจะประชุมต่อ

    เขาก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้นสักหน่อย พัคเจฮยองนี่กว่าจะฉลาด เสียเวลาไปหลายวันเลยนะ

     

    FIN

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in