ตอนที่เขาเปิดประตูออกมาพบกับหน้าหงอย ๆ ของคนอายุน้อยกว่า ก็พลันหลุดยิ้มออกมาไม่ได้

"อะไร?"

"อยู่ห้องนั้นเป็นยังไงบ้าง"

"ก็ดี" เขาตอบ แกล้งอีกฝ่ายด้วยการพูดต่อ "เงียบดี"

ความเงียบสงบเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่งเมื่ออยู่กับคนตรงหน้า แม้เขาจะไม่ค่อยพูด แต่อีกฝ่ายพูดเก่งมากเหมือนชดเชยการไม่พูดของเขาเสียหมด

"ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เขาเห็นสีหน้าเศร้า ๆ แล้วคิดว่าคงต้องหยุดแกล้ง

"ฉันเสียใจนะ..."

"เฮ้ ก็รู้ว่าฉันล้อเล่นนี่"

พอเขาพูดเป็นเชิงหยอกจึงได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าห้อง ก็ได้ยินเสียงทุ้มตะโกนไล่หลังมา

"คิดถึงนะ! ถ้ามีปัญหาอะไรเรียกฉันได้เลย!"

คำพูดนั้นทำเอาคนฟังนอนยิ้มได้ทั้งคืน