วันที่เร่งรีบกับการเผชิญคนจำนวนมากเวลาห้าโมงเย็นมันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะทำอย่างแน่นอน ทั้งคนที่เพิ่งจะเลิกงาน และคนที่เพิ่งจะเลิกเรียน ฉันปล่อยให้คนอื่นๆ รีบกลับกันไป ส่วนฉันก็ไปหาร้านกาแฟนั่งอ่านหนังสือ รอจนถึงเวลาที่คนจะน้อยลง น่าจะเป็นช่วงทุ่มกว่าๆ ของในแต่ละวัน ร้านกาแฟร้านนี้ที่ฉันไปประจำกับที่ประจำในมุมสงบ ช่วยให้ผ่อนคลายจากการทำงาน แน่นอนว่าฉันไปจนสนิทกับเจ้าของร้านรวมถึงพนักงานแล้ว

มุมในสุดของร้านกับเก้าอี้ที่นั่งสบาย และไม่มีคนพลุกพล่านเหมือนด้านหน้าของร้าน มีแค่เครื่องดื่มแก้วโปรดกับหนังสือดีๆ สักเล่มก็ทำให้ช่วงเวลาที่น่าเบื่อกลายเป็นช่วงเวลาดีๆ ขึ้นมาได้ โดยเฉพาะในวันที่ฝนตกหนักแบบนี้ อันที่จริง ฝนมักจะตกเวลาก่อนเข้าทำงานและกำลังจะเลิกงานเป็นประจำ เหมือนกับรู้เวลาเป็นอย่างดี หลายๆ คนติดค้างในที่ทำงาน หรือในตึกเรียน ส่วนคนที่ลงมาด้านล่างแล้วนั้นก็ต้องหาที่หลบฝนกันยกใหญ่ นับเป็นโชคของฉันที่ร้านกาแฟประจำอยู่ไม่ไกลกับตึกที่ฉันทำงานอยู่ อีกทั้งยังมีกันสาดต่อกัน ทำให้ฉันยังรอดจากฝนตอนเย็นแบบนี้ได้

ช็อคโกแลตร้อนหวานน้อย กับหนังสือปกสีชมพูที่วางอยู่บนโต๊ะ หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่ฉันได้มาจากการดูหนังเรื่องสักเรื่อง แล้วค้นพบว่าตัวเองจะต้องไม่พลาดที่จะหยิบเล่มนี้มาอ่านอย่างแน่นอน ขนาดเป็นหนังยังทำได้ดีในระดับที่ว่าฉันจัดหนังเรื่องนี้อยู่ในอันดับหนังโปรดของฉันเชียวล่ะ และเพื่อนๆ รอบตัวต่างก็แนะนำเป็นเสียงเดียวกันว่าอย่าลืมเอาหนังสือมาอ่านด้วย

บรรยากาศภายในร้านกาแฟดูอบอุ่นด้วยแสงไฟสีส้มกับกำแพงสีน้ำตาล เฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาลอ่อน เข้ากับการตกแต่งภายใน มุมโปรดของฉันอยู่ด้านในสุดของร้าน มุมที่ไม่ค่อยมีใครผ่านเข้ามา ทั้งที่จริงแล้ว ด้านในนี้มีเก้าอี้ชิงช้าสานจากหวาย ที่ไม่ค่อยเข้ากับบรรยากาศส่วนอื่นๆ ของร้านเท่าไหร่ แต่นั่งสบาย และไม่มีใครกวน 

การที่ได้จิบช็อกโกแลตร้อนๆ ไปพร้อมๆ กับอ่านหนังสืออย่างช้าๆ ช่วยสร้างสมาธิให้ฉันอย่างดี ควันอ่อนๆ และแก้วอุ่นๆ ของเครื่องดื่มในมือ ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง แต่เมื่อเสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมา จนฉันต้องเงยหน้าจากหนังสือขึ้นไปมองดู แล้วก็พบ เขาในสภาพที่เปียกปอนเดินเข้ามาในร้าน ผมกระเซิงสั่งเครื่องดื่มแล้วมานั่งโต๊ะถัดจากฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเขาเท่ากับหนังสือตรงหน้าฉัน

ฉันนั่งอ่านหนังสือเล่มชมพูนั้นต่อจนกระทั่งจิบช็อกโกแลตที่เย็นชืดจนหมดแก้ว สายตาของฉันละจากหนังสือแล้วมองออกนอกหน้าต่าง เวลานี้ฝนหยุดตกแล้ว ฉันรีบลุกออกจากโต๊ะ แล้วออกจากร้านไปขึ้นรถไฟฟ้า 'เวลานี้คนคงจะน้อยแล้วล่ะมั้ง' ฉันคิดเล่นๆ เพราะเลยเวลาห้าโมงมาเกือบสามชั่วโมงได้ แล้วคนก็น้อยจริงๆ อย่างที่ฉันคิด มันอาจจะดึก และฝนหยุดตกได้ซักพักแล้ว คนก็น่าจะกรูกันขึ้นรถไฟฟ้าไปก่อนหน้านั้นแล้ว 

ระหว่างยืนรอรถไฟฟ้าฉันคลำหาหนังสือเล่มที่อ่านที่ร้านกาแฟ แต่ก็ไม่พบ 'บ้าจริง ลืมไว้ที่ร้านกาแฟแน่ๆ' ฉันคิดขึ้นได้แล้วจึงรีบโทรไปที่ร้านกาแฟพนักงานไปดูที่โต๊ะให้ แล้วก็ไม่พบ ฉันเริ่มถอดใจ อีกทั้งเวลานั้นคนในร้านกาแฟเพื่อหลบฝนก็มีจำนวนมาก เพียงแต่ที่ฉันนั่งคนไม่ค่อยพลุกพล่าน ใครจะมาหยิบไปตอนฉันไม่อยู่แล้วก็ไม่แปลก ก็คงได้แต่ภาวนาว่ามันจะไม่หายไปไหน หรือมีคนเก็บเอาไว้ให้ที่หลังร้าน ไม่ก็อาจจะเป็นเพื่อนร่วมออฟฟิศของฉันที่มาหลบฝนภายในร้านเก็บไปได้

ฉันเดินหน้าเซ็งออกมาหยิบหูฟังและมือถือขึ้นมาเลื่อนดูรายชื่อเพลงก่อนจะเลือกเพลย์ลิสต์เอาไว้ฟังระหว่างทางกลับบ้าน และรถไฟฟ้าเทียบชานชาลาพอดี ฉันก้าวเข้าไปในขบวนเดิม ท้ายขบวนที่คนน้อย นั่งลงแล้วหลับตาฟังเพื่อให้คลายความกังวลเรื่องหนังสือ และปิดการรับรู้ระหว่างเดินทาง

เสียงเตือนของรถไฟฟ้าก่อนปิดประตูดังขึ้น เสียงคนหอบเหมือนรีบวิ่งเข้ามาให้ทันดังขึ้นข้างๆ ฉัน พร้อมกับฉันถูกสะกิดที่ต้นแขน เขายื่นหนังสือเล่มเดียวกับที่ฉันลืมไว้ที่ร้านกาแฟมาตรงหน้าฉัน “ของคุณรึเปล่า” เขาถาม ฉันตกใจแต่ก็พยักหน้าเพื่อบอกว่านั่นเป็นหนังสือของฉันที่ลืมเอาไว้

“เห็นคุณลืมไว้ เลยหยิบเอามาให้ คุณคงไม่ถือใช่มั้ยที่หยิบมา” ดีซะอีกที่ไม่ใช่คนอื่นหยิบไป

“ไม่ถือหรอก” ฉันรับมันมาแล้วเก็บในกระเป๋าและภาวนาไม่ให้ตัวเองลืมอีก “ขอบคุณนะ” 

“ด้วยความยินดีเลย” เขายิ้มจนตาหยี ฉันเพิ่งเคยเห็นเขายิ้มชัดๆ ขนาดนี้ จะว่าไปเขาดูมีเสน่ห์ดี เรียกได้ว่า เป็นรอยยิ้มที่สามารถทำให้คนรอบตัวยิ้มตามเขาได้ เขาไม่ค่อยชวนคุยเท่าไหร่ และฉันก็ไม่กล้าที่จะชวนเขาคุยด้วย ในระหว่างที่รถไฟฟ้ากำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานี เขาก็กดฟังเพลงเดิม ที่เปิดดังออกมาจากหูฟัง

เมื่อถึงสถานีปลายทาง เรามายืนรอที่ประตูแล้ว ก็แยกกันที่ทางออก เขายิ้มให้ฉัน และฉันยิ้มให้เขา คราวนี้ก็เรียกได้ว่า เรายิ้มให้กันและกันจริงๆ

แล้วฉันก็ลืมถามเขาจนได้ ว่าเพลงนั้นชื่อเพลงว่าอะไร