เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ErstwhileRavenR.
Red rose.
  • 1

    "เวลาของเราเดินไม่เท่ากันจริง ๆ
    ขอโทษนะ ตอนนี้สภาพฉันดูไม่ได้เลย"

    "ขอโทษทำไม...จะตอนไหนเธอก็สวยไม่เคยเปลี่ยน"




    2

    "นี่เธอทำอะไรน่ะ ฉันเป็นยายแก่อายุเจ็ดสิบแปดแล้วนะ"
    หล่อนมองอีกคนกำลังตั้งใจทาเล็บให้ก็อดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้

    "ไม่ชอบเหรอ สีดอกกุหลาบที่เธอเคยทาอยู่บ่อย ๆ ไง"

    อา... ยิ้มแบบนั้นจะไปบอกว่า 'ไม่ชอบ' ให้เสียใจได้ยังไงกันเล่า...




    3

    "มนุษย์อายุขัยสั้นจริง ๆ นะ"

    "กำลังนึกเสียใจที่มาหลงรักมนุษย์อยู่หรือไง"
    หล่อนแกล้งเย้าอย่างอดไม่ได้

    "เสียใจอะไรกัน...ดีใจต่างหาก"
    อีกฝ่ายว่า ยกมือของหล่อนขึ้นจูบแผ่วเบาที่ปลายนิ้ว
    "ขอบคุณที่ทำให้ช่วงเวลาสั้น ๆ นี้มีความหมาย"




    4

    "หลังฉันจากไปแล้ว...ก็อย่าเศร้านานนักนะ ต้องมูฟออนให้ได้ไว ๆ รู้รึเปล่า"

    "อืม...รู้แล้ว มูฟออน แต่จะไม่ลืมหรอกนะ"
    คนตรงหน้ายกมือขึ้นแตะที่อก
    "เธอจะอยู่ในนี้...เสมอ"

    "อะไรกัน ใช้หัวใจจำได้เหรอ ต้องใช้นี่จดจำต่างหาก"
    หล่อนหัวเราะ เคาะนิ้วชี้ที่ขมับตัวเองเบา ๆ อีกคนถึงกับส่ายหน้ายิ้ม

    "นี่กวนประสาทกันหรือ ฉันเปรียบเปรยหรอก...เด็กเอ๋ย"




    5

    "ง่วง..."

    "ง่วงหรือ นอนเสียสิ"
    อีกฝ่ายว่า มือลูบเส้นผมสีขาวอย่างทะนุถนอม ขณะเอ่ยกล่อมให้หล่อนพักผ่อน
    "ไม่ต้องเป็นห่วง หลับตาได้แล้ว"

    "ยังไม่อยากหลับเลย"
    หล่อนกล่าวท้วง เสียงแหบแห้งและแผ่วเบา รอยยิ้มงดงามเริ่มอ่อนโรยด้วยความเหนื่อยล้า

    เหมือนจะเห็นจาง ๆ ว่าอีกคนน้ำตารื้น ถึงอย่างนั้นก็พยายามเช็ดไม่ให้หล่อนรู้ว่าร้องไห้
    แต่เสียงเครือขนาดนั้น...ปิดไปก็ไม่ได้ผลหรอกน่า

    "ได้เวลานอนแล้ว..."

    "อืม"
    หล่อนค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง เชื่องช้า เงียบงัน

    สงบ

    "ตลอดไปนะ"

    "ตลอดไป"
    เสียงคนข้างกายเอ่ยตอบ แว่วก้อง ห่างไกลออกไปทุกที
    "ราตรีสวัสดิ์"

    สิ่งสุดท้ายที่หล่อนสัมผัสได้คือรอยจูบอบอุ่นบนขมับ


    ...ราตรีสวัสดิ์



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in