วินาทีนั้น คิลเลียนพูดอะไรไม่ออก แต่ไม่ว่าโดยรู้ตัวหรือไม่ หัวใจที่ยับเยินจากฝันร้ายก็เหมือนจะค่อยๆ ฟื้นคืน

"เพราะทั้งที่เคยสัญญาไว้...จะเอาโลกทั้งใบมากองให้คุณ..."
"..."
"แต่ความจริงแล้ว...ผมอยากให้โลกทั้งใบของคุณคือผม..."

ทิ้งชีวิตอันตรายในวังวนเลือด
ทิ้งธุรกิจที่อบอวลด้วยเขม่าดินปืน
ทิ้งพี่น้อง มิตรสหายในโลกใต้ดินนั่น
ทิ้งลูกชายของหญิงที่ครั้งหนึ่งคุณคงเคยรัก

ทิ้งทุกอย่าง

"ผมต้องการคุณ...เป็นของผมคนเดียว..."

เป็นครั้งแรกที่ฝ่ายหลบตาคือคิลเลียน
แววตาคู่นั้น...หมายความตามนั้นจริงๆ

"รู้ไหมว่ามันจะฟังดูโรแมนติกแค่ไหน ถ้าคุณไม่ได้พรากแทบทุกอย่างไปจากผม และไม่ได้เพิ่งลักพาตัวผมข้ามทวีป..."

คิลเลียนกัดริมฝีปาก
ทำไมต้องทำขนาดนี้

ตอนที่รู้ข่าวว่าคิลเลียนเป็นคนฆ่าแอนดี้ คริสไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากจะต้องได้ตัวอีกฝ่ายกลับคืนมา เขารับรู้ถึงการมีอยู่ของคิลเลียนมาโดยตลอดก็โดยผ่านน้องชายที่มักโทรปรึกษาเรื่องธุรกิจ จึงเริ่มร่างแผนการในหัวขึ้นอย่างรวดเร็วและกลับมาจัดการทุกอย่าง โดยที่เอิร์ลก็จะได้ประโยชน์ไปพร้อมกัน

แต่อย่างไร...เหตุผลของทุกอย่างก็ยังเป็นคิลเลียน เมอร์ฟี

ไม่อยากเสี่ยงให้โลกใต้ดินกลืนกินอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ จนถึงวันที่ถอนตัวไม่ทัน และถูกศัตรูสักคนฆ่าตาย ก่อนหน้านั้นเขาต้องคอยตามข่าวว่าคิลเลียนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่เอาจากแอนดี้ เมื่อน้องชายจากไป คริสรู้ตัวว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องทำแบบนี้

"ผมถามคุณแล้วที่สะพาน จำได้ไหม...และคุณเดินมาหาผม..."

โลกที่มีสองเราอยู่ด้วยกัน
ชะตาที่ขีดเขียนขึ้นใหม่

ไม่ใช่เพียงดาวหาง...โคจรผ่านไปเฉยๆ

นั่นสินะ

โดยเทคนิคแล้ว ก็ถือว่ากึ่งสมยอมล่ะมั้ง

"ทั้งที่คุณโกหกหน้าตายมาตลอดแท้ๆ ผมก็ยังยอมรับ"
"ผมไม่เคยโกหก...เรื่องความรู้สึก"

ทุกการกระทำ แม้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการ แต่ก็มาจากหัวใจจริงๆ ทั้งนั้น คริสเชื่อว่าส่วนลึกในจิตใจอีกคนรับรู้ดี ทุกขณะวินาทีที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยเสแสร้ง

ถ้าจะมีส่วนที่แกล้งทำ ก็คงเป็น...
ยับยั้งให้แสดงออกน้อยกว่าที่รู้สึก

คิลเลียนเอามือลูบหน้า "ผม...ผมทิ้งลูกมาเฉยๆ ไม่ได้คริส..."

และทั้งที่พยายามฝืนแล้ว
น้ำตาหยดหนึ่งก็ยังรินไหล

ปลายนิ้วอุ่นนุ่มเอื้อมมารองรับหยาดน้ำใสหยดนั้น ราวกับมันเป็นไข่มุกเลอค่าที่ไม่ควรร่วงลงแตะพื้นโลก เจ้าของใบหน้างดงามเอียงคอน้อยๆ คลอเคลียผิวแก้มเข้ากับสัมผัสอ่อนละมุนจากมือใหญ่

"ผมคิดไว้แล้วว่าคุณคงยึดติดกับชีวิตที่คุณรู้จัก..."

และผมไม่มีสิทธิ์พรากคุณมาแบบนี้
ต้องขอโทษจริงๆ ที่เห็นแก่ตัว

คริสอมยิ้มหวาน...ละลายใจ "ผมแค่อยากให้คุณได้ลองมาสัมผัสมันสักครั้ง..."

โลกที่ไม่มีเขม่าดินปืนลอยฟุ้งทุกเช้าเย็น โลกที่ไม่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงกลัวใครหักหลัง โลกที่ไม่มีศัตรูคอยจ้องเล่นงาน หรือตำรวจคอยตามไล่ล่า โลกที่สายลม แสงแดดอ่อนโยนกว่า ต้นไม้ใบหญ้าเจริญงอกงามโดยไม่ต้องซึมซับเลือดของใครซึ่งหยดลงผืนดินไปเป็นอาหาร

โลกของผม

โลกที่ผมอยากให้เป็นของคุณเช่นกัน

แต่การทิ้งทุกอย่างเพื่อคนคนเดียวคงไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ ต่อให้คนคนนั้นเพิ่งทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้คุณมาอยู่ตรงนี้ก็ตาม

"เห็นรถที่จอดอยู่ข้างนอกไหมครับ..."

คิลเลียนมองตามสายตาอีกคน
เห็นรถยนต์สีดำคันดังกล่าว

"ถ้าคุณอยากอยู่กับผม ก็แค่บอกโจเซฟให้ไปส่งที่บ้าน แต่ถ้าคุณอยากกลับลอนดอน..."

คริสไสตั๋วเครื่องบินมาตรงหน้า

"...ก็แค่บอกเขาให้พาไปสนามบิน"
"คริส..."

ผมอยากอยู่กับคุณ
แต่...

"ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ แต่ขอให้เลือกทางที่คุณจะมีความสุขที่สุด ไม่ต้องอธิบาย คุณไม่ได้ติดค้างอะไรผม..."
"..."
"ผมแค่อยากให้คุณมีความสุขในโลกที่คุณเลือก แม้ว่าโลกใบนั้นจะไม่มีผมอยู่ก็ตาม"

รอยยิ้มใจดีที่เขาอยากได้ในตอนนั้น
ทำไมถึงเจ็บปวดนักเมื่อมองมันในตอนนี้

"ส่วนความทรงจำที่เคยมี ตราบใดที่คุณอยากนึกถึงมันก็จะยังอยู่ตรงนั้น..."

อาจเป็นในยามคิดถึง หรือยามหลับฝัน
โลกของวันวานที่เราเคยมีกันและกัน

มันจะเป็นดินแดนแห่งความรัก
ที่ที่มีแต่เราเท่านั้น...รู้จัก

"เก็บผมไว้ในนั้นก็แล้วกัน"

.
.

ทอมประกาศกับพี่น้องเรดแฮนด์ว่าหัวหน้าหายสาบสูญ

หลังจากระดมคนไปไอร์แลนด์เพื่อดำเนินการค้นหาอย่างละเอียดอยู่เป็นวันๆ แต่ไม่มีวี่แววอะไรเลยจนต้องยอมแพ้...และยอมรับ

ว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว

เขาต้องรับตำแหน่งแทนพ่อ
จึงต้องจบปัญหาอื่นที่เหลือ

จึงต้องมาที่นี่

"ไง..."

แจ็คเอ่ยทัก เกือบยิ้มดีใจแล้วที่เจ้าตัวมาหาถึงบ้าน ทว่าสีหน้าเคร่งเครียดนั้นทำเอาเขาหวั่นใจเกินบรรยาย

ทอมวางเอกสารฉบับหนึ่งลงบนโต๊ะ

"ผมเซ็นให้แล้ว..."

ใบหย่า
ที่แจ็คเซ็นไว้ก่อนหน้านั้น

"นายเอาไป—"
"วันที่ผมย้ายออก ผมหาจนเจอ และเอาไปด้วย" ทอมอธิบายสวน รวบรัดตัดความ
"ทอม อย่าทำแบบนี้เลย..."

นิ้วเล็กๆ เอื้อมมาปิดปากเขา
ส่ายหน้า "ผมทำไม่ได้..."
"...?"
"ดูแลเรดแฮนด์ รับมือกับความตายของพ่อ และ...คุณ... ผมทำทั้งหมดนั่นพร้อมกันไม่ได้"

เลยจำเป็นต้องตัดเขาออกไป?
ใช่สิ...ไม่จำเป็นเลยใช่ไหม คนคนนี้?

"ทอม ถ้านายโกรธเรื่องที่น้องชายฉัน..."
"ผมไม่...ผมพอแล้วกับเรื่องความแค้น แจ็ค พ่อผมฆ่าพ่อคุณ และน้องคุณก็ฆ่าพ่อผม เรื่องระหว่างเราสองครอบครัวมันควรจบลงตรงนี้..."

แล้วเรื่องระหว่างเราล่ะ?
แจ็คไม่กล้าเอ่ยถามด้วยซ้ำ

อาจเพราะแท้จริงแล้วมันไม่เคยมี

ทอมถอดแหวนแต่งงานออกมาวางคืนให้

แต่เขารู้สึกราวกับทุกสัมผัส ทุกอ้อมกอด รอยจูบ แววตา และทุกวินาทีที่เคยชิดใกล้ถูกส่งคืนกลับมาด้วยทั้งหมด

"เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว"

ชายหนุ่มไม่อาจทนมองแผ่นหลังบางซึ่งต้องแบกรับทุกอย่างนั่นเคลื่อนคล้อยออกห่างและจากไปเฉยๆ รีบลุกขึ้น สาวเท้ายาวๆ เข้าใกล้ รวบตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้

"ไม่ไปได้ไหม..."

ยิ่งกอดแน่นเท่าไร ยิ่งใจหายเท่านั้น คล้ายกับว่า...อย่างไรคนในอ้อมแขนก็จะสยายปีกบินหนีไป ไม่มีวันคว้าไว้ทัน

"ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ..."

เสียงแหบพร่ากระซิบพร่ำย้ำซ้ำๆ อยู่ข้างใบหู เป็นร้อยเป็นพันครั้งไหลผ่านโสตประสาท มากมาย...จนทอมกลัวว่าหากยิ่งฟัง ใจของตนคงต้องกร่อนลงสักวัน

"แจ็ค..."

ร่างเล็กหันมาเผชิญหน้า

"ผมเข้าใจแล้วว่าคุณโกรธแค่ไหนตอนที่พ่อตาย..."

เข้าใจแล้วว่าทำไมคุณเคยอยากฆ่าผม

ตอนที่พ่อตาย เขาเจ็บจนแทบฆ่าทุกคนได้

เพราะความแค้นไม่ใช่ความยุติธรรม
มันไม่เลือกวิธีการ ไม่มีเส้นแบ่ง

ทางไหนก็ได้ให้คนที่ทำเราเจ็บ มันเจ็บที่สุด
และผลลัพธ์ของมัน บางครั้งก็น่ารังเกียจ

แต่คนอย่างเรามันไม่มีอะไรสะอาดอยู่แล้ว

"ผมให้อภัยคุณ..."

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาอ้อนใกล้ๆ
จมูกโด่งดุนแก้มเบาๆ ราวลูกหมาตัวโต

สองมือเล็กประคองดวงหน้าคมไว้
ยังปล่อยให้แก้มนั้นบดเบียดหาไออุ่น

"และมันอาจมีสักวัน...ผมคงเรียนรู้ที่จะรักใครได้ใหม่..."

ทอมเลื่อนปลายนิ้วขึ้นเกลี่ยผมหน้าที่ปรกลงมาของแจ็คไปไว้ข้างบน

สบนัยน์ตาหมองหม่นของคนตัวโตที่ยังกอดเอวเขาไว้หลวมๆ ...ไม่ให้ไป

กระซิบ

"แต่ไม่ใช่วันนี้..."

แผ่วเบา ทว่ารุนแรงนัก

ยังไม่ใช่

"..."

ณ ตอนนั้น แจ็ครู้แล้วว่าที่ผ่านมา เหตุใดเขาจึงอภัยให้คำโกหกและภาพลวงตาของคนตรงหน้าได้ง่ายนัก เสียใจ แต่ไม่เคยโกรธเลยด้วยซ้ำ ก็เพราะมันหวานล้ำจับใจ

ในขณะที่ความจริง...มันเจ็บปวดแบบนี้เอง

และแม้ริมฝีปากจิ้มลิ้มนั้นจะทิ้งสัมผัสอ่อนละมุนลงบนแก้มเขาเป็นการบอกลา เป็นครั้งสุดท้าย...ที่สายฝนจะหลั่งรินลงมาชโลมรดหัวใจของชายคนนี้

ก็ไม่มีอะไรจะเยียวยาหัวใจที่แตกสลายของเขาได้อีกแล้ว

ไม่มี

.
.

ลอส แอนเจลิส

โจเซฟ กอร์ดอน-เลวิตต์นั่งแกร่วอยู่ในรถเป็นชั่วโมง ฮัมเพลงฆ่าเวลาก็แล้ว อะไรก็แล้วจนเกือบหลับ กว่าประตูฝั่งผู้โดยสารจะเปิดออก

ใบหน้าที่ไม่หันมามอง...
อาบไปด้วยคราบน้ำตา

"...?"

เขาไม่กล้าถาม รอจนเสียงอันเครือสั่นเอ่ยบอกจุดหมายปลายทางขึ้นมาเอง

"...สนามบิน"

.
.


.

4 ปีต่อมา

"ยินดีต้อนรับครับ อ้าว แจ็ค..."

อนายรินเงยหน้าขึ้นจากดอกไม้
ส่งยิ้มบางให้ แจ็คยิ้มตอบ

"จะซื้อดอกไม้เหรอ..."
"อืม มีกุหลาบก้านยาวๆ สักดอกไหม"
"เดี๋ยวหาให้นะ"

เขากับอนายรินเพิ่งกลับมาเข้าหน้ากันติดได้ไม่นาน ส่วนหนึ่งอาจเพราะต่างคนต่างโตขึ้น อนายรินเรียนรู้ที่จะให้อภัยเขา เขาก็เรียนรู้ที่จะให้อภัยตัวเอง แม้ยังไม่ถึงกับเป็นเพื่อนคุยกันได้สนิทใจเหมือนเดิม หากก็ดีกว่าถูกเมินใส่ไปตลอดชีวิต

แต่ส่วนหนึ่ง แจ็คคิดว่าเป็นเพราะอนายรินมีคนรักใหม่แล้วด้วย

ประตูเปิดอีกครั้ง
แบร์รี่แทรกตัวเข้ามา

"เห็นเปล่าวะ..."
แจ็คส่ายหน้า "ยัง"
"เห็นอะไรเหรอแบร์"

อนายรินที่ยังเลือกกุหลาบให้แจ็คอยู่ดันได้ยิน

"เปล่าจ้า"

แจ็คส่ายหัว "ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแกปล่อยอนายหลุดมือไปซะได้ แล้วก็มานั่งชะเง้ออยากเห็นหน้าคนรักใหม่เขาอยู่แบบนี้"
"เออ แกไม่เข้าใจหรอก เอิร์ล"

ก็คนเขาพอใจในตำแหน่งนี้
เพื่อน...ที่ได้ปกป้องดูแลไปตลอดชีวิต

ไม่มีวันเลิกกัน

แบบนี้ เขายังกอดอนายได้ไม่ว่าเมื่อไร
ยังกุมมืออนายได้ไม่ว่าเจอเรื่องอะไร
ยังมีที่ยืนอยู่ข้างอนายเสมอ...ตลอดไป

ไม่ใกล้ ไม่ไกล แค่ในระยะที่พอดี

"พี่นายครับ ไข่ดาวพี่สุกแค่นี้พอหรือยัง..."

หนุ่มคนหนึ่งโผล่มาจากครัวหลังร้าน
พร้อมกระทะ ยื่นมาให้อนายรินดู

"อื้อ แต่อีกหน่อยก็ได้นะ"

เจ้าของร้านดอกไม้ยิ้มหวาน
วางกุหลาบ ยกมือขึ้นเสยผมหน้าคนรักให้

อีกฝ่ายยิ้มตอบ หันหน้ากลับ
แจ็คขมวดคิ้วมุ่น "ฟินน์?"

"พี่แจ็ค..."

เขามองพี่ชายกับแบร์รี่ ที่ต่างก็จ้องกลับ

เอิร์ลรู้ดีว่าฟินน์กลับเข้าเมืองมาได้สามปีกว่าแล้ว เพราะทอมไม่เคยสั่งคนออกตามล่าแก้แค้นเรื่องพ่อ ที่น่าตกใจกว่าคือตอนนี้ น้องชายต่างแม่คนนี้มีแก๊งเป็นของตัวเองในลอนดอนตะวันออก และกำลังขยายอิทธิพลลงมาอีสต์เอนด์เพื่อแข่งกับเอิร์ล รวมถึงเรดแฮนด์

แต่ที่น่าตกใจสุด...ก็คงเป็นตำแหน่งคนรักใหม่ของอนายริน

"มาซื้อดอกไม้เหรอครับ"

แจ็คพยักหน้าเงียบๆ
เจ้าตัวเดินกลับเข้าไป

"แต่ก่อนไม่เคยรู้สึกไม่ชอบขี้หน้ามันขนาดนี้เลยว่ะ" แบร์รี่บ่นพึมพำอยู่ข้างกาย

"อะ ดอกนี้พอได้ไหม"

อนายรินยื่นกุหลาบแดงดอกโตมาให้

"สวยเลย ขอบใจนะ"

แจ็คควักเงินจ่าย รีบไปธุระต่อ

.
.

ลิลี่ ออฟ เดอะ วัลเลย์ยังถูกนำมาเปลี่ยนทุกวันตลอดสี่ปี ไม่ว่าฝนตก แดดออก หิมะสูงเพียงใด

เวลาผ่านไปนานเหลือเกิน
แต่ใจของเขายังคงขาดหาย

บางที อาจเพราะสิ่งที่จะเติมเต็มช่องว่างตรงนั้นได้ ไม่ใช่ร่างซึ่งนอนแน่นิ่งหลับใหลอยู่ใต้หลุมศพนี้อีกแล้ว

และเขากำลังมองหาผิดทาง

"..."

สายลมอ่อนโยนโชยพัดผ่านใต้จมูก
กลิ่นหอมหวานของดอกไม้หวนเข้าปอด

"หยุดอยู่ตรงนั้น...ผมแพ้เกสร"

ฝีเท้ามั่นคงยังขยับมาใกล้...เชื่องช้า

"ไม่ใช่กับกุหลาบ...ฉันมั่นใจ"
ทอมยังคงไม่หันไปมอง "รู้ได้ยังไง"
ชายหนุ่มถึงตัวเขาในที่สุด "นายอาจไม่เคยสังเกต แต่ในห้องนอนฉันมีแจกันกุหลาบสดอยู่ นายไม่เคยแสดงอาการแพ้..."

มือแกร่งยื่นดอกไม้แสนสวยมาให้

"..." มือเล็กไม่ได้ขยับไปรับ

"ไม่เอาดอกไม้? ไม่เป็นไร ฉันมั่นใจว่านายอยากได้สิ่งนี้..."

เขายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลในมือให้

"นี่อะไร"
"เปิดดูสิ"

ทอมรับมาเปิด
ภายในเป็นรูปถ่าย...ม้า?

มีแต่ม้าเต็มไปหมด

"เอามาให้ผมดูทำไม"
แจ็คพยักเพยิด "ดูใกล้ๆ..."

นัยน์ตาสีครามสวยเพ่งพินิจอีกครั้ง
ตั้งใจ...จนพบสิ่งที่อีกฝ่ายคงหมายถึง

รูปม้าในคอก มีคนติดมาด้วยหลายคน
เห็นหน้ากันคนละเศษละเสี้ยว แต่คนหนึ่ง...

"คุณมีรูปพ่อผมได้ยังไง..."
"รูปพวกนี้เพิ่งถ่ายในแอลเอ...สองอาทิตย์ก่อน"

อะไรนะ?

"ฉันอยากได้ม้าแข่งเพิ่ม เลยส่งคนไปเลือกที่โน่น มันถ่ายรูปส่งกลับมาให้ นี่งานประมูลม้าพันธุ์ดีของที่นั่น"
"ส่วนไหนของแอลเอ?"

พ่อ...ยังไม่ตายจริงๆ ใช่ไหม?

"ข้อมูลอยู่ในซองทั้งหมดแล้ว"

ร่างเล็กมองเขา แววตาสับสน "คุณเอามาให้ผม ต้องการอะไรตอบแทน?"
"ถือซะว่าเป็นของขวัญ..."
"เนื่องในโอกาส?"
"วันแต่งงาน"

ทอมหัวเราะในลำคอ "แต่...มันไม่ใช่วันนี้"
แจ็คยิ้ม "ก็ไม่ได้หมายถึงสี่ปีก่อน..."

คุกเข่าลงตรงหน้าทอม

"อะไรของคุณ"
"ฉันเชื่อว่าเรดแฮนด์ก็กำลังลำบากกับการที่พวกไวท์เฮดเริ่มขยับขยายลงมา เอิร์ลก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกัน เพราะงั้น..."

แจ็คคาบดอกกุหลาบไว้
ล้วงมือแกร่งเข้าไปใต้เสื้อสูท

หยิบแหวนออกมา
เอากุหลาบออกจากปาก

"ร่วมมือกันอีกครั้งได้ไหม..."

แหวนวงเดิมจากเมื่อสี่ปีก่อน
ในมือข้างที่ยังใส่อีกวงซึ่งเป็นคู่กัน

"คุณไม่เคยถอด...?"

แจ็คส่ายหน้า

"มันอาจฟังดูงี่เง่า ตั้งแต่นายจากไปวันนั้น ฉันกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทรมานจนแทบบ้า..."
"..."
"จะตายไปให้พ้นๆ ก็ไม่ได้ เพราะฉันยังแอบหวังว่านายจะกลับมา"

ยังรอวันนั้น
วันที่หัวใจของนายจะเปิดรับใครอีกครั้ง

"ลุกขึ้นก่อน..."

ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่าย
ประคองใบหน้าสวยไว้ด้วยมือแกร่ง

"นายไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับโลกใบนี้อย่างโดดเดี่ยว ทอม ฉันรู้ว่านายเก่งและแข็งแกร่งแค่ไหน แต่วันที่เหนื่อยล้า ฉันถึงได้เห็น...นายก็เหมือนเด็กคนหนึ่งเท่านั้นเอง ให้ฉันดูแลนายไม่ได้เหรอ..."

ปลายจมูกโด่งเริ่มดุนแก้มเขา...ออดอ้อนวอนเว้าเสียยิ่งกว่าลูกหมาตัวไหนๆ

แฮซ...

นายว่าถึงเวลาที่ฉันจะก้าวต่อไปรึยัง?

"นะ..."

สันจมูกคมยังคลอเคลียแก้มใสไม่หยุด

"นี่มันไม่ถูกต้อง..."
แจ็คย่นคิ้ว "อะไร ต้องมีพยานหรือไง เอกสารสัญญาน่ะค่อยเซ็นก็—"
"แหวน..."
"..."
"ถอดออกมาก่อนสิ มันต้องผลัดกันสวมให้ไม่ใช่รึไง"

นี่แปลว่า...

ชายหนุ่มแทบไม่อยากเชื่อว่าวันนี้มาถึงแล้วจริงๆ ลิงโลดจนอดไม่ได้ที่จะขโมยจูบคนตัวเล็ก

"อื้อ..."

ทอมดันใบหน้าหล่อเหลาออกไม่ทัน
ยอมให้ชุบหัวใจผ่านจุมพิตแต่โดยดี

หัวใจที่เคยตายไปแล้วดวงนี้

หากมีคนเฝ้ารดน้ำพรวนดินเอาใจใส่
สักวัน...คงพร้อมจะงอกเงยขึ้นใหม่อีกครั้ง

คนได้ใจเลยเถิดจนอกกว้างถูกดันออก
แต่ไม่วายลอบจุ๊บแก้มจุ๊บหน้าผากไปได้อีก

ทอมส่งเสียงดุ

"นี่ไม่ได้แปลว่าเราเป็นคนรักกันนะ..."

คนตัวโตยังกอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ
แทบลืมไปแล้วว่าอีกฝ่ายตัวเล็กแค่ไหน

คิดจะกอดรัดแรงกว่านี้ให้ชื่นใจ
ก็กลัวจะบุบสลายเอาเสียก่อน

"แค่นี้ก็ถือว่าเริ่มต้นได้ดีแล้วครับ..."

เริ่มต้น...เรียนรู้ที่จะรักใครสักคน

อีกครั้ง

.
.

เจ้าลูกรักขนคอยาวแก่ตัวลงทุกวัน

นัยน์ตาของมันเศร้าหมองลงบ้างตามวัยอันโรยรา แต่ยังทอประกายอบอุ่นออกมาเช่นเดิม คิลเลียนทำความสะอาดเนื้อตัวของเจ้าคริสอย่างทะนุถนอม เส้นขนสีดำไม่เงาขลับเป็นมันเท่าเมื่อก่อนแล้ว แต่ก็ยังเป็นม้าที่สง่างามอยู่ดี

เสียงประตูคอกม้าเปิดออกและปิดลง

ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาจะสวมกอด
คนตัวเล็กรีบเบี่ยงร่างหลบ

"ตัวผมสกปรก...เดี๋ยวสูทคุณเปื้อน"
"สูทซักได้ครับ"
"อ้อ คนซักก็ผมไง"

คริสหัวเราะ "ผมให้จ้างแม่บ้านคุณก็ไม่เอา..."
"ไม่ชอบให้คนอื่นเพ่นพ่านในบ้านนี่หว่า แถมถ้าไม่มีงานบ้านทำ งานครูฝึกม้าอย่างเดียวก็เหลือเวลาว่างบัดซบ..."

คนตัวโตยังลอบกอดจนได้อยู่ดี
เกยคางลงบนศีรษะคนขี้บ่น

"เออ ดี เอาไปให้ร้านซักนะตัวนี้"
"เดี๋ยวนี้คุณอยู่กับม้ามากกว่าผมอีกนะ..."
"อิจฉาเหรอ..."
"ครับ"

คิลเลียนส่ายหน้า "ม้าสิต้องอิจฉาคุณ มันไม่ใช่เหตุผลที่ผมทิ้งทุกอย่างมาอยู่นี่สักหน่อย..."

ใช่...เขามันแย่

วันนั้นพอเห็นสนามบิน
ก็กลับไม่อยากก้าวเข้าไป

คนที่รอมาทั้งชีวิต ยื่นโอกาสให้อยู่ด้วยกันแล้ว จะยังบ้าลังเลอะไรอยู่ ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายต่อให้สมองเอาเหตุผลร้อยแปดพันเก้าที่ควรกลับไปหาชีวิตเดิมมาฉุดรั้งอย่างไร หัวใจเขามันก็เลือกมาตลอดชีวิตแล้วว่าจะอยู่กับคนคนนี้

เป็นของผู้ชายคนนี้

เสียงทุ้มหงอยลง "ขอโทษที่หลอกมาครับ"
"ถ้าคุณไม่ทำขนาดนั้น คนโง่อย่างผมคงยังไม่รู้ตัวสักทีว่านี่ต่างหากคือชีวิตที่ผมมองหามาตลอด..."

คริสกระชับกอด คิลเลียนเงยหน้าขึ้น
กลุ่มผมนุ่มคลอเคลียปลายคางอีกคน

"ธุรกิจพวกนั้นที่ผมทำมาทั้งชีวิต ผมทำแค่เพราะผมทำได้...และทำได้ดีกว่าคนอื่นโดยไม่ต้องพยายาม ผมไม่รู้จักอย่างอื่น ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรได้อีก ไม่เคยรู้อะไรเลย..."
"..."
"แต่คุณสอนให้ผมรู้จักคุณค่าของชีวิต..."

เติมสีสันให้ภาพวาดหมองหม่นสีเทา ปลุกหัวใจหยาบกร้านด้านชาเพราะโลกอันโหดร้ายให้กลับมาเต้นได้ใหม่ ทำให้ทุกวันมีความหมายเพียงเพราะได้อยู่กับใครอีกคน คนที่เป็นอีกครึ่งของเราอย่างแท้จริง

ปลายนิ้วมนยกขึ้นไล้สันจมูกโด่ง

สอนให้รู้จักทะนุถนอมความรัก

อยู่เพื่อรัก ไม่ใช่เพื่ออะไรที่คนอื่นไขว่คว้า
แต่ไม่ได้มีค่าอย่างแท้จริงสำหรับเรา

"..."
"เงียบนี่คืออะไร..."
"...เขินอยู่ครับ"

คิลเลียนย่นจมูก หันกลับมา
บีบแก้มนุ่มนิ่มสองข้างด้วยหมั่นไส้

"คุณว่ามันปลอดภัยที่ผมจะติดต่อทอมได้หรือยัง..."

ทั้งคู่เดินคุยกันออกจากคอกม้า

"อาจจะครับ ฟินน์จบการฝึกแต่กลับไม่เข้ารับราชการ อันที่จริงตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าแก๊งใหม่ในลอนดอนตะวันออก..."
"เป็นเด็กที่น่ากลัวจริงๆ"
"ครับ คิดว่าน่าจะเลิกสอดส่อง หรือสนใจจะแก้แค้นคุณแล้ว"

ประตูบ้านงับปิดลงเงียบเชียบ

คริสหันกลับมาพบสายตาสะกดใจจากพระจันทร์คู่สวยนั้น ยืนนิ่งไปถนัด คิลเลียนเคลื่อนกายเข้าประชิด ส่งนิ้วเล็กๆ ขึ้นไปงัดแงะแกะกระดุมเม็ดบนสุดออกจากรัง

ตามด้วยเม็ดต่อมา
และต่อมา...

คุณหมีพยายามกลั้นยิ้ม
แต่ใบหูก็แดงฟ้องไปหมด

น่าแกล้งนัก

"ถอดเร็ว..."

เสียงนุ่มกระซิบ
จุ๊บใบหูระเรื่อสีน่าเอ็นดู

"...จะเอาไปซัก"

คริสพ่นลมหายใจหัวเราะพรืด

เดินตามเจ้าตัวไปที่หน้าเครื่องซักผ้า ถอดเสื้อสูทลำลองสีดำออกส่งให้ ตามด้วยสูทกั๊กสีเทา เหลือเพียงเชิ้ตสีฟ้าอ่อนคล้ายดวงตาของคิลเลียนที่เจ้าตัวปลดกระดุมให้แล้วสาม...

คนกำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองซึ่งเลอะน้ำทำความสะอาดม้าหันมามอง

"ต้องถอดให้อีกเหรอ"

มือนั้นเอื้อมมาหากระดุมเม็ดที่สี่
แต่กลับถูกมือใหญ่รวบเอวไว้

ยกขึ้นนั่งบนหลังเครื่องซักผ้า
กางสองแขนเป็นกรงกั้นขังไว้

"จำเป็นต้องซักตอนนี้เลยหรือครับ"

คิลเลียนไม่ยิ้ม ไม่ตอบ

แต่นัยน์ตา...ยังอ้อยอิ่งอยู่ที่กระดุมเม็ดนั้น
ริมฝีปากบางลิ้มสีแดงนั่น...ถูกฟันขาวขบ

"ไม่งั้นจะทำ...อะไร"

บางครั้งคริสเองยังสับสน
ใครกันแน่ที่ถูกหลอก

เขาต้องใช้ศักยภาพทั้งหมดของสมองคิดวางแผน เดินหมาก เพื่อลากอีกฝ่ายออกจากสมการอันยุ่งเหยิงแห่งโลกใต้ดินมาเป็นของเขา... แต่เจ้าตัวไม่เห็นต้องทำอะไรเลย แค่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้เฉยๆ

คุณแค่เป็น 'คุณ' เท่านั้น

ผมก็ยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้ได้มาแบบนี้

แล้วดูตอนนี้สิ
ทำแบบนี้อีกแล้ว

ขนาดเจอมาตั้งหลายปี...ยังไม่ชินสักที

"ถ้าไม่ตอบ..."

ต้องตกหลุมรักคุณซ้ำๆ อีกกี่ครั้งถึงจะพอ?

คิลเลียนเริ่มลูบสันจมูกคมสวยดุจใบมีดอีกครั้ง หากคราวนี้ใช้ริมฝีปากอ่อนนุ่มแทนปลายนิ้วมือ พระจันทร์กลมโตสีหวานไม่ได้หลับใหล กลับจับจ้องมองเจ้าของใบหน้าที่ตนกำลังลากไล้จุมพิตลงมาอยู่ตลอด

ก่อนบรรจงเปล่งเสียงกระซิบ
ให้กลีบปากสองคู่หยอกเย้า...แตะกันเบาๆ

"...ผมเลือกเองนะ"

คิลเลียน เมอร์ฟี...

นอกจากเป็นมาเฟีย

คุณช่างมีพรสวรรค์ในการเป็นหายนะของหัวใจผมจริงๆ








FIN.