โลกถูกความเศร้าหมองเป็นตัวขับเคลื่อนให้ดำเนินต่อ ผู้คนประสบภาวะความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก การล้มตายด้วยโรคระบาดบ่งบอกถึงวิกฤตกาณ์ที่มวลมนุษยชาติกำลังเผชิญ จำนวนคนเป็นลดน้อยถอยลง คนตายเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลล้วนเป็นเครื่องหมายแสดงถึงความพังพินาศ แต่กระนั้นสัตว์โลกบางจำพวกยังคงได้รับการละเว้นจากสิ่งเหล่านี้ หาใช่ด้วยความเมตตาหากเพียงแต่เป็นเงินตราเท่านั้นที่ยับยั้งมันได้ แลคล้ายว่าทุกสรรพสิ่งเคลื่อนหมุนตามเงินและอำนาจ มีอิทธิพลเหนือความตาย กลายเป็นตัวกำหนดคุณค่าของชีวิต มันเป็นความเหลื่อมล้ำที่แฝงฝังเหมือนดั่งต้นหูกวางที่เราเพาะปลูกเพื่อให้ร่มเงาแต่รากที่หยั่งลึกลงไปภายใต้ผืนดินกลับทำลายโครงสร้างทางสังคมจนพังทลายไม่มีชิ้นดี  โลกถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน การอยู่ดีมีสุขของชนชั้นสูงมีราคาที่ต้องจ่ายเป็นความทุกข์ยากกับความอดอยากของชนชั้นล่าง ภายใต้สังคมคู่ขนานบนโลกใบเดียวกันนี้เทคโนโลยีถูกพัฒนาอย่างรวดเร็วจนก่อเกิดความหวังใหม่ให้กับสังคมที่สูญสิ้นมันไปแล้ว กลายเป็นบ่อน้ำกลางพื้นที่แตกระแหงจากความแห้งแล้งของทรัพยากรที่เกือบจะหมดไปจากโลก การเดินทางท่องเที่ยวไปยังดาวอังคารนับว่าเป็นปัจจัยสำคัญทางเศรษฐกิจ เป็นที่นิยมและง่ายดายเหมือนการเดินออกไปหน้าประตูบ้านสำหรับผู้มีอันจะกิน ซ้ำยังเป็นทางเลือกของชนชั้นรากหญ้าที่ต้องตัดสินใจว่าจะตายอย่างสิ้นไร้ไม้ตอกอยู่ที่นี่หรือหาบ่อกำเนิดความหวังแห่งใหม่เพื่อเอาชีวิตรอด ด้วยการเดินทางห่างไกลหลายปีแสงไปเป็นแรงงานค่าแรงถูกของการตั้งรกรากและอาณานิคมใหม่ให้แก่บรรดาชนชั้นปกครอง ผ่าตัดนำอวัยวะส่วนที่ทำหน้าที่ควบคุมและสั่งการการเคลื่อนไหว, พฤติกรรม และภาวุธำรงดุลเอาไว้หรือที่คนส่วนใหญ่เรียกกันว่า "สมอง" ฝังชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็กเท่ากับดอกพุดดอกหนึ่งลงแทนโดยต้องเซ็นหนังสือยินยอมให้รัฐสามารถกระทำการใด ๆ ตามที่รัฐเห็นสมควรแก่ร่างกายของตนก่อนการผ่าตัด 

จะเป็นเช่นใดถ้าหากว่ามนุษย์สูญเสียความรู้สึกนึกคิดและความทรงจำ กรมสุขภาพจิตออกมาระบุถึงสถิติปัญหาสุขภาพจิตที่คงที่และมีเกณฑ์จะลดจำนวนลงเรื่อย ๆ อัตราผู้มีปัญหาสุขภาพจิตที่เข้ารับบริการสวนทางกับตัวเลขผู้ที่เข้ารับการผ่าตัด ฉายชัดถึงความสำเร็จของนโยบายจอมปลอมซึ่งถูกร่างขึ้นเพื่อแก้ปัญหาแบบผักชีโรยหน้าของรัฐบาล เป็นความจริงที่ว่ามนุษย์ทั้งรักและเกลียดอดีตของตัวเอง นั่นจึงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่นโยบายนี้ไม่ถูกคัดค้านจากที่ประชุมมิหนำซ้ำยังได้รับกระแสตอบรับอันดีจากประชาชน บาดแผลลึกถูกนึกถึงแค่เพียงประเดี๋ยวประด๋าวแล้วจางหาย ความหอมหวานของการไม่มีอดีตอันเลวร้ายเทียบเท่ากับการไม่เหลือเรื่องน่าจดจำในชีวิตด้วยเช่นกัน ผมเคยวางแผนไปผ่าตัดเพราะนึกสงสัยว่าการไปดาวอังคารเป็นเช่นไร  หลายต่อหลายคนอาจไปด้วยความสูญสิ้นหวังแต่ผมต้องการไปด้วยเหตุผลที่ต่างจากนั้น ด้วยความสงสัยใคร่รู้นี้จึงผลักดันให้ผมนึกอยากทำการผ่าตัดขึ้นมา ผลลัพธ์ของมันน่าสนใจไม่น้อยในความคิด ท้าทายความอยากรู้อยากลองของผมที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมแต่สุดท้ายผมไม่ได้ทำ ผมคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์ที่ยังหลงเหลือความเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวบนโลกที่เต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์ ความทรงจำส่งผลให้ผมมีวิธีคิดแบบนั้น จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งของวันที่ความสิ้นหวังปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่เมือง ผมระบุไม่ได้ว่าวันไหนเพราะเลิกสนใจปฏิทินบนผนังห้องไปนานแล้วและเรามีความสิ้นหวังปกคลุมทุกวันจนแยกกันแทบไม่ออก

ผมเพิ่งค้นพบสัตว์โลกที่เศร้าโศกกับความทรงจำตัวหนึ่งในแถวรอสั่งซื้อเครื่องดื่มของร้านกาแฟราคากลางค่อนไปทางถูก ระหว่างทางจากอพาร์ตเมนต์ไปยังสวนสาธารณะที่ประจำที่ผมมักจะไปใช้เวลาหมดกับการนั่งมองสระน้ำแล้วคิดถึงความเป็นไปไม่ได้ในอนาคต เพ้อละเมอถึงความสุขที่เคยรู้จักและความฝันซึ่งยังพอมีหลงเหลืออยู่บ้าง ผมหยักศกสีน้ำตาลช็อกโกแลตรับกับดวงตาสีน้ำตาลวอลนัทเป็นประกายที่ควรมีสุขอยู่ตลอดกลับมีนัยน์ความหม่นเศร้าปะปน ชวนให้นึกหงุดหงิดใจแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันดึงดูด พาให้สองขาก้าวไปสั่งชูโรสเพิ่มอีกหนึ่งชิ้นก่อนรีบวิ่งออกจากร้านอย่างไม่เกรงกลัวว่าแก้วกาแฟที่อยู่ในมือจะล่วงหล่นสู่พื้นหรือของเหลวภายในจะหกเลอเทอะ ผมตัดสินใจลดความเร็วแปรเปลี่ยนเป็นเดินอย่างเชื่องช้าและสามัญแต่มั่นคงเมื่อเจอเขา แผ่นหลังงองุ้มและไหล่ห่อเหี่ยวทำให้เขาดูเหมือนต้นไม้เฉาแห้งไม่ได้รับการรดน้ำ แผ่คลุมด้วยละอองความหมองหม่น ชวนให้นึกถึงตัวละครในหนังแนวดิสโทเปียขึ้นมา 

ผมเดินไปขนาบข้างด้วยความอ้อยอิ่ง ยกแก้วกาแฟที่มีไอจากการละลายไปแล้วนิดหน่อยขึ้นดูด รสชาติขมจางสัมผัสกับลิ้น ผมยังไม่ปริปากพูดสิ่งใดนอกจากเดินข้างเขาไปเงียบ ๆ วิธีเข้าหาด้วยไม่แน่ใจว่าสัตว์ตัวนั้นดุร้ายหรือเป็นมิตร แววตาฉงนสนเท่ห์ส่งให้ผมเปิดบทสนทนาแรกว่า “ผมไม่ได้อยากรู้จักคุณ” ออกไปแล้วกล่าวต่อชั่วอึดใจ “เพียงแต่ว่าวันนี้อากาศสิ้นหวังดี คุณก็ดูเศร้าซึมเกินกว่าจะอยู่คนเดียว ส่วนผมว่างแสนว่าง" ผมหยุดพักหายใจ เฝ้ามองปฏิกิริยาตอบสนอง เห็นว่าเขาไม่เอ่ยไล่จึงพูดต่อ "ถ้าอย่างงั้นคุณอยากไปนั่งนึกถึงความเป็นไปไม่ได้ที่เราต้องเผชิญกับผมไหม ไม่แน่ว่าผมอาจอยากรู้จักคุณขึ้นมา”  ผมล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยักไหล่ ท่าทางที่ผมชอบทำบ่อยครั้งเวลาไม่มั่นใจจนติดเป็นนิสัย “ไม่มากก็น้อย” ผมไม่คิดแปลกใจถ้าเขาปฏิเสธคำชวนแต่เขากลับตอบว่า “เอาสิ ผมคงเป็นแบบนั้น อย่างที่คุณว่า" เขาเอ่ยตอบก่อนฉกฉวยเอาชูโรสจากมือผมไป "แต่คงไม่เศร้าเกินกว่าจะกินชูโรสในมือคุณได้ ถ้าไม่ถือสาอะไร” ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ไม่หรอกครับ อันที่จริงผมตั้งใจซื้อมาให้คุณ” 

ผมได้รับรอยยิ้มแรกแทนคำขอบคุณ มันเป็นเพียงรอยยิ้มเล็กน้อยที่ตรงมุมปาก ผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมรู้สึกเหมือนกับการยืนอยู่กลางทุ่งทานตะวันที่กำลังบานสะพรั่ง มีสายลมเอื่อยเฉื่อยประกอบยฉาก แต่มันรู้สึกแบบนั้น ผมรู้สึกแบบนั้น เราใช้เวลาอันเปล่าประโยชน์ด้วยกันทั้งวัน — ไม่นึกถึงเมื่อวาน วันนี้ และวันพรุ่งนี้ ผมเป็นผู้ตั้งคำถามส่วนเขาทำหน้าที่เป็นผู้ตอบที่ค่อนข้างดี เขาจะถามผมกลับบ้างแค่เพียงบางครั้ง ผมเรียนรู้ตัวตนของเขา ถามถึงเรื่องการผ่าตัด เสาะหาจนเรียนรู้ว่าสัตว์โลกตัวนี้หวาดกลัวการสูญสิ้นความเป็นมนุษย์แล้วกลายเป็นหุ่นยนต์บนดาวอังคารในท้ายที่สุด หวงแหนความทรงจำเพราะคิดว่ามันคือสิ่งล้ำค่า ไม่โปรดปรานการไม่ถูกรักพอ ๆ กับเดียดฉันท์การถูกเป็นเจ้าของ