ผมเจอเขาครั้งแรกตอนออกไปทัศนศึกษาที่โซนF14

ที่นั่นไม่ต่างจากเมืองที่ผมอยู่เท่าไหร่ เหลื่อมล้ำเล็กน้อยตรงความเจริญและความเป็นอยู่ของพวกLC 

LC เป็นคำแสลงที่วัยรุ่นสมัยนี้ใช้เรียกพวกพาหะ เพราะพวกเขาจะมีรอยที่แก้มข้างซ้าย เพื่อบอกว่าในอดีตพวกเขาคือหายนะ

ร้อยกว่าปีที่แล้วเกิดpestilenceครั้งใหญ่ แม้ว่าจะเป็นยุคที่เทคโนโลยีและความล้ำสมัยทางการแพทย์รุ่งเรืองที่สุดก็รับมือกับมันไม่ได้ โรคร้ายลุกลามจากเมืองเล็กๆ ก่อนจะกระจายไปทั่วโลก จำนวนคนเสียชีวิตมหาศาลจนนับไม่ได้ ความสูญเสียและโศกเศร้าบั่นทอนจิตใจคนที่ยังมีชีวิตอยู่ 

ผู้คนใช้เวลาอยู่ใต้ความหวาดกลัวกว่าสิบปีจนวิทยาศาสตร์การแพทย์จะพัฒนาจนแข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับมัน

เพราะแบบนั้นการเปลี่ยนระบอบการปกครองและการใช้ชีวิตของผู้คนที่ยังเหลือรอดจึงเป็นสิ่งสำคัญ เมื่อก่อนผู้คนจะมีสัญชาติ และอาศัยอยู่ตามประเทศ สามารถเดินทางไปมาหาสู่ซึ่งกันและกันได้ มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมที่เป็นสิ่งกระตุ้นให้เกิดการอยากรู้อยากเห็นและนั่นทำให้การสูญเสียเป็นวงกว้างและคร่าชีวิตผู้คนอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด

โศกนาญกรรมที่ประวัติศาสตร์โลกจารึกไว้ว่าจะไม่มีวันทำให้มันเกิดขึ้นอีก

แต่กว่าจะมีทุกวันนี้ได้แผ่นดินที่มนุษย์อาศัยอยู่ได้ก็หายไปหลายส่วน เหลือแค่บางทวีป และแต่ละประเทศถูกปิด ไม่มีการบินข้ามประเทศอย่างเสรี ไม่มีการแลกเปลี่ยนความรู้ วัฒนธรรม และวิถีชีวิตอย่างอิสระอย่างเช่นในอดีตอีกต่อไป และทุกคนก็ยอมรับสิ่งเหล่านั้นเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่อย่างสงบ

ข้อมูลการปิดตายพื้นที่ไม่ได้ถูกเผยแพร่อย่างถูกกฎหมาย แต่คนระดับผมก็พอจะได้เห็นผ่านตามาบ้าง

โรคร้ายไม่ได้พรากแค่ชีวิต แต่มันพรากความเท่าเทียมไปตลอดกาล

“พอเห็นพวกนี้เยอะๆ ก็อยากคลื่นไส้ชะมัด”

บิล เพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกชายคนเล็กของนายกกระทรวงคมนาคม ก็คงเป็นแค่ไอ้เฮงซวยคนหนึ่ง ผมเกลียดมัน เหมือนกับที่เกลียดแมลงสาบ  

“ ..ทำอะไรอยู่เจสัน กลับกันได้แล้ว”

ไม่สิ อันที่จริงผมชอบแมลงสาบมากกว่ามันนิดหน่อย

ผลประโยชน์เป็นสิ่งสำคัญ ในตอนนี้มันอาจจะเป็นแค่ไอ้เฮงซวย แต่ในอนาคตบิลอาจจะเป็นไอ้เฮงซวยที่ได้นั่งบนเก้าอี้รัฐมนตรี และผมยอมให้ตำแหน่งเพื่อนสนิทรัฐมนตรีบิล คาร์เตอร์ไปอยู่ในมือคนอื่นไม่ได้

“ อืม”

ขยี้มวนบุหรี่ลงกับฝาถังขยะก่อนจะก้าวขาออกจากตรอกแคบๆ ในเมืองที่เต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์ของระบบชนชั้น

“นั่นราตัสนี่..เอาอีกแล้วสิน่า”

บิลกลั้วหัวเราะ มองตามสายตาเขาไปก็ไม่แปลกใจนัก ราตัสเล่นกับพวกเบบี้แอลซีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คนธรรมดากำลังชื่นชมความใจดีของเธอ เสียงสรรเสิญความงดงามของราตัสคงดังกระหึ่มในใจของพวกเขา

เป็นเอ็กตร้าที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา

ก็ตามนั้นล่ะ นั่นคือสิ่งที่เธออยากให้ทุกคนเห็น

“เธอชอบแกไม่ใช่หรอเจสัน”

“ไม่รู้สิ”

“อย่าแม้แต่จะคิดจะคบกับเธอเชียว ฉันคงมีเพื่อนเป็นคู่รักนักบุญไม่ไหว”

ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเชื่อว่าบิลมองราตัสไม่ออกแต่ผมก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรหลังจบประโยค เขาก้มลงใช้แผ่นฆ่าเชื่อเช็ดเท้า มือ แล้วก้าวขาขึ้นรถสีดำเงาป้ายทะเบียนA1-xx “ขึ้นมาได้แล้วเจสัน ฉันอยากอาบน้ำเต็มทน”

“พ่อฉันให้คนมารับ”

แน่นอนว่าผมโกหก 

“โอเค เจอกันที่แนนซี”

“อืม”

ราตัสยังคงสนุกสนานกับความโอบอ้อมอารีที่สร้างขึ้นมา หัวเราะหน้าระรื่นไปกับพวกพาหะ แตะและสัมผัสพวกเขาราวกับว่าไม่รังเกียจ

โกหกทั้งนั้น

แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่มีวันได้รับไวรัสจากพวกเขา เพราะเม็ดเงินมหาศาลที่พ่อกับแม่ของเธอเสียไปเพื่อเซรุ่มanti-virusสีฟ้าในหลอดตั้งแต่แรกเกิด แต่เธอก็ยังพกแผ่นฆ่าเชื้อแล้วพร่ำบอกคนอื่นว่าถึงจะเป็นพาหะแต่พวกเขาก็ควรได้รับการปฏิบัติเหมือนมนุษย์

น่าตลกสิ้นดี ท้ายที่สุดเธอเองนั่นแหละที่มองว่าพวกเขาไม่ใช่มนุษย์

ไอ้ประเทศที่แบ่งคนออกเป็นสามสี่ห้าชนชั้นแล้วพร่ำถามถึงความเท่าเทียมแบบนี้น่ะ

น่าขยะแขยงกว่าเชื่อโรคอีก

“เอ็กตร้ามาทำอะไรที่นี่กันนะ”

“หุบปากเจซ”

เธอมีรอยด่างที่ข้างแก้มซ้าย แต่เธอมองผมเหมือนเป็นสิ่งปฏิกุลไร้ค่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

“มาอีกแล้วหรอเจสัน ถ้าพ่อแกรู้พวกฉันจะอยู่กันยังไงล่ะวะ”

“ก็หาที่ใหม่ซะสิ ผมไม่ได้บอกให้เขามาบุกรังคุณสักหน่อย”

มาร์ตินทำท่าจะทุบลงมาแต่ผมคว้าแขนเขาไว้แล้วโยนออกไปก่อนผ่ามือใหญ่ ๆ จะสั่นคลอนหัวบนบ่าผมจริง ๆ 

อัตคัตคือชื่อของที่นี่

อัตคัต (อัต-ตะ-คัด) ลักษณะคล้าย ๆ ผับ แต่กลิ่นอับของดินกับเหล้ารสชาติไม่ได้เรื่องนี่ทำให้มาตราฐานคลับที่ทุกคนนึกถึงตกต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด

พวกเขาเรียกมันว่ามุมอัตคัตของเมือง

 แม้แต่พวกแอลซีเองก็ยังมีหลายเกรด พวกที่ไม่หวาดกลัวในอำนาจของเอ็กตร้าหรือคิดว่าตัวเองไม่ได้ด้อยค่าไปกว่านอมอลจะมารวมตัวกันที่นี่

ในซอยเล็กๆกับชั้นใต้ดินที่เหมือนมีโลกอีกใบ เป็นที่เดียวที่ผมเห็นความทัดเทียมอย่างแท้จริง

ทุกคนปฏิบัติต่อกันและกันราวกว่ารอยที่หน้าและคำว่าตัวพาหะไม่เคยมีอยู่ 

แน่นอนว่ามีเอ็กตร้าที่ละทางโบกแบบผมอยู่หลายคน

แต่เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อผลประโยชน์หรอก ของแบบนั้นแค่คิดถึงมันก็อยากจะสำรอกอาหารกลางวันออกมาแล้ว

เจซกอดคอแล้วลากผมไปนั่งที่เคาท์เตอร์ เธอชงเหล้ารสชาติเดิมๆมาให้ก่อนจะทำท่ากวักมือเรียกผมเข้าไปกระซิบ

“ฉันเจอนอมอลแปลกๆด้วยล่ะ”

“นอมอลที่มาที่นี่ก็แปลกกันหมด”

“เขาซัดพาหะจนหมอบ แล้วก็ลากคอลงมาที่ร้าน บอกว่าพาหะตัวนั้นจะขโมยกระเป๋า”

“ลีโอขี้ขโมยหรอ นอมอลซ้อมเขา? เป็นไปได้ยังไง”

“นั่นน่ะสิ ปกตินอมอลแค่เฉียดพวกเรายังต้องพ่นยาฆ่าเชื้อ ไม่เท่านั้นนะ เด็กคนนั้นยังนั่งกินเหล้าที่บาร์ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เลือดลีโอเดอะทีฟอยู่เต็มตัวเขา”

“เอ็กตร้าหรือเปล่า”

“ฟัค! ไอ้บ้านี่ ก็ฉันบอกว่าเป็นนอมอลไงล่ะ”

“พูดถึงฉันอยู่รึเปล่า”

ครั้งแรกที่เราได้สบตากัน สิ่งที่คนพูดถึงเขาเพราะความประหลาดดูไม่น่าเชื่อทันที เพราะตาสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างผอมบางและขาวซีด เขาตัวเล็กกว่าผมเล็กน้อย แต่ลีโอเดอะทีฟเป็นฮิวก์บอย และไม่ได้อ่อนแอจนโดนเด็กหนุ่มผอมโซแบบนี้กระทืบจมได้

“…”

“โอลิเวอร์ ..เรียกฉันว่าโอลิเวอร์” 

โอลิเวอร์

เขาบอกให้ผมเรียกแบบนั้น