' หากวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่มีชีวิตอยู่ เราอยากทำอะไร? '  
หลายคนอาจจะเคยเกิดคำถามนี้กับตัวเอง
หรือเจอคำถามอะไรทำนองนี้ผ่านตามาบ้าง

เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ได้เจอคำถามนี้กับตัวเอง
และพบว่า ตัวเองช่างเป็นคนที่ ละโมบโลภมาก เหลือเกิน
เพราะอะไรหน่ะหรือ ? ก็อยากทำไปซะหมดทุกอย่าง
ก่อนจะตาย ... และหายไปจริงๆ

ก่อนจะตายไป
แล้วมันเมื่อไหร่กัน ?
ถ้าเรามีเวลาอยู่มากมายไม่จำกัด เราก็คงทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ทำให้เวลาที่เรามีอยู่ กลับกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าและความหมาย

เรานั่งคิดกับตัวเองว่า
ที่ผ่านมาเราใช้เวลาอย่างคุ้มค่าและมีความหมายแล้วหรือยัง ?
เราใช้เวลาอันมีค่า ไปกับอะไรบ้าง ?

ตั้งแต่เรียนจบมา 3 ปี
เราหมดเวลาไปกับการทำงาน ได้เงิน และใช้หมดไป
เงิน เพื่อการกินและการอยู่ ที่วนเวียนไปไม่สิ้นสุด
การถวิลหา เงินและความสุขสบายที่ (อาจจะ) รอคอยเราอยู่ข้างหน้าที่มองไม่เห็น
แต่เราเอาแต่เชื่อมั่นด้วยสองมือของเรา ว่าจะไปถึง

แต่แล้วยังไงต่อ?
เมื่อชีวิตไม่แน่นอน อย่างเช่นตอนนี้
ใครจะรู้ว่า เราจะป่วยไข้ทั้งกายใจจนไม่อยากแม้แต่จะหายใจ
เพราะชีิวิตที่หล่นหายไปกับสิ่งที่ สูญเปล่า

วิ่งตามหาสิ่งที่เหมือนกับสายลม
และเปล่าประโยชน์

2 เดือนที่แล้ว หมอระบุว่าเรามีภาวะเครียด เศร้า และอารมณ์แปรปรวน
สายตาของเราเห็นแต่ความหดหู่ของชีวิต
ทุกเรื่องมันหนักและยากไปหมด

เราไม่ได้โทษงานว่าเป็นสาเหตุ
แต่เรากำลังเล่าเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ลึกลงไปกว่านั้น

ชีวิตของเรา
ทำในสิ่งที่เราอยากบอกว่า มันดี ( ทั้งๆที่ตัวเราไม่ต้องการจะทำ หรือบางที เราอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆ ) เรามีชีวิตที่มืดบอด หลับหูหลับตาเดินไปในหนทางที่คิดว่าถูก

แต่มันกลับอยู่ทางตรงกันข้าม
คนละฟากฝั่งกับทางที่จะไป

นี่ไม่ใช่ชีวิตที่เราอยากมี