ฟ้าสดใสในวันเสาร์ ก้อนเมฆสีขาวเรียงตัวประปราย รถบัสประจำทางคันสีเหลืองกำลังมุ่งหน้าออกจากตัวเมืองไปยังบริเวณริมทะเลสาบสถานที่ตกปลายอดฮิตของครอบครัวละแวกนี้ มาร์คและแฮชานเมื่อมีวันว่างตรงกันก็มักจะไปเดินเล่นแถวนั้นอยู่บ่อยครั้ง  วันนี้ก็เช่นกัน 

    "มันต้องใส่" มาร์คพยายามจับแฮชานที่ทำตัวยุกยิกคาดซีทเบลท์

    "ทั้งเมืองนี้มีนายคนเดียวมั้งที่ใส่ซีทเบลท์เวลานั่งรถบัส น่าอายชะมัด" แฮชานหันไปแหวใส่อีกฝ่ายที่จับเขาใส่ซีทเบลท์ได้เรียบร้อย 

    "ลดความเสี่ยงอุบัติเหตุให้ตัวเองมันน่าอายยังไง" มาร์คขมวดคิ้วและใช้นิ้วกลางดันแว่นให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือการ์ตูนออกใหม่ของซีรี่ส์ X-Men ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อเช้า

    ใช้เวลาไม่นานมากนัก เมื่อคนขับรถหันมาตะโกนบอกว่าถึงที่หมาย สองคนก็หิ้วกระเป๋าลงจากบัส พบกับร้านรวงขนาดเล็กสามสี่ร้านก่อนจะเข้าสู่พื้นที่อุทยานล้อมรอบริมทะเลสาบ โชคดีที่ครั้งนี้ไม่มีแคมป์ลูกเสือของพวกเด็กประถมให้มากวนใจกับเสียงเจี๊ยวจ๊าว มีเพียงครอบครัวเล็กๆสองสามครอบครัวที่มานั่งปิคนิคอยู่ริมขอบทะเลสาบสีสวย

    ต้นสนสูงใหญ่เรียงรายปูด้วยหญ้าเขียวชะอุ่ม ท้องฟ้าสีครามสดใสเหมือนไอศครีมรสมินต์ของร้าน Baskin Robbins สะท้อนลงบนทะเลสาบน้ำนิ่ง ผืนน้ำอันแสนกว้างใหญ่ขนาบไปด้วยป่าสน สวยงามเหมือนทุกครั้งที่มา แฮชานสูดกลิ่นอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเฮือกใหญ่

    "นายจะเอาอะไรก่อนเข้าไปไหม" มาร์คหันมาถาม 

    "เอาเหมือนเดิม" 

    "Two cones of soft serve please, one with rainbow sprinkles. Yes, a lot of sprinkles."

.

    "ไอศครีมละลายไวกว่าปกติ"

    ผ้าปูลายตารางหมากรุกที่แม่ของมาร์คเป็นคนหยิบใส่กระเป๋ามาให้ตอนนี้ถูกปูยาวอยู่บนผืนหญ้าสีเขียว พวกเขาเลือกบริเวณที่ค่อนข้างจะห่างไกลจากผู้คนจึงมาหยุดอยู่ที่บริเวณใต้ต้นสนต้นใหญ่เบื้องหนัาห่างไปไม่กี่ก้าวเป็นริมทะเลสาบและท่าน้ำเล็กๆ

    มาร์คนั่งหลังพิงอยู่ใต้ต้นไม้อ่านหนังสือการ์ตูนส่วนแฮชานกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างๆกินไอศครีมที่เพิ่งซื้อไปเมื่อครู่ และดูเหมือนแฮชานจะไล่ตามอุณหภูมิที่กำลังละลายไอศครีมในมือไม่ทัน 

    วนิลลาสีขาวจึงละลายไหลไปตามนิ้วมือ

    "เลอะไปหมดเลย" แฮชานพูดเบาๆกับตัวเอง

    "ฉันมีทิชชู่ในกระเป๋า รอแป-"

    "เลียให้หน่อย" 

     แฮชานยื่นมือข้างทีเลอะไอศครีมหันไปหาอีกฝ่าย 

    "นี่นายจะบ้าเหรอ ทิชชู่ก็มีทำไมนายไม่-" นายนี่ชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวันแล้วนะ แฮชาน

    "เลียให้หน่อยสิมาร์ค มันละลายหมดแล้ว" แฮชานทำหน้าเอาแต่ใจและยื่นแขนเล็กเข้าไปใกล้ใบหน้าของมาร์คอีก 

    มาร์คแพ้ให้แฮชานทุกที 

    ไม่ว่าเรื่องนั้นจะไร้สาระมากแค่ไหน มาร์คก็แพ้ให้แฮชานทุกครั้งไป 

    เหมือนทุกทีใบหน้าออดอ้อนและเอาแต่ใจของแฮชานเป็นดั่งมนตร์สะกดเขาเอาไว้ให้อยู่ในห้วงอะไรบางอย่าง แม้ในโลกนี้อาจมีเหตุผลและความถูกต้องมากมายที่เขาต่างก็รู้และเข้าใจ แต่แฮชานมักจะเป็นข้อยกเว้นเหนือความจริงเหล่านั้นเสมอ

    โลกหมุนรอบดวงอาทิตย์แต่หัวใจของมาร์คลีหมุนรอบรอยยิ้มของแฮชาน

    และมันหมุนหนักขึ้นเมื่อปลายนิ้วประทับลงบนริมฝีปากของเขา 

    รสหวานนุ่มละมุนของวนิลลาเข้ามาสัมผัสลิ้นพร้อมๆกับข้อนิ้วของแฮชาน หวานหอมละมุน ลิ้นนุ่มสัมผัสไล่เรียงไปตั้งแต่ข้อนิ้วชี้มาจนปลายสุดและลากยาวมาจนถึงนิ้วกลางที่มาร์คบรรจงดันเข้าไปในปากก่อนจะรูดมันออกมาช้าๆราวกับจะเก็บเกี่ยวหยาดหยดและรสชาติให้หมดจด 

     

     มือหนาจับข้อมือเล็กอย่างแผ่วเบาราวกับว่ามันเปราะบางเหลือเกิน สายตาคมประสานกับตาปรืออ่อนของอีกฝ่าย ก่อนอวัยวะนุ่มหยุ่นสีชมพูจะสัมผัสลงไปที่ฝ่ามือน้อย ลากวนเก็บเกี่ยวความหอมหวานและขมปร่า บรรจงประทับจูบลงบนข้อมืออย่างอ่อนโยน เรียกเสียงสั่นออกจากปากของอีกฝ่าย 

    "อะ...อึก"

    แฮชานหลับตารับสัมผัสอันอ่อนโยน อุณหภูมิในร่างกายหลอมเขาจนอ่อนยวบยาบไม่ต่างจากไอศครีมวนิลลาสีขาวที่ตอนนี้หล่นไปปักอยู่บนพื้นหญ้า

    "ม..มาร์ค จูบหน่อย" 

     มาร์คค่อยๆถดตัวดันให้แฮชานนอนลงไปบนผ้าปูลายหมากรุกสีแดง ผมนุ่มสีน้ำตาลสยายไปคนละทิศละทาง ร่างหนาคร่อมทับ ใบหน้าคมจูบซับมุมปากของแฮชานที่ยังคงมีคราบความหวานจากไอศครีม แฮชานพยายามเอียงใบหน้าให้อีกฝ่ายเข้ามาจูบทับบนริมฝีปากของตนเสียที มือเล็กจึงจัดการกอบกุมใบหน้าของมาร์คให้รับจูบอันแผ่วเบา ไร้การรุกราน 

     มือหนาประคองใบหน้าเล็กและใช้นิ้วโป้งคลึงเบาๆที่แก้มเนียน ริมฝีปากยังคงจูบซับและคลอเคลียกับริมฝีปากของอีกฝ่ายไปอย่างไม่เลิกรา ส่งเสียงหวาบหวามให้ดังก้องโสตประสาทของทั้งคู่ 

     นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ทั้งคู่ไม่ยอมผละออกจากกัน ในใจทั้งสองคนรู้แต่เพียงว่าอยากให้มันอยู่แบบนี้ตลอดไป 

    

      มาร์คผละออกมาแต่ปากยังคงคลอเคลียอยู่ที่แก้มของอีกฝ่าย

      "เสียดายไอติมชะมัด" แฮชานถดตัวขึ้นไปพิงกับต้นไม้ เช่นเดียวกันกับมาร์ค

      "นายเป็นคนหาเรื่องเองนะ" 

     ใบหน้าเล็กซบลงบนไหล่กว้าง มือเล็กจับมือของอีกฝ่ายมากอบกุม นิ้วเล็กค่อยๆซอกซอนเข้าไปอยู่ระหว่างนิ้วมือของมาร์ค 

     "เดี๋ยวนี้นายไม่เขินเลยเนอะ"

     "ฉันเก่งขึ้นเยอะแล้ว" มาร์คยิ้มแล้วหันมาพูดกับแฮชาน 

     "จริงเหรอ แต่นายไม่มีวันชนะฉันหรอกนะ รู้ใช่ไหม" รู้มานานแล้ว.. 

     จมูกโด่งเข้าสูดดมเรือนผมสีน้ำตาลของอีกฝ่าย กลิ่นที่แฮชานใช้ก็ยังคงเป็นกลิ่นเดิมเหมือนกับวันที่อยู่ด้วยกันในห้องสมุด กลิ่นที่เขาชอบ และเขาคิดว่าคงไม่ใช่กลิ่นสเปรย์ฉีดผมของพี่สาวแฮชาน 

     แต่เป็นกลิ่นของแฮชาน 

     ผิวของแฮชาน 

     ดวงตาของแฮชาน 

     ฟันของแฮชาน 

     แก้มของแฮชาน 

     ท้ายทอยของแฮชาน 

     คอ ไหล่ ไหปลาร้า ข้อมือเล็ก เอวบาง บั้นท้าย ต้นขา จนถึงปลายเท้า.. 

     เขาแค่ชอบแฮชาน 

     "อย่าเพิ่งกลับกันนะ" เสียงอู้อี้ของแฮชานที่พูดผ่านเสื้อบนไหล่ของเขา 

     "อยู่ที่นี่ตลอดไปก็ได้ ถ้านายอยากอยู่" 

.

     ฉันจะหมุนรอบนายเอง

     ดวงอาทิตย์ของฉัน

_______________________________________________

แก้บนครั้งที่สาม 

Talk : จบไปแล้วนะคะสำหรับเซ็ตแก้บน ขอบคุณที่ติดตามมาจนตอนสุดท้าย ขอบคุณจริงๆนะคะที่ให้ความสนใจ ติชมได้เหมือนเดิมที่ #OsForMH แล้วก็พูดคุยกันได้ผ่านทวิตเตอร์และ ask.fm หน้าไบโอเรา @Lera1441

โอกาสหน้าถ้ามีโอกาสได้เขียนมาร์กฮยอกอีกก็ขอให้ติดตามกันนะคะ <3