..........

"อิรัชชัยมาเสะหนะ เป็นคำพูดของพนักงานต้อนรับนะ อันจัง"

  
"แต่คำนี้มันดูมีพลังนี่คะ ปะป๊าTXT"

  
"ตะโกนในสนามบินแบบนั้นหนะ ไม่มีมารยาทนะ อันจัง"

  
"ก็มันดีใจนี่คะ ปะป๊า TXT"

  
"นี่ลูกกำลังรู้สึกผิดหรือกำลังเถียงพ่อกันแน่นะ"

"ทั้ง 2 อย่างนั่นแหละค่ะ" 

"ฮ่าๆ ลูกก็จะ26แล้วนะ ยังทำตัวเหมือนเด็กๆกับปะป๊าอีกหรอ" 

"แล้วปะป๊าชอบไหมหละคะ" 

"ปะป๊าเบื่อจะเลี้ยงเด็กน้อยแล้วหละนะ" 

"โถ่" 

"ล้อเล่นน่า อันจังก็ยังเป็นลูกสาวตัวน้อยน่ารักของป๊าเสมอนั่นแหละนะ" 

"เย้ อันๆรักปะป๊าที่สุดเล้ยยย" 

          หลังจากที่นั่งเครื่องบินมาเหยียบญี่ปุ่น คุณพ่อที่ฉันรักที่สุดก็ขับรถมารับฉันอย่างไว ที่เจอกันไวก็เพราะว่าฉันเผลอตะโกนลั่นสนามบินด้วยความดีใจเกินไป จน รปภ กำลังจะจั่มอ้าวมารวบตัวฉัน แต่คุณพ่อเข้ามาหาฉันทันเลย ดีนะเกือบจะได้เด้งกลับไปประเทศซะแล้วสิ ทั้งที่ฉันพยายามเรียนภาษาญี่ปุ่นแทบตายเพื่อที่จะได้มาอยู่แดนปลาดิบแสนอร่อย ฉันจะไม่ยอมให้ความพยายามของตัวเองเสียเปล่าหรอกนะ การเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ของฉันต้องมีความสุขมากแน่ๆ เพราะฉันจะได้ใช้ชวิตอันสุขสบายอยู่กับคุณพ่อของฉัน ความพยายามมันไม่เคยทำร้ายเรานิเนาะ ฉันแทยรอไม่ไหวแล้วหละ ><

"ฉันว่าฉันเปลี่ยนใจแล้วค่ะ!! ซาโต้ซัง" 

"อะไรกันเราก็คุยกันแล้วนี่  ริเอะซัง " 

"ใบหน้าของเธอทำให้ฉันเปลี่ยนใจขึ้นมาหนะ" 

"ไม่เอาน่า ริเอะซัง อันจังเค้าเป็นลูกของผมนะ" 

"แล้ว ฟูจิอิ ไม่ใช่ลูกของคุณหรือไง!!! เธอจะมาแย่งความรักจากพวกเราไป บางทีเธออาจจะมาทวงคืนก็ได้!!"  

"อันจังไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย อีกอย่างเรื่องนั้นมันก็จบไปตั้งนานแล้วนะริเอะซัง อันจังก็แค่มาใช้ชีวิตนะ" 

"มาทำให้ชีวิตคนอื่นวุ่นวายหละสิไม่ว่า  ซาโต้ซังจำไม่ได้หรอ ฟูจิอิ บอกว่าไม่อยากได้พี่สาวหนะ!!" 

"นี่!! คุณป้าริเอะคะ!!" 

              ฉันทนไม่ไหวกับสภาพ คุณพ่อกับเมียใหม่ตีกันเรื่องไร้สาระอยู่ไม่ไหวอีกต่อไป จึงโผล่งเข้าไปตัดหน้าคุณพ่อที่กำลังจะ ตะโกนเรียกชื่อเมียใหม่อีกรอบ 

"คุณป้ามีปัญหาอะไรกับหน้าของหนูงั้นหรอคะ ถึงต้องมาตัดสินฉันแบบนี้ แค่หน้าตาของฉันนะหรอคะ!!"

 

"ก็ใช่หนะสิ ใครจะอยากให้คนที่หน้าเหมือนคนรักเก่าของสามี อยู่ร่วมบ้านหละ ถ้าเกิดวันนึงซาโต้ซังเกิดคิดถึงยแม่ของเธอขึ้นมา ฉันกับ ฟูอิจิจะอยู่ยังไง!!!" 

"นั่นความคิดของคุณป้าหรอคะ" 

"ก็ใช่หนะสิ เธอคงจะกลับมาทวงคืนสินะ คิดจะมาเกาะความสุขของพ่อเธอ เพื่อให้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายสินะ" 

"ฉันก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะมาใช้ชีวิตสุขสบายนี่คะ ฉันพยายามมากเหมือนกันกว่าจะได้มาอยู่ตรงนี้นะ!!!" 

"ก็เพื่อมาเกาะสมบัติพ่อเธอนั่นแหละ" 

"แล้วคุณป้าหละคะ ที่มาใช้นามสกุล นาคายะ ร่วมกัน เพื่ออะไรกันหละคะ เพื่อเกาะสมบัติพ่อฉันด้วยรึเปล่า" 

"ยัย!!!" 

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะทั้งคู่เลย!! " 

            คุณพ่อของฉันเข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับเมียใหม่ปกแจ๋วของพ่อที่กำลังง้างมือจะ ตบลงมาที่แก้มฉันพอดี  

"พวกเราคือ นาคายะเหมือนกันนะ!! ขอร้องหละ!! ทั้งสองคนหนะ!!" 

"ไม่เป็นไรค่ะพ่อ หนูเองก็คงอยู่ร่วมกับคนมีความคิดแบบนี้ไม่ได้หรอก!! หนูจะไปอยู่ที่อื่นก็ได้เพ่ือพิสูจน์ว่า หนูไม่ได้มาเกาะพ่อกิน!! อ้อ อีกอย่างนะคะคุณป้าริเอะ ขอโทษที่ฉันได้แม่มาเยอะจนทำให้คุณรู้สึกสู้แม่ฉันไม่ได้ ที่ได้พ่อฉันก่อนคุณป้า รักฟูจิอิ คุงให้มากๆนะคะ หวังว่าเมื่อ ฟูจิอิคุงโตมาจะไม่โดนเกลียดเข้า ถ้ารู้ว่า ในวันนี้แม่ตัวเองเป็นคนแบบนี้!! " 

"นังนี่!! ออกไปเดี๋ยวนี้เลย !!  ออกไปจากบ้านของฉันนะ!!" 

" ริเอะซัง!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! อันจัง!! อย่าพูดแบบนั้น!!"  

"ฉันไปแน่ค่ะ แต่รู้ไว้ด้วยนี่มันบ้านพ่อฉัน!!!" 

"กรี๊ด!!!" 

                 ยัยเมียใหม่เสียสติเรียบร้อย เธอแทบจะกระโจนเข้ามาหยุมหัวฉันสุดแรง แต่คุณพ่อของฉันกอดรั้งเธอไว้สุดแรง ฉันเยเดินออกมาจากบ้านเน่าๆนั่นแบบไม่มีรอยขีดข่วน แต่กลับรู้สึกมีแผลในใจแทน ฉันยืนอยู่หน้าบ้าน นาคายะ ด้วยความรู้สึกเสียใจ ผิดหวัง ปล่อยให้คุณพ่อสู้กับหมาบ้าในบ้าน  บ้านที่เคยเป็นของฉัน แม่ และคุณพ่อ ชีวิตไม่เคยยอมปล่อยให้เรามีความสุขเลยจริงๆ................