ฉันนั่งอยู่ในร้านอาหาร   และมองออกไปนอกบานประตูที่เห็นตึกอีกฝั่งของถนน  ภาพตรงหน้ามัวไปหมดเพราะสายตากำลังแย่ลง   รู้สึกไม่ชอบใจเลย  ฉันยังต้องการดวงตาที่ชัดเจนเพื่อการทำงานในระยะยาว

     ร้านอาหารเล็ก ๆ  แทรกตัวอยู่ในช่วงหนึ่งของตึกแถว  นอกจากฉันที่นั่งอยู่อย่างเงียบงัน  ก็ไม่เห็นลูกค้าคนอื่นอีก  เหม่อมองอยู่เพียงครู่เดียว  ก็เลิกสนใจท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถรา  ย้ายสายตากลับมามองการตกแต่งภายในร้าน  ภาพแขวนบนกำแพงเป็นภาพวาดในวันแดดจัดของเมืองติดชายฝั่งทะเล  มันสวยงามและเรียกบางอย่างในตัวให้ปะทุขึ้นอย่างโศกเศร้า  ความขมปร่าท่วมท้นขึ้นมาจากทุกอย่างที่เป็นฉัน  มันยากจะเข้าใจในทันที  แต่เมื่อสัมผัสดูกลับคุ้นชินราวกับเป็นเพื่อนสนิท

    ฉันกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่หรือ?

    

    บางที  ...อาจจะแค่โหยหาการเดินทางไปยังที่ไกล ๆ  เหลือเกิน