ตอนเด็กๆ เราชอบเล่นเป็นนักธุรกิจมีเศษกระดาษทำเป็นเช็คเขียนตัวเลขที่มีศูนย์หลายๆ ตัว 

เศษกระดาษที่มีมูลค่าศูนย์บาท

แต่มีค่าความสนุกอยู่ในนั้น
..

ตอนเด็กๆ เราเอากล่องพิซซ่าที่กินหมดแล้ววางไว้บนเบาะหลังจักรยาน

 แล้วก็ขี่จักรยานวนในรั้วบ้านเพื่อส่งพิซซ่า

 เรามีพี่เป็นลูกค้า แล้วก็มีแม่ที่โดนบังคับให้เป็นลูกค้าอีก1คน
 ..

ตอนเด็กๆ เรามีกระป๋องนมผงเก่าๆ กับช้อนตักนมผงที่แถมมาด้วยกัน

เราเอาทรายแถวกระถางต้นไม้ของแม่ตักใส่ลงไป โคตรสนุก
..

ตอนเด็กๆ เรามีพ่อเป็นเครื่องบิน บางวันก็เป็นรถ แล้วเราก็เป็นคนขับ

แต่บางวันพ่อก็เป็นหุ่นยนต์ซึ่งมีอาหารคือมันฝรั่งทอดกรอบ

มีปุ่มกดให้พ่อเคี้ยวหรืออ้าปากกินมันฝรั่งด้วย

เราเอาหมอนวางบนหลังพ่อที่นอนดูทีวี แล้วก็ทำมันเป็นเบาะ

เราขับรถแล้วก็ขับเครื่องบินไปทุกที่...
..

ตอนเด็กๆ เรามีแม่ที่เราบังคับให้เค้าเล่านิทานให้เราฟัง

แล้วก็มีพี่สาวที่ไม่ชอบเล่นด้วย

แต่เราก็ชอบเล่นจนพี่รำคาญแล้วเราก็โดนหยิกโดนตีกลับทุกทีเพราะเราเล่นไม่เลิก

..

ทั้งๆ ที่ตอนนั้นก็ไม่เคยมีใครบอกให้เราทำแบบนั้น

แต่มันก็แค่เป็นไปแบบนั้น

และเรามีความสุขดี

เราไม่เคยรู้แล้วก็ไม่เคยสงสัยหรอกว่าตอนนั้นเพื่อนร่วมห้องตอนอนุบาลเล่นอะไรกัน

เรารู้แค่เรามีความสุขและสนุกดี

...

แต่พอโตมา เรื่องไร้สาระอย่างการเดินขึ้นบันไดเลื่อนกับการเดินขึ้นบันไดเอง

ก็สามารถทำให้เราสงสัยว่าแบบไหนมันจะเร็วกว่าจริงๆ

ว่ามันจะทำให้เรารีบไปรออะไรซักอย่างเร็วเกินไป

หรือว่ามันจะทำให้เราไปไม่ทันอะไรซักอย่างที่เพิ่งผ่านไป

 ถึงแม้ว่าเราจะพยายามรีบแล้วก็ตาม

..

ความจริง

เราก็คงไม่รู้อะไรซักอย่าง

เราถึงได้ชอบพูดกันว่า"ถ้ารู้อย่างนี้..."

และเพราะว่าพวกเราต่างก็ไม่มีใคร "รู้อย่างนี้"

เราถึงได้เสียดาย หงุดหงิด ผิดหวังได้กับหลายๆอย่างที่มันเกิดขึ้น

..

แล้วบางทีแม่ก็อาจจะบอกว่ารู้อย่างนี้จะไม่แต่งงานกับพ่อ

และถ้าแม่รู้อย่างนี้ก็อาจจะไม่มีพี่แล้วก็ไม่มีเรา

และบางครั้งในชีวิตก็ทำให้เรารู้สึกว่าถ้ารู้อย่างนี้
เราอาจไม่เกิดมา....

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้ไหม.

since 2015