"คุณอ่านหนังสือเล่มเดิมทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อแย่หรือ"
ผมถามขณะนั่งเท้าคางมองดูหญิงสาวที่ริมหน้าต่าง เราห่างกันไม่ใกล้ไม่ไกล ไม่ชิดแต่ไม่ห่าง ราวเป็นคนที่รู้จักแต่ไม่ได้ผูกพันราวปานสหายสนิท
แต่ความจริงคือผมรู้จักเธอมาเกือบทั้งชีวิตนี้
"ไม่เลย ไม่แม้สักนิด" เธอตอบ ไม่แม้แต่จะละสายตาจากหนังสือในมือ
"ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น"
"เพราะแง่มุมกระมัง ยิ่งอ่านก็เหมือนยิ่งได้รู้จักตัวละครมากขึ้น ซึมซับความคิด อคติ ในวัน ๆ หนึ่งเพราะเรื่องราวที่ได้เจอมันมีมากมาย ความคิดของฉันที่มีต่อหนังสือเล่มนี้จึงเปลี่ยนไปตลอด "
"ก็คงจริงอย่างที่คุณว่า" ผมพยักหน้า "บางวันผมเห็นคุณก็หัวเราะให้มันบ้าง ยิ้มให้มันบ้าง แต่พออ่านเองก็ยังไม่รู้สึกว่าสนุกขนาดที่จะต้องหยิบมาอ่านซ้ำหลายรอบ"
"คนเรามองคุณค่าที่มีต่อสิ่งหนึ่งต่างกัน ฉันรักในสิ่งที่มันเป็น แต่คุณไม่ นี่คือความแตกต่างของเรา"
ผมคงเผลอทำหน้าบูดบึ้งออกไป เธอที่สังเกตเห็นจึงยอมลดหนังสือลงแล้วส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ออกมา
"สักวันคุณจะเบื่อมันไหม"
"ไม่เลย ไม่เหมือนคุณที่ไม่ว่ายังไงก็คงจะเบื่อมัน"
ผมเงียบ รู้ตัวดีว่าเถียงเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
.
"เรากำลังจะเดินทางกัน"
"ไปไหนเล่า" เธอกระซิบ หวาดกลัวต่อการเปลี่ยนที่อยู่
"ที่ ๆ ไกลไปจากที่นี่ ไกลเสียจนหิมะในฤดูหนาวพัดมาไม่ถึง"
"ทำไมถึงต้องไปไกลขนาดนั้นด้วย"
"..." ผมไม่รู้
"ที่นั่นฝนตกหนักเหมือนที่นี่หรือเปล่า"
หญิงสาวถาม ยอมรับในสิ่งที่กำลังจะเกิด ส่วนผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"ที่นั่นจะหนาวเหมือนที่นี่หรือเปล่า"
มันไม่ ผมจึงส่ายหน้าอีกครั้ง
"ทำไมล่ะ ฉันนึกว่าอากาศมันจะหนาวเย็นเหมือนกันทุกที่ เพราะมันเป็นมาตลอด"
"เพราะครั้งนี้คุณจะได้เล่าสิ่งที่อยากเล่ามาตลอดออกไปยังไงเล่า"
.
"ฉันชอบเวลาที่มีคุณอยู่ด้วยนะ"
"คุณทำให้ฉันสบายใจ"
"ผมก็เช่นกัน"
"ถ้าไปที่นั่นฉันจะได้เจอคุณอีกไหม"
"แน่นอนซี ทำไมถึงจะไม่ล่ะ"
"ฉันกลัวตัวเองจะอยู่ไม่ถึงวันนั้นน่ะ"
เธอหันหลังให้ผม ทอดสายตาทิ้งไปไกลนอกหน้าต่าง แต่ผมรู้ว่าความคิดของเธอโลดแล่นไปไกลกว่านั้น แม่สาวนักเดินทาง เธอผู้เคยเดินทางทางไปรอบโลกมาแล้วแม้จะไม่เคยย่างกรายออกจากห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ นี่
ผมล่ะอิจฉาเธอเสียจริง ๆ
"ไม่เลยที่รัก มันไม่เป็นไรเพราะผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนแม้วันสุดท้ายที่คุณหมดลมหายใจ"
"สัญญานะ?"
"เราสัญญาเรื่องเดิมมาเป็นร้อยรอบแล้วกระมัง"
.
"มันจะหนาวไหม"
"ไม่"
"มันจะโดดเดี่ยวไหม"
"ไม่"
"คุณจะหายไปไหนไหม"
"ไม่"
"สัญญานะ"
"สัญญา"
.
"มีอะไรฝากถึงจิตแพทย์ของคุณไหม"
เธอนั่งนิ่งตึง ไม่ไหวงัน หัวคิ้วย่นขมวดปมเหมือนเวลาปกติที่เธอชอบทำเวลาใช้ความคิด ก่อนจากนั้นจึงกอดอก พยักหน้าหงึกหงักอยู่กับตัวเองเงียบ ๆ แล้วตอบผม
"ฉันชอบกินของหวาน" ผมยิ้ม เหมือนที่เธอกำลังยิ้ม
.
แต่สุดท้ายก็เป็นเธอเองที่หายไป
และนับตั้งแต่วันนั้นผมก็ได้เขียน เขียนและเขียนมาเรื่อย ๆ เขียนเพื่ออุทิศแด่การมีอยู่ของเธอ ผู้เคยเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ผู้ผูกพันกันลึกซึ้งในระดับจิตวิญญาณ ผู้ร่วมผ่านความทรมานของความหดหู่ของโลกใบนี้มาด้วยกัน
ขอบคุณเธอ ผู้เคยเป็นความโดดเดี่ยว ความเปล่าเปลี่ยวและความไม่มีตัวตนของผม
ขอบคุณที่ทำให้ตอนนี้ผมได้รู้ว่าโลกที่ได้ยิ้มออกมามันดีอย่างไร
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in