คำถาม: เพราะสิ่งใดถึงทำให้คนและสรรพสิ่งมีชีวิตข้องอยู่ในโลกนี้

คำตอบ:

๑.ราคะและหลง

๒.โลภ

๓.โกรธ

๔.ถูกทุกข้อ

คำตอบที่ถูกต้อง ๔.ถูกทุกข้อ

     เพราะเนื่องจากคนเราหลงติดอยู่ในโลภ โกรธ หลงและราคะ จึงทำให้คนเราไม่สามารถนำพาตัวเองหลุดพ้นจากความทุกข์เหล่านั้นได้ และคุณได้ตอบคำตอบที่ถูกต้องแล้ว

“จงเข้าสู่โหมดข้องแวะ”

     เนื่องจากครอบครัวของโมรินีหรือโมติดหนี้สินจากที่น้องชายตัวเองเป็นคนสร้างหนี้ และพ่อกับแม่รักลูกชายคนนี้มากสุด ดังนั้น พ่อกับแม่ของร้องให้โมให้ความช่วยเหลือ โมจึงต้องตัดสินใจตอบรับคำเชิญของปวันที่จ้างเธอให้มาเล่นเกมที่บ้านร้อยอักษร และทั้งสองเรียกให้อุสวีมาทีมสามคน

“โธ่ๆ พระคุณเอย ฉันนี้ล่ะเศร้าจริงๆ

ฉันเจอแต่เรื่องเศร้าไปหมดจนปวดหัว

แต่แล้วฉันก็เดินต่อไป จนฉันเจอคนๆหนึ่ง”

     ปวันต้องการเงินอย่างมาก เพราะจะนำเงินไปรักษาตัวเพราะเป็นเอดส์จากการขายบริการ ส่วนอุสวีหนีงานแต่งงานมา แต่อุสวีขอไม่รับเงิน เพราะจริงๆมาเพราะหลงรักโม และทั้งสามตั้งใจเตรียมตัวมาเล่นเกมนี้กัน และพบว่า ยมบาลเป็นคนจัดเกมนี้ขึ้น

“ฉันพบว่า “ฉันเจอคำถามที่ว่าฉันละชั่วอะไรบ้าง”

ฉันสามารถให้คำตอบได้ และฉันถูกถามต่อว่า

“ฉันทำความดีอะไรบ้าง” ฉันสามารถตอบได้”

     เมื่อทั้งสามคนเข้ามา ยมบาลก็สอบถามถึงโมรินี ทำให้วสีรู้สึกอิจฉา ริษยาที่ยมบาลให้ความสนใจโมรินี และทั้งสามคนก็ต้องเล่นเกมโดยการต่อสู้กับสัตว์นรกหลายตนที่ถูกเชิญมาจากนรก เพื่อเล่นเกมนี้ หนึ่งในคนที่โดนสัตว์นรกจัดการมากสุดคือ ปวัน และปวันเกือบจะตาย แต่โมรินีกับอุสวีก็มาช่วยไว้ อุสวีพอรู้ว่าปวันติดเอดส์ก็ไม่ได้แสดงความรังเกียจ ทำให้ปวันรู้สึกหลงรักอุสวี แต่อุสวีกลับหลังรักโม

“เมื่อฉันเดินต่อไป จนฉันพบความจริงว่า

“เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี่ ฉันเพิ่งตายไป”

และฉันก็เดินทางมาถึงที่นี้”

     หลังจากเมื่อทั้งสามต้องพบกับจุดเกือบตาย แต่ก็รอดมาได้ และยมบาลบอกกับโมรินีว่า จะให้มารับตำแหน่งแทน ซึ่งเธอยอม แต่เธอขอไปช่วยแม่กับน้องก่อน และเมื่อเธอช่วยแม่กับน้องสำเร็จ เธอก็มารับหน้าที่เเทนยมบาล โดยที่อุสวีที่จำเรื่องราวเกี่ยวกับโมและบ้านร้อยอักษรไม่ได้แล้ว แต่ด้วยความรัก เขาก็ยังชอบมาเดินที่หน้าบ้านของบ้านร้อยอักษร 

“นั้นสินะ ฉันเดินทางมาถึงที่ๆพบกับคนผู้นี้

หรือท่านผู้นี้นั้นเอง 

ฉันตัดสินใจเดินต่อจากคนผู้นี้ไปอีก

และฉันพบกับพ่อแม่ฉันที่มารออยู่ข้างเตียง

ฉันได้กล่าวลาพ่อแม่ก่อนที่จะจากไป”

     สถานีแห่งฝันมอบความพิเศษให้กับฉันผู้ตายไปแล้ว ให้ฉันมีโอกาสได้กล่าวลาพ่อแม่ของฉัน ฉันดีใจและฉันไม่เสียใจเลยที่ความตายของฉันมาถึงโดยไม่ได้สติ เพราะฉันดันเข้าใจแล้วว่า “คนที่มีชีวิตอยู่ต้องหมั่นทำดีให้มาก เพื่อชีวิตหลังความตายที่ดี”

“เล่นเกมในครั้งนี้หนักหนา

ทุกเวลาเกิดความโลภแล้ว

และละซึ่งความโกรธคงไม่แคล้ว

ชีวิตหมดแล้วซึ่งหลงทาง”

     สถานีแห่งฝันไม่ได้ให้ความหวังเฉพาะคนที่มีชีวิตอยู่ แต่ให้ความหวังกับคนที่ตายไปแล้ว เพราะฉะนั้น ฉันถึงจากไปได้โดยไม่พะว้าพะวงอีก เพราะอย่างงี้สินะ สถานีแห่งฝันถึงเป็นสถานีแห่งความพิเศษ

LOOK A BREATHE