รูปภาพนี้ หนังสือที่ผลิตโดยสำนักพิมพ์เรือนปัญญา

“What is essential 

is invisible to the eyes.

(สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นได้ด้วยตา)”

“หลายสิ่งอย่าง ไม่อาจ เห็นด้วยตา

ต้องมองมา ด้วยตา ใจดวงนี้

เราจะพบ ทางออก มันแสนดี

แสดงมี ความจริง อันชอบธรรม”

     เราคิดว่า หลายคนไม่เคยอ่านหนังสือเล่มนี้ และหลายคนคงคิดว่า ทำไมต้องอ่าน หนังสือเล่มนี้ มีอะไรดีที่ต้องอ่าน และทำไมหลายคนอวยเหลือเกินให้อ่าน

รูปภาพนี้ แอบบี้ต้องอ่านภาษาอังกฤษสิครับ

เพราะฝึกหัวสมองอันน้อยนิดของแอบบี้

(หนังสือภาษาอังกฤษเป็นหนังสืออ่านง่าย ภาษาสละสลวย และเข้าใจง่าย)

และแอบบี้ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งสนุกจนพยายามลองมองโลกเอียงๆดูว่า 

เรื่องราวเปลี่ยนไปไหม

     ครั้งนี้ เราเริ่มต้นอ่านภาษาอังกฤษ แทนที่จะอ่านภาษาไทย เพื่อให้ได้อรรถรสอีกแบบ และเรามีความมั่นใจว่า “ใครก็ตามที่ได้อ่านจะมีความคิดเช่นเดียวกันว่า ไม่ได้อวย” เพราะว่า ยิ่งอ่านไม่ว่าในช่วงไหน ก็ได้ข้อคิดที่แตกต่างกันไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจเราตลอดเลยว่า

“เจ้าชายน้อยเป็นเด็กไร้เดียงสาที่มีความคิดที่ดี”

รูปภาพนี้ เจ้าชายน้อยที่หลงทาง

     เรื่องราวเริ่มต้นเมื่อผู้ใหญ่คนหนึ่งที่แทนตัวเองว่า “ผม” ได้ขับเครื่องบิน และเครื่องบินดันตกที่ทะเลทรายซาฮาร่า และบังเอิญไปพบกับเจ้าชายน้อย โดยที่เจ้าชายน้อยขอร้องให้วาดรูปแกะ ซึ่งเขาวาดหลายครั้งก็ไม่ถูกใจ และสุดท้าย เขาวาดกล่องใส่แกะให้แทน

“ทุกคนคิดว่า ยังไงค่ะ แกะในกล่องคืออะไร

เรื่องนี้น่าสนนะ เพราะหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หนังสือเด็กทั่วไป

แต่เป็นหนังสือแอบมีนัยของปรัชญา และสำหรับเราคิดว่า

คนเราไม่ควรทำตัวให้ใหญ่เกินไป 

เราควรทำตัวเล็กบ้าง เพื่อจะได้เห็นโลกที่ใบใหญ่”

     เขาพยายามถามว่า เจ้าชายน้อยคือใคร เจ้าชายน้อยก็ไม่เคยตอบคำถาม แต่อยู่ดีๆวันหนึ่ง เจ้าชายน้อยได้เล่าให้ฟังว่า เพราะเขากับดอกไม้มีปัญหากัน และจากกันมา ก่อนที่เขาจะเดินทางไปยังโลกหลายๆโลก

     เจ้าชายน้อยเดินทางไปยังโลกพระราชา โลกหลงตัวเอง โลกนักธุรกิจ โลกทำตามหน้าที่ตลอดเวลา ก่อนจะมาหลงทางยังโลกของเรา และเจ้าชายน้อยพบกับเจ้าสุนัขจิ้งจอก และเริ่มเข้าใจในการดำเนินชีวิตอย่างแท้จริง

“เราชอบโลกหลงตัวเองที่สุด

คือ ตลกตรงที่ว่า คนหลงตัวเองอยู่คนเดียวในโลกนั้น และชอบให้ใครที่ผ่านมาตบมือให้

ทำให้เขารู้สึกดีและมีความสุข 

โดยที่จริงๆ คือ พวกคนที่หลงในโลกที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ว่า ตัวเองดี ตัวเองเด่น ตัวเองคือศูนย์กลางของจักรวาล

นั้นย่อมไม่มีความสุขในตัวเอง”

รูปภาพนี้ เรื่องราวของเจ้าชายน้อย

     และสุดท้ายงานเลี้ยงก็ย่อมต้องมีวันเลิกลา เมื่อทั้งสองพูดคุยกันจนถึงจุดอำลา เจ้าชายน้อยลากลับดาวของตัวเอง และตัวเขาก็ได้กลับไปยังสถานที่ที่เขาจากมา ก่อนจะจบลงตรงที่เขาบอกว่า ถ้ามีใครเจออเจ้าชายน้อย ฝากบอก “ผม”ด้วย

เกร็ดเล็กผสมน้อย

รูปภาพนี้ การพบเจอตัวเอง

     เราไม่สามารถบอกได้ว่า แต่ละคนรู้สึกอย่างไรกับเจ้าชายน้อย แต่สำหรับเรา เราคิดว่า เป็นหนังสือเด็กที่จิกกัดผู้ใหญ่ได้เจ็บที่สุด และไม่ว่าหนังสือเล่มนี้ผ่านไปกี่ปีแล้ว หนังสือเล่มนี้ก็ยังทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีจริงทุกเวลา

     และเป็นหนังสือปรัชญาน้อยๆ พร้อมมีคำถามให้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ได้อ่าน เวลาเจ้าชายน้อยตั้งคำถามว่า สิ่งที่พวกเราทำทุกอย่างในเวลานี้ ไม่ว่า หลงตัวเอง คิดว่าตัวเองแน่ คิดว่าตัวเองคือจุดศูนย์กลาง คิดว่าตัวเองเป็นผู้สร้าง มันมีประโยชน์ตรงไหน

รูปภาพนี้ การพบเจอกับงูเหมือนกับการพบเจอคนอื่น

     ไม่เพียงเท่านั้น หนังสือเล่มนี้ เน้นถึงความไม่แน่นอนว่า “หลายๆครั้ง เรามั่นใจได้อย่างไรจากสิ่งที่เราเห็นมา ได้ยินมาว่า เป็นเรื่องจริง” เพราะความจริงคือเราต้องใช้ “ใจ” ร่วมด้วยหรือเปล่า ถึงจะพบว่า ความจริงคืออะไร

     สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดที่ได้จาก “เจ้าชายน้อย” คือ “มุมมอง” ของการมองโลกใบนี้ให้สวยงามหรือน่ารังเกียจก็อยู่เรามองและเราปรับเปลี่ยนแบบไหน อย่างเช่น ถ้าเรามองแต่ด้านตรงก็ไม่เห็นด้านเฉียง ดังนั้น เราควรมองให้รอบด้าน ก็จะพบว่า โลกนี้สวยงามและไม่ควรประมาทในโลกนี้

รูปภาพนี้ หลังปกหนังสือ The Little Prince

“อย่าฟังในสิ่งที่คนเขาพูดมา อย่าเชื่อในที่เขาเชื่อ

เราต้องใช้ใจและศรัทธาของเราในการมอง

และปรับเปลี่ยนมุมมองของเรา จนพบความจริงว่า

ชีวิตของเราสวยงามมากเพียงใด”

Look A Breathe