“เมื่อเราเปิดใบนี้ 

จะพบมิตรที่ดีอยู่เคียงข้าง”

รูปภาพนี้ เมื่อเราจับเซียมซีได้เบอร์ที่ ๗

“มิตรที่ดี ไม่ไป จากใจไหน

ไปจากใคร ไม่ใช่ มิตรดีนี้

มิตรที่ดี คือมิตร รักตัวที่

รักตัวนี้ เป็นตัว ตนเราเอง”

รูปภาพนี้ หนังสือเล่มแรกที่ชื่อหมายโสบ้านยูตะคุงที่ได้รางวัลโคดันฉะ

(เป็นหนังสือนานแล้วค่ะ เราจำได้คร่าวๆว่า เป็นเรื่องราวมิตรภาพของเด็กชายนามยูตะกับคุณหมาที่หน้าตาดูเหมือนหาเรื่อง แต่จริงๆแฝงไปด้วยความน่ารัก โดยฉายว่า แต่ละวัน เจ้าหมาทำอะไรให้คนในครอบครัวนี้หลงรักบ้าง บางทีหน้าตาแบบนี้ของผม แต่เต็มไปด้วยความรักและซื่อสัตย์ที่ผมมอบให้ครับ)

     เราเคยอยากได้หนังสือเล่มนี้มานานแล้ว แต่ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่ได้มาสักที เพราะเราเคยแอบชื่นชอบนักเขียนท่านนี้ โดยที่เริ่มต้นอ่านภาษาญี่ปุ่นจากหนังสือชื่อดังเล่มแรกของเขา และเมื่อรู้ว่า มีผลงานแปลไทยของเขาในเล่มอื่นก็อยากได้ แต่อย่างที่กล่าวข้างต้น คือ หาซื้อไม่ได้

รูปภาพนี้ คุณโยโกะคือนักเขียนในดวงใจอีกท่านหนึ่ง

     และเมื่อวันหนึ่งเราหาซื้อได้จากดวงกมลสมัย เราก็แอบดีใจมาก เราแอบคิดว่า ถ้าดวงกมลสมัยมีหนังสือเล่มอื่นของท่านนี้ เราคงขอเหมามาทุกเล่ม เพราะหนังสือของนักเขียนท่านนี้ทั้งสอนภาษาและยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง ก็คือ

“หนังสือที่ดีคือมีเนื้อหาข้างในที่ดี

ที่ต่อยอดความดีของเราได้”

     และอย่างที่บอกว่า เล่มนี้ไม่ผิดหวังเลย แถมอ่านไปก็ขบขันไปกับความคิด คำพูด และข้อคิดที่ได้รับจากหนังสือเล่มนี้อยู่มากมาย โดยเมื่อเราเริ่มต้นอ่านตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้ายก็จะพบว่า เจ้าโพจิสอนให้รักตัวเองอย่างถูก

รูปภาพนี้ ส่วนหนึ่งของหนังสือที่เป็นเจ้ายูตะ

“อยากอยู่ตรงไหนก็อยู่ได้”

(すきなところに　すもう。)

บ้านหมา

     การใช้ชีวิตของหมาเป็นการใช้ชีวิตที่เรียบง่ายและเน้นความเป็นตัวเองคือ อิสรภาพเสรีทั้งการเป็นอยู่และการดำรงอยู่ รวมถึงอิสรภาพทางใจ อย่างเช่น บ้านของหมาก็ไม่มีที่ๆบอกแน่นอน เพราะหมาสามารถอยู่ตรงไหนก็ได้

     ครอบครัวของหมานั้น เต็มไปด้วยแต่คนสุดวิเศษ ไม่ว่าแม่หมาที่เป็นแชมป์กระดิกหางและพ่อหมาที่เป็นแชมป์กินเร็ว และยังมีคุณปู่ย่าตายายและคุณทวดที่เป็นแชมป์หลากหลาย ถึงแม้ท่านไม่ได้เป็นแชมป์ แต่ท่านก็ยังคือคนที่ทำให้หมาภาคภูมิใจที่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้

รูปภาพนี้ ภาพจากหนังสือเล่มแรกที่อ่านอย่างเรื่องหมายโสของยูตะคุง

     อาหารการกินของหมานั้นก็ง่ายแสนง่าย เพียงแค่หมารู้รสนิยมของตัวเองและไม่ตามใจคนก็เปรียบเหมือนคนที่ไม่ต้องทำตามกัน เพราะอาหารก็เป็นดั่งชีวิตที่มีทั้งชอบและไม่ชอบ ขึ้นอยู่กับรสนิยมของตัวเองทั้งนั้น

“อย่าตามใจคน

จงรักษารสนิยมของตัวเอง”

(人まかせに　しないこと

じぶんの　このみを　だいじに　しよう。)

อาหาร

     ส่วนภาษาที่แสดงออกถึงความใส่ใจ ไม่ว่าภาษากายหรือภาษาไทยก็ล้วนมาจากใจและหวังดีทั้งนั้น ไม่อยากให้คนที่อยู่กับโพจิทุกข์ใจและไม่ทำลายความเป็นตัวของหมาอย่างโพจิด้วย

รูปภาพนี้ ภาพหน้าปกของเล่มนี้ (ภาคญี่ปุ่น)

     หมาสามารถแสดงออกถึงความชอบและความไม่ชอบจากใจที่แท้จริง และรู้จักซ่อนความลับหรือความรู้สึกไม่ชอบใจไว้ เพื่อไม่แสดงออกมาให้คนรำคาญใจ เฉกเช่นเดียวกับคนก็ต้องซ่อนความลับเอาไว้บ้าง

     หมาสนุกกับความเป็นตัวเอง สังเกตสิ่งรอบข้างจากความเป็นจริง โดยไม่ตัดสินไปก่อน แต่ใช้ใจและความถูกต้องในการตัดสินทุกอย่าง เพราะหมารู้จักคุณค่าในตัวของหมาเองว่า หมามีคุณค่าที่สุด ไม่ต้องให้ใครมาตัดสินความเป็นหมา

“ของมีค่าที่สุดคือหมาคือตัวเอง”

(いちばんの　たからものは　

いぬである　じぶんだ。)

ของมีค่า

รูปภาพนี้ ภาพมิตรภาพของคนกับหมา

     “พออ่านไปเรื่อยๆจะขบขันขึ้นเรื่อยๆกับความคิดใสซื่อของเจ้าโพจิ และความใจกว้างของเจ้าโพจิ ก็คือ หมาน้อยในเรื่อง เจ้าหมาจะมีนิสัยที่ใจกว้าง รู้จักแบ่งปัน แถมเมตตาต่อมิตร และไม่คิดว่าใครเป็นศัตรู จึงมีเพื่อนที่รักมากมาย

     และเจ้าหมายังเข้าใจความเป็นตัวเอง ไม่ฝืน ไม่ทนที่จะแบกของหนักพาไป และรู้ว่า ร่างกายตัวเองเหมาะกับการใช้ข้าวของแบบไหน ซึ่งเปรียบเหมือนคนที่ควรรู้ว่าเราเหมาะกับแบบใด

     อีกครั้งกับเจ้าหมาที่ไม่ไปเกะกะที่ๆของใครและไม่ไประรานใคร เพราะเจ้าหมาทำที่ของตัวเอง และก็ยังรู้จักที่จะแบ่งปัน นำของมาให้ ไม่ทำตัวเป็นภาระ เวลาเดินผ่านที่ของคนอื่น”

รูปภาพนี้ ภาพหนังสือเล่มอื่นที่แปลไทยของคุณโยโกะ

“หมาไม่เห่าเปล่าประโยชน์

อย่าหยุดเห่าจนกว่าคนจะเข้าใจ”

(いぬに　むだぼえなど　なに。

わかってもらえるまで　いいつづ けること。)

เห่าเปล่าประโยชน์

     หมาจะเห่า (わん) เพื่อบ่งบอกความจริงเพียงหนึ่งเดียว ว่า เจ้าหมานั้นต้องการอะไร หมาไม่อยากปิดบังความรู้สึก เพราะอยากให้รู้ว่า เป็นห่วงถึงเห่า และหมาแก่ไม่จำเป็นต้องเป็นหมาประประเสริฐ แต่หมาประเสริฐทุกตัวต้องแก่

      ทุกคนสามารถเป็นหมาได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่เราควรเลือกที่จะเป็นหมาประเสริฐดีกว่าเป็นหมาที่แม้กระทั่งตัวเองยังไม่เห็นคุณค่า เพราะทำแต่เรื่องไม่ดีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน และเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“ความเป็นหมาที่ดีนั้นประเสริฐสุด

เปรียบหากเป็นมนุษย์ก็ควรทำตัวให้ประเสริฐ

สมดั่งการไปแย่งเขาเกิดมายังยากเย็น

และอย่าให้หมาด่าได้ว่า ชิงหมาเกิด”

Look A Breathe