“เจ้าโกมะโอะตัวน้อย

เจ้าช่างคล้อยตามนกเหินเวหา

ชีวิตเจ้าดำเนินตามกาลเวลา

เดินทางมาถึงปีที่ห้าแล้ว

ชีวิตเจ้าแมวน้ำน้อยมินินี้

ดำเนินชีวิตดีอย่างไม่แคล้ว

เจ้าแมวน้ำมินิแป๋วแหวว

น่ารักแล้วทุกวันดำเนินไป”

     เรื่องราวเล่มนี้ ก็เป็นเรื่องราวสุดแสนน่ารัก ประทับใจและดำเนินต่อเนื่องมาจนย่างปีที่ 5 แล้วค่ะ เราแอบคิดนะ ว่า เราอยู่กับเรื่องราวในเล่มนี้มานานอยู่ เวลาผ่านไปไวอย่างกับโกหก เรารู้สึกว่า อยู่กับคนๆนี้มานานมาก เพราะทั้งสนุก และขำๆกับเรื่องราวน่ารักนี้

     โกมะโอะกลัวฟ้าผ่าจนขนตั้ง ส่วนเธอก็ผมตั้งเพราะเพิ่งตื่นนอน แต่เธอต้องไปซื้อของที่ร้านขายสัตว์ เธอพบกับพี่ชายผู้แสนดี และพี่ชายผู้แสนดีคนนั้นก็แซวผมเธอ และเธอชวนพี่ชายมาที่บ้านพร้อมเพื่อนจะได้คุยกันเรื่องมาเมะโกมะ

     เมื่อถึงวันนั้น ในขณะที่เธอกับพี่ชายเห็นโกมะโอะหลับอยู่ เธอจะไปปลุก และพี่ชายจับมือเธอบอกว่า อย่าไปปลุกเลยครับ ทำให้เธออดเขินอายไม่ได้ และในไม่ช้า เธอไปงานแต่งงานญาติ และอวดมาเมะโกมะกัน ทั้งในงานเต็มด้วยความสนุกสนาน

     ในวันหนึ่ง หัวหน้างานอยากให้เธอเป็นผู้นำดูแลโครงการใหญ่หนึ่งโครงการ แต่เธอกังวลขึ้นมา และอดนอนไม่หลับ เธอได้ยินเสียงโกมะโอะร้องแบบห่วงใยที่เข้าใจความกังวลของเจ้าของ ซึ่งเธอก็สบายใจขึ้นมาก 

เรื่องราวดำเนินต่อไปเรื่อยๆ หลายๆครั้ง เธอเป็นคนขี้กังวล กลัวการทำงานเป็นผู้นำ เพราะเธอกลัวจะทำทุกอย่างออกมาได้ไม่ดี เเต่เธอก็ต้องทำ เพื่อชีวิตของเธอ ถึงแม้หลายครั้ง ที่เธอคิดว่าอยู่ตัวคนเดียว แต่เมื่อเธอหันไปมองแล้ว ในความมืดมิดนั้น เธอมมองเห็นเจ้าโกมะโอะกำลังส่งรอยยิ้มให้เธออย่างเป็นกำลังใจ

“คนเราปัจจุบัน เอาตัวเองเป็นใหญ่อยู่มาก

จะรับฟังกัน แทบไม่มีแล้ว ดังนั้น

เมื่อมีคนมารับฟังจริงๆ ทำให้เราคลายใจลง”

Look a Breathe