“ภาพนั้นคือตัวตนของเขา

แล้วตัวเค้านั้นล่ะคือภาพไหน

เขาคือตัวตนที่จริงใจ

หรือทาสในความคิดนั้นกัน

เขาทำตามคำแนะนำนั้น

คนสอนสั่งให้ทำตามใจฉัน

กว่าจะรู้ตัวว่าผิดก็สายพลัน

สุดท้ายนั้นชีวิตก็ลาจากไป”

     หนังสือเล่มนี้ซื้อมาโดยบังเอิญ ครั้งแรกไม่ได้รู้จักนักเขียนท่านนี้ แต่คนขายในร้านหนังสือให้คำแนะนำมาว่า ให้ลองอ่านหนังสือของเขา เราอ่านแล้ว สนุกหลายเรื่อง ส่วนคนขายบอกว่า มีเล่มหนึ่งที่เป็นผลงานดีเด่นของเขาเลยคือเรื่องนี้

     เราเห็นคนขายกระตือรือร้นมาก เราเลยตัดสินใจซื้อก็ได้ และเขาไปค้นในระบบไม่มี กลายเป็นว่า เขาบอกเดี๋ยวเขาไปสั่งมาให้ ดังนั้น ด้วยความเกรงใจ เราเลยตัดสินใจซื้อเล่มนี้ และไม่ผิดหวังจริงๆอย่างที่คนขายให้คำแนะนำจากการซื้อเล่มนี้มาอ่าน

     เรื่องราวในเล่มนี้เป็นเรื่องราวที่เหนือธรรมชาติอีกเรื่องหนึ่งที่มีความย้อนแย้งในตัวของมันเอง และมันทำให้เราผู้ซึ่งอ่านต้องคิดตามและเข้าใจในความย้อนแย้งนั้น ความย้อนแย้งเหล่านี้สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน นั้นก็คือ “ความสับสน” ในสิ่งที่เรากำลังคิดจะกระทำหรือกระทำอยู่เป็นต้น ซึ่งมีสองสิ่งที่เห็นได้ชัดของความย้อนแย้งในเรื่องนี้มากที่สุด คือ

“คนปากอย่าง ใจอย่างและการกระทำอย่าง 

กับบางคนที่ไม่ว่าปากและใจจะกระทำตรงกัน” และ

“การหลงในรูปของตัวเองจากคำพูดของคนอื่น 

จนกระทั่งวาระสุดท้ายที่รู้สึกตัว”

     ดอเรียน เกรย์เกิดในตระกูลชนชั้นสูง เป็นคนรูปงาม ถูกเลี้ยงมาอย่างดี เป็นคนมีทุกอย่างเพียบพร้อม แบบใครเห็นก็อิจฉาอยากที่จะเป็นเขา และด้วยความเขาถูกเลี้ยงมาอย่างดี จึงไม่รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของคนและไม่รู้ว่าคำพูดในคำแนะนำของคนๆหนึ่งจะนำภัยมาสู่ตัวเขา

     วันหนึ่งเขาเดินทางมาเป็นแบบให้กับบาซิลที่จะวาดรูปภาพของเขา โดยที่รูปภาพนี้ล่ะ คือฉนวนเรื่องราวเหนือธรรมชาติทั้งหมด บาซิลเป็นจิตรกรที่หมกมุ่นในรักร่วมเพศมาก ก็คือชอบทำตัวเป็นคนมีศีลธรรม แต่กลับกลายว่า ไม่ใช่ และหลงรักเกรย์อย่างมากเช่นกัน

     ในวันนั้นเองที่เกรย์เจอกับลอร์ดเฮนรี วอตตัน และชายผู้นี้เองที่นำพาเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดมาสู่ตัวเกรย์ เขาเป็นคนที่ทำตัวเหมือนผ่านโลกมาชำนาญ ทำตัวเหมือนกับผ่านการทำความชั่วทุกอย่างมาในทุกรูปแบบ เขาสามารถพูดว่าชั่วกลายเป็นดีได้ โดยที่เขาเป็นผู้ชักนำเกรย์ไปในทางนั้นเอง และตัวเกรย์ผู้อ่อนต่อโลกก็ยินยอมไปด้วย

     วอตตันเป็นคนปากอย่าง ใจอย่าง คือ ปากบอกว่า สิ่งแบบนี้ดี การมั่วโลกีย์ดี การจัดปาร์ตี้หลุดโลกดี การมั่วทั้งหญิงทั้งชายล่ะดี การใช้จ่ายฟุ่มเฟือยล่ะดี แต่ถ้าเราอ่านลึกๆจะพบว่า ตัวเขากลับไม่เคยได้กระทำในแบบนั้น

     เกรย์ผู้ซึ่งเชื่อฟังในความคิดนี้ เพราะคำพูดที่หวานหูนั้น ทำให้เขาเชื่อมั่นในวอตตันมาก เมื่อวอตตันบอกว่า เขามีรูปและทรัพย์ สองอย่างนี้ที่ดีที่สุดในชีวิตเขา เขาตัดสินใจที่จะอธิษฐานต่อรูปภาพเขาให้รูปภาพเป็นตัวแทนของการโรยรา ส่วนเขาจะหนุ่มเฟี้ยวตลอดไป

     เรื่องราวทั้งหมดจึงเริ่มต้นขึ้น โดยที่เกรย์ได้ทำตัวเหลวแหลก มั่วผู้หญิง มั่วผู้ชาย ใช้จ่ายไปเรื่อยๆ ทำตัวเลวเเค่เพียงขอให้ตัวเองมีความสุขทางกายก็พอ เขาไม่สนเพราะยังไงรูปภาพก็คือตัวแทนของเขา เขายิ่งทำผิด รูปภาพก็ยิ่งบิดเบี้ยว ยิ่งแก่ชรา 

     จนกระทั่งวันหนึ่ง บาซิลตัดสินใจมาเตือนเกรย์ แต่เกรย์ผู้หลงมัวเมาอยู่นั้น เขาเลยตัดสินใจฆ่าบาซิลทิ้งซะ และหลังจากนั้น เขายิ่งทำตัวต่ำลงไปเรื่อยๆ เขาทำตัวตามความอยากได้ อยากมี อยากเป็นของเขา หากใครทำให้เขาโกรธและไม่พอใจ เขาแสดงอารมณ์ด้านไม่ดีออกมาเต็มที่ และเขาก็ยิ่งมองก็ยิ่งหลงในรูปลักษณ์ของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ

     การกระทำของเขาทำให้ชีวิตสังคมของเขาย่ำแย่ลง ทุกคนเริ่มเบื่อหน่ายเขา คนที่ยังคบกับเขาอยู่ก็เพราะผลประโยชน์ทั้งหลายเหล่านั้น ส่วนวอตตันก็ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป มองดูสิ่งที่เขาสร้างมันมากับตัวของเขาด้วยความสะใจ วอตตันนั้นเป็นคนที่ไม่ชอบพวกชนชั้นสูงอยู่แล้ว ดังนั้น เขาย่อมที่จะไม่ชอบเกรย์ด้วยเช่นกัน (จากความคิดของเรา)

     ในขณะที่อ่านจะพบว่า เกรย์ไม่ได้เลวโดยสันดานเพราะพื้นฐานเป็นคนดี และเขาพยายามแก้ไขตัวเองอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งนำพามาซึ่งความไม่สำเร็จในการแก้ไข ภาพของเขายิ่งบิดเบี้ยว เพราะเขากำลังแก้ในทางที่แย่ลง เขากำลังทำลายคนอื่นให้คนอื่นหลงในรูปที่ไม่จริงของเขา

     ในไม่ช้าเขาก็ตัดสินใจ ใช้มีดของตัวเองที่ฆ่าบาซิลแทงเข้าไปในหัวใจที่เป็นรูปภาพของเขา เพื่อที่คิดว่าจะจบทุกอย่างลง และเขาก็ตายในที่สุด ตายในขณะที่เป็นคนชราและคนใช้ก็จดจำแหวนวงนั้นได้เป็นอย่างเดียวว่าคนชราผู้นี้คือเกรย์ที่เป็นนายของเขา

“ตนนั้นแหละเตือนตนให้พ้นผิด

ตนไม่คิดหยุดชั่วเป็นไหนๆ

ตนยังคิดกระทำผิดต่อไป

ตนไม่พ้นใจในการกระทำตน

ตนทำชั่วต่อไปไม่รู้ผิด

ตนได้คิดว่าตนแก้ไขนั้นพ้น

ตนตั้งใจแก้ไขโดยลืมผล

ตนรู้นั้นคนหลงตนก็สายไป”

“จบชีวิตของคนสังคมชั้นสูง

ที่เป็นทาสอารมณ์และวัตถุนิยม

ผู้ทำตัวเองให้ตกต่ำ”

เรื่องราวในเรื่องนี้มันออกแนวปรัชญาและศาสนาที่เกี่ยวข้องกันกับศีลธรรม เพราะเนื่องจากมันมีการที่อธิบายถึงความสัมพันธ์ของกายกับใจ ที่หลายสิ่งหลายอย่างของรูปภาพที่บิดเบี้ยวไป โดยกายสัมพันธ์กับใจเมื่อใจได้ทำความชั่วอย่างไม่น่าให้อภัย กายที่แสดงออกจากรูปภาพก็บิดเบี้ยวและน่าเกลียดเท่านั้น

“ไม่มีใครจะซ่อนความผิดตัวเองได้มิดชิด 

เพราะตัวเรานั้นเองเป็นผู้รู้

ความบิดเบี้ยวนั้นเป็นอย่างดี”

Look a Breathe