“เจ้างูตนนั้นที่เป็นพราย

เห็นแล้วคล้ายกิเลสตนนั้น

หากวันไหนเราเชื่อคำมัน

คงไม่แคล้วกันเป็นทาสมัน

ดุจดั่งเขาที่เป็นทาสมัน

คิดว่านั้นเป็นนายได้สั่งมัน

โดยไม่รู้เลยว่าในทุกวัน

มันดีใจมั่นที่เขาทำชั่วตลอดไป”

     เราดูละครที่ศรรามเล่นเป็นศักยะก่อนและชอบมาก คือ มันเหมือนกับเราเข้าใจเรื่องของศักยะหลงผิด เพราะตัวเขาเองเท่านั้น และศรรามเล่นได้ดีมาก จนตัดสินใจไปซื้อหนังสือมาอ่าน และพออ่านก็จะพบว่า ทั้งสองเรื่องมีความต่างกันบางจุด แต่สามารถเชื่อมโยงออกมาได้ดี

     หลายครั้ง เวลาเราอ่านหนังสือแล้วพอมาดูละครก็จะรำคาญ เพราะบางเรื่องหนังสือทำสนุกกว่าละคร อย่างเช่น ปฐพีเล่ห์รัก เป็นต้น โดยที่ชอบหมากมาก แต่ก็รู้สึกว่า ขัดใจ รำคาญใจ แต่เรื่องนี้กลับกลายว่า ไม่รำคาญไม่พอ แถมยังสงสารในชะตากรรมของศักยะอย่างมาก

     ศักยะออกจากบ้านตั้งแต่สมัยเด็กและไปใช้ชีวิตอยู่กับแม่ที่นิวซีแลนด์ เขาเป็นคนที่เรียนไม่จบ จับจด ไม่เอาไหน แต่เขา(ยัง)เป็นคนดีอยู่ จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เขาต้องกลับมาประเทศไทย เพื่อมารับสมบัติจากปู่เขา และปู่เขาสั่งว่า เขาได้รับคำสั่งจากปู่ว่า เขาต้องเอาของขลังทุกอย่างไปถ่วงน้ำ แต่เขากับเกิดความโลภกับโถลายครามอันหนึ่งเกิดขึ้น และแอบเอากลับมา ก่อนที่เขาจะทำมันแตก ซึ่ง “มัน” ในนั้นที่รอเวลานี้มานานก็โผล่ออกมา

“ใครๆก็รู้จัก พรายกระซิบ”

     ในไม่ช้า ศักยะก็รู้จักกับมัน ศักยะเห็นมันเป็นตัวงู ที่มีลำตัวน่าเกลียด น่ากลัว มาบอกว่า อยากได้เงินไหม และบอกที่ซ่อนเงินให้กับศักยะ ด้วยความโลภ ศักยะไปหยิบเงินก้อนนั้นมา

     ศักยะเดินทางไปหารัชต์ เพื่อนสนิทที่เป็นคนรวย รัชต์เป็นเพื่อนที่ดีและไม่เคยดูถูกศักยะเลย แถมอยากจะช่วยศักยะอีกด้วย รัชต์แนะนำคู่หมั้นที่ชื่อ พิมให้รู้จัก และทำให้ศักยะรู้สึกอิจฉาชีวิตของรัชต์อย่างมากที่ทั้งรวย สมบูรณ์แบบและโกรธรัชต์ที่มีผู้หญิงอย่างพิมอยู่เคียงข้าง 

     รัชต์แนะนำเรนให้ศักยะรู้จัก เพราะรัชต์มาเช่าบ้านของศักยะทำออฟฟิต และศักยะมารู้ว่า เรนคือคนที่ศักยะตามหาในพินัยกรรมที่ปู่จะมอบเงินบางส่วนให้ ซึ่งศักยะก็ยินยอม

     “มัน” หรือพรายตนนั้น ปรากฎตัวต่อหน้าศักยะและบอกว่า เจ้าอยากได้ผู้หญิงคนนี้ไหม ซึ่งก็คือ “พิม” ศักยะบอกว่า อยากได้ ดังนั้น มันจะดลบันดาลทุกอย่างที่ปรารถนาให้กับศักยะเอง ด้วยความหลงผิดที่คิดว่า ตัวเองเป็นนายของพราย ที่พรายต้องดลบันดาลทำทุกอย่างให้ตามที่เขาปรารถนา เขาก็ยินยอมที่จะมีพรายเป็นลูกน้อง โดยหารู้ไหมว่า 

“ตัวเขาเองนั้นล่ะที่คือทาสของความปรารถนา

(พราย) นั้น”

     ศักยะเริ่มจมไปกับความผิดที่ตัวเองทำไปเรื่อยๆ เพราะทุกครั้งที่ตัวเองปรารถนาอะไร ต้องแลกกับชีวิตของคนอื่น ทั้งที่พรายเป็นผู้เลือกคนผู้เคราะห์ร้ายนั้นให้หรือทั้งตัวเองเป็นผู้เลือกทำผิดเอง ตัวเองก็ยอมทำ (ฆ่าคน) เพื่อความปรารถนาของตนทั้งนั้น 

      พรายเริ่มดลให้ศักยะทำงานได้ดีขึ้น โดยที่รัชต์เห็นและชื่นชมในตัวเพื่อน พรายทำให้ชีวิตของรัชต์ตกต่ำ ส่วนชีวิตของศักยะรวยระดับพันล้าน ในทางตรงข้ามกัน ชีวิตและครอบครัวของรัชต์ก็ตกต่ำลงเรื่อยๆ และในช่วงนั้นเองที่รัชต์เห็นความจริงของชีวิตอย่างหนึ่งว่า 

“ไม่มีใครที่จะคบเขาอย่างจริงใจ 

ทุกคนคบกับเขาเพราะผลประโยชน์

รวมถึงพิมคนรักเขาด้วย

ยกเว้นมีเพียงเรนคนเดียว ที่ดีกับเขาอย่างจริงใจ 

และทำให้เขาเรียนรู้ว่า ชีวิตก็อย่างนั้นเอง”

     รัชต์เป็นตัวละครหนึ่งในเรื่องที่เห็นได้ชัดว่า เขาเป็นคนดีและเข้าใจในความเป็นไปของชีวิตอย่างแท้จริง เขาไม่โวยวายและไม่โทษต่อชะตากรรมที่ตัวเองเจอแต่เขาก็กลับตัดสินใจที่จะสู้ต่อ และมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาเตือนสติศักยะว่า

“ไม่มีใครดูถูกนาย ถ้านายรู้จักนับถือตัวเอง

ทุกวันนี้ ฉันก็ไม่เหลืออะไร นอกจากสมองกับสองมือ 

แต่ฉันก็ถือว่า ตราบใดฉันนับถือตัวเองได้ดี 

ไม่มีวันที่ใครจะมาทำให้ฉันรู้สึกต่ำต้อยน้อยหน้าลงไป”

     ชีวิตของศักยะก็ดีขึ้นเรื่อยๆและศักยะได้แต่งงานกับพิม วันหนึ่งที่ศักยะรู้สึกหึงขึ้นมาว่า พิมจะกลับไปหารัชต์ เลยทำให้ศักยะตัดสินใจจะจัดการรัชต์ แต่พรายบอกว่า ต้องการขอชีวิตผู้หญิงคนแรกที่ศักยะเจอในวันพรุ่งนี้ และศักยะยินยอมจะแลก โดยไม่รู้ว่า จะมีเรื่องราวที่สุดแสนสะเทือนใจตามมา

     ในรุ่งเช้า ผู้หญิงคนนั้นที่พรายต้องการขอแลก คือแม่ของตนที่มาต่อว่าเขา ทำไมเขาเลวขนาดนี้ เพราะว่า เขาไม่มีโอกาสทำชั่วเลยไม่ทำ แต่จริงๆเป็นคนชั่วอยู่แล้ว ฆ่าคนมากมายได้ไง ซึ่งในคนนั้น ก็คือ พ่อเลี้ยงของเขาที่เป็นพ่อของเรนด้วย ที่เขาไม่พอใจฆ่าทิ้งเพราะเป็นปลิงดูดเลือดเขากับแม่

"เขาร้องไห้อย่างไม่เคยร้องมาก่อน 

และพร่ำบอกว่า 

เขาเหลือแม่แค่คนเดียวในชีวิตของเขา"

     และเมื่อเขารู้ว่า พรายต้องการเเม่เขา เขาเลยไปขอให้เลิศ ปู่ของเรนช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็ช่วยไม่สำเร็จ แม่ของเขาเสียชีวิต และชีวิตของเขาก็เริ่มตกต่ำขึ้นเรื่อยๆ ที่แท้พรายมันต้องการและจงใจทำลายชีวิตของตระกูลนี้ให้ย่อยยับ โดยยืมมือของศักยะทำลายครอบครัวและตระกูลของมันเอง

     เนื่องจาก เจ้าพรายตนนั้น คือ อ้น ที่รู้จักกับปู่ของศักยะและปู่ของเรน ซึ้งอ้นโกรธทั้งสอง จึงตั้งใจที่จะทำลายครอบครัวของศักยะให้ถึงที่สุด เจ้าพรายขอร้องให้ศักยะจัดการปู่ของเรน โดยขโมยไม้เท้าของเลิศ ปู่ของเรน

     แต่ในขณะต่อสู้กัน ศักยะได้ตาย (เราคิดต่อว่า ศักยะกลายร่างไปเป็นพรายหรือว่าหายไปก็เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง) และปู่ของเรนตายในที่สุด ก่อนที่เรนกับรัชต์รักกัน และวิญญาณทุกตนที่ถูกพรายทำลายก็ได้รับการปลดปล่อยไปตามทางต่อไป

     เราพบว่า เราสงสารในชะตากรรมชีวิตของศักยะมาก คือ ตอนจบ น้ำตาไหลออกมา (อินมาก) ด้วยความไม่สมน้ำหน้าในชีวิตของศักยะเลย ผู้ชายที่ไม่เคยได้อะไรเลยในชีวิต ผู้ชายที่พบเจอแต่ขาด ขาดความอบอุ่น ขาดทุกอย่าง ผู้ชายที่ไม่พอใจในชีวิตของตนเอง ผู้ชายที่เจอแต่คนดูถูก ผู้ชายที่ถูกคนหลอกได้โดยง่าย ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่อยากทำตามปรารถนา ผู้ชายที่หลงผิด ไม่เข้าใจตัวเองอย่างแท้จริง แต่เพราะศักยะเป็นคนแบบนี้ คนที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรหรือไม่ยอมพอ ทุกอย่างมันถึงเดินทางมาถึงจุดนี้ จุดที่ไม่เหลืออะไรเลย

     และทุกสิ่งทุกอย่าง มันก็เดินทางมาถึงความเลวร้ายนี้ เพราะตัวของเขาเองทั้งนั้น ไม่มีใครทำร้ายหรือทำลายตัวเขาได้เท่ากับตัวเขาเองอีกแล้ว

คนเราทุกคนมีสีเทา มีทั้งดีและไม่ดีในตัวตนของเรา เมื่อไหร่ที่เรามีความโลภปรารถนาอยากได้สิ่งสมหวัง ความโกรธที่ผิดหวังในชีวิต ความหลงผิดให้ติดทุกข์และหลงสุขอยู่อย่างนั้นฉันใด ทุกคนก็คงจะทุกข์ฉันนั้น และทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นจากการกระทำของตัวเราเองทั้งนั้น หากย่อมหมายความว่า มันจะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับตัวเราเป็นผู้กระทำ ดังนั้น เราต้องตั้งใจที่จะละความหลงผิดออกจากใจ

“ทุกคนเป็นทาสของความปรารถนาด้วยกันทั้งนั้น

และกว่าที่เราจะหลุดออกมา 

เราก็เสียทุกอย่างไปหมดแล้ว

อย่าโทษใครเลย 

จงโทษการกระทำของเราดีกว่า”

Look a Breathe