TW / ความตาย

เมื่อตอนที่เราเราเรียนอยู่ชั้นมัธยม เราคงเคยคุยกันอย่างสนุกสนาน คาดการณ์ถึงเรื่องในอนาคต อย่างเช่น ‘ใครจะได้แต่งงานเป็นคนแรกในรุ่น’ ‘ใครจะประสบความสำเร็จก่อน’ หรืออะไรเทือกนั้น แต่ใครจะรู้ว่า ‘ผม’ ก็จะได้เป็นคนแรกก่อนใครในหัวข้อ ‘ความตาย’

ใช่แล้ว ผมน่ะ ได้ตายเป็นคนแรกเลยล่ะ

เป็นความตายที่ไม่ได้มาเยือนอย่างปุบปับ แต่กลับผ่านขั้นตอนคิดและทบทวนมาหลายหนแต่ก็ไม่ได้ถึงกับละเอียด แม้จะไม่ได้อยากคิดถึง แต่ก็มักมาเคาะประตูเยี่ยมเยียนยามดึกเสมอ หรือแม้ผมจะอยากปรึกษาเรื่องนี้กับใคร ก็กลัวว่าคนอื่นจะหัวเราะเยาะและหาว่าผมน่ะเป็นจอมเรียกร้องความสนใจ

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงตัดสินใจมอบความตายให้ตัวเองน่ะเหรอ ผมไม่รู้หรอก ความจริงผมไม่รู้อะไรมาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ตั้งแต่เกิดมา ผมถูกผลักไปตามทางเดินด้วยมือของคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อกับแม่ มือสองคู่ที่เหมือนจะกรุยทางให้อย่างดีแต่ก็แอบซ่อนเข็มหมุดตัวเล็กๆ สร้างความเจ็บแสบไว้อย่างแนบเนียน ส่วนตัวผมเองที่เติบโตขึ้นมาโดยไม่เคยปริปากก็คงสายไปเสียแล้วที่จะทำตัวขบถ

ผมเคยคิดว่าพ่อและแม่ของผมอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่าเปิดกว้างกว่าบ้านอื่นๆ แต่ก็ได้รู้ความจริงว่าการที่พวกเขายอมให้ผมได้ทำในสิ่งที่อยากนั้นก็เป็นเพียงอีกเส้นทางจากหลายสายที่ถูกวางเอาไว้ เพราะหากอยู่นอกเหนือจากนั้นก็จะต่อต้านอย่างเต็มที่ ผมก็เพิ่งจะรู้ความจริงข้อนี้ไม่นานนี่แหละ

หลังจากใช้ชีวิตเป็นตุ๊กตาไขลานมาได้ 23 ปี จิตใจที่เริ่มร้าวของผมก็แตกสลายในที่สุด และสิ่งแรกที่ผมอยากเห็นที่สุดก็คือบรรยากาศงานศพของตัวเอง ประหลาดมั้ยล่ะครับ ผมก็เคยแอบลองคิดถึงมันอยู่ในบางครั้ง บรรยากาศงานศพของคนที่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ทั้งเพื่อนสนิท คนรัก หรือครอบครัวที่อบอุ่นมันจะเป็นยังไง แต่ก็คงไม่ต่างไปจากที่ใครคาดเอาไว้หรอก มันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน อาจมากกว่าที่คิดเอาไว้ด้วยซ้ำ 

อย่างที่บอก ผมน่าจะเป็นคนแรกในรุ่นมัธยมหรือรวมถึงมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำที่ตายเร็วขนาดนี้ แต่เหมือนไม่มีใครรู้หรือสนใจด้วยซ้ำว่าหมอนี่น่ะมันไม่อยู่ซะแล้ว แต่ผมจะหวังอะไรได้กันล่ะ สุดท้ายงานอวมงคลนี้ก็มีแต่แขกเหรื่อของพ่อกับแม่เกือบทั้งนั้น คนที่ผมรู้จักจริงๆ มีใครบ้างแล้วผมก็จำไม่ได้

ตอนแรกหลังจากที่ผมรู้ตัวว่าได้ข้ามผ่านความตายมาแล้ว ความรู้สึกปวดหนึบไปทั่วตัวแต่หาต้นตอไม่เจอมันช่างนน่ารำคาญเหลือเกิน แต่หลังจากงานศพจบลงไปทั้งอย่างนั้นมันก็หายไป ไม่แน่ใจว่าความเจ็บมันหมดแล้วจริงๆ หรือเพราะว่าผมทำตัวชินกับมันภายในเวลาไม่กี่วันนั้นกันแน่ และถ้าถามหาสาเหตุของความเจ็บปวดนี้ล่ะก็ ผมไม่สามารถหาต้นตอของมันได้อย่างชัดเจน แต่คาดเอาไว้ว่าอาจจะมาจากความผิดหวังล่ะมั้ง ผิดหวังที่จากการอยากมีชีวิตที่ดี ผิดหวังจากการไล่ตามความหวัง ผิดหวังที่จะได้รับความรักจากใครสักคนอย่างแท้จริง และสุดท้ายผมก็ไม่สามารถจะไล่ตามใครได้ทันอีกแล้ว

พวกคุณอาจต้องผิดหวังกันสักหน่อยที่ต้องมารับรู้เรื่องราวของผม ผู้เป็นเพียงแค่คนธรรมดาๆ ที่ทนวิ่งต่อไปในความว่างเปล่าไม่ไหวอีกต่อไปเลยตัดสินใจที่จะข้ามมาอยู่ฝั่งนี้ หรือพูดรวมๆ แล้วผมมันก็แค่คนน่าสมเพชดีๆ นี่เอง แต่คนที่น่าสมเพชคนนี้ไม่อาจบอกได้ว่าการกระทำของตนเองเป็นการกระทำที่โง่เขลา และคนที่น่าสมเพชคนนี้ไม่ต้องการให้มีใครที่ต้องประสบกับสิ่งที่เขาเคยเผชิญมาอีกต่อไป