author: yakou hana

illustrator: nara chiharu

เรื่องนี้ที่ได้อ่านเพราะเป็นหนังสือฟรีของ kindle unlimited นิยายเก่ามาก เขียนปี 2006 นู่น เนื้อเรื่องเลยน้ำเน่ายุงชุมตามขนบนิยายวายสมัยนั้นเป๊ะๆ

เรื่องมีอยู่ว่า ทาจิบานะ ยูตะ ทายาทเจ้าของเครือโรงแรมชื่อดังเป็นคุณหนูไม่เอาถ่าน ไม่สนใจจะสืบทอดกิจการครอบครัว วันหนึ่งยูตะพาเพื่อนไปเที่ยวเล่นที่บ้านพักตากอากาศเพื่อลองยาเสพติดตัวใหม่ ยูตะกับเพื่อนเล่นยาจนหมดสติไป พอฟื้นขึ้นมาพบว่าตัวเองถือมีด 'ทาส' ที่เพื่อนพามาด้วยก็นอนจมกองเลือด ยูตะจึงเข้าใจว่าตัวเองฆ่าคนระหว่างที่เมายา จึงเรียกฟุรุยะ ทาคาอากิซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องและเลขาของพ่อมาช่วยจัดการ ทาคาอากิยอมช่วยเหลือโดยแลกกับการที่ยูตะต้องมาเป็น 'ทาส' ของตน

ขอพูดถึงจุดที่ชอบก่อน อย่างแรกเลยคือการวางโครงเรื่อง เคยอ่านเรื่องอื่นของอาจารย์ยะโคแล้วรู้สึกว่าเป็นคนที่ว่าโครงเรื่องได้คลีนมาก คือเปิดประเด็นอะไรไว้ตอนต้นก็ตามปิดได้หมด ดำเนินเรื่องเร็ว ไม่เวิ่นเว้อ ไม่มีอะไรที่ไม่จำเป็นโผล่มาระหว่างการดำเนินเรื่อง กุญแจที่ใช้ในการคลายปมของเรื่องก็เป็นสิ่งที่ปรากฏมาตั้งแต่ต้นเรื่อง (อยู่ที่ว่าจะเอะใจตอนอ่านเจอรึเปล่า) พออ่านจนจบจะรู้สึกว่า เออ จบ เคลียร์ทุกประเด็น ไม่ค่อยมีกั๊กไว้เผื่อเขียนภาคต่อ

อีกจุดที่ชอบแบบไม่คิดว่าจะชอบคือคาแรกเตอร์ของยูตะ เป็นตัวละครที่มีพัฒนาการดีมาก ถึงตอนต้นเรื่องจะเล่าว่าเป็นคุณหนูไม่เอาถ่าน นิสัยแย่ ไม่เรียนหนังสือ ไม่ทำงาน เอาแต่คบเพื่อนแย่ๆ เที่ยวเล่น ดูดยาไปวันๆ มีปัญหาก็หนีไม่ก็เรียกคนที่บ้านมาแก้ แต่พอถูกทาคาอากิจับไปดัดนิสัยก็เหมือนถูกปลุกความฉลาดในตัวขึ้นมา เริ่มทบทวนการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง ทบทวนความรู้สึกว่าที่จริงแล้วรู้สึกยังไงกับทาคาอากิกันแน่ (ที่จริงก็คงไม่ได้เป็นคนโง่อยู่แล้ว แค่เป็นพวกเสเพลเพราะเกิดมารวยเกิน เลยมีปมแบบลูกคนรวย มีเงินซะอย่างจะทำอะไรก็ได้ เพื่อนไม่ค่อยมีคนที่จริงใจด้วย)

และสุดท้ายก็เป็นยูตะนี่แหละที่วางแผนตลบหลัง คลายปมทุกอย่างของเรื่องจนกลับมาถือไพ่เหนือกว่าทาคาอากิจนได้ บทสรุปของเรื่องคือกลับตาลปัตรจากที่คิดไว้ตอนแรกเลย

จุดที่ไม่ชอบคือคาแรกเตอร์ของทาคาอากิ เรารู้สึกว่าเป็นคาแรกเตอร์ที่จูนิเบียว รักเขาแต่ไม่กล้าพอที่จะเปิดเผยความรู้สึก ไม่สามารถเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรงๆ ได้ แต่สามารถแบล็กเมล์เขาแล้วจับมาข่มขืนไปครึ่งเล่มได้ ว็อท!? เหตุผลที่ทาคาอากิชอบยูตะก็ดูลอยๆ อยู่แล้ว แถมยังมีฉากข่มขืนเยอะมากจนเราไม่รู้สึกเลยว่านี่คือความรัก ยิ่งผู้ชายคนอื่นที่เข้าหายูตะเป็นคนนิสัยดีทุกคนก็ยิ่งทำให้รู้สึกติดลบกับพระเอกเข้าไปใหญ่ ถึงจะเป็นแค่ส่วนเดียวแต่มันเป็นส่วนใหญ่ที่ทำให้เนื้อเรื่องสนุกน้อยลงไปเยอะเลย

ส่วนอันนี้ไม่รู้ว่าเป็นข้อดีรึเปล่า คือถึงเรื่องนี้จะเต็มไปด้วยความรุนแรง การข่มขืน เพลย์ ยาเสพติด ฆาตกรรม ฯลฯ แต่ด้วยวิธีการบรรยายของอาจารย์ยะโคที่ไม่ใช่สไตล์ขุดคุ้ยจิตใจมนุษย์มาฟาดคนอ่าน เรื่องหนักๆ แบบนั้นมันเลยไม่หนักเท่าที่ควรจะเป็น ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ยูตะเล่นยา ฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นคนนอนจมกองเลือด ตอนที่รำพึงรำพันกลัวว่าจะต้องติดคุก หรือตอนที่ถูกข่มขืน ถูกบังคับให้เล่นเป็นหมา เราก็อ่านด้วยความรู้สึกว่า เออ แล้วไงต่อ ถามว่าสนุกมั้ย เนื้อเรื่องมันก็สนุกแบบเรื่อยๆ นะ แต่จุดอ่อนหลักๆ เลยคือมันไม่สามารถทำให้เราอินไปกับความสัมพันธ์ของคู่ตัวเอกได้ พออ่านจบเลยไม่ค่อยมีอะไรติดค้างในใจเท่าไหร่

สรุปคือเป็นนิยายที่ไม่ได้สนุกถึงขั้นต้องอ่าน เนื้อเรื่องเดาไม่ยาก มีความน่าติดตามตรงที่ว่าจะมาลงเอยกันด้วยวิธีไหน ช่วงกลางๆ น่าเบื่อหน่อยเพราะมีแต่ฉากข่มขืนที่อ่านแล้วชวนให้รู้สึกอึดอัด แต่ตอนจบขมวดปมได้ดีอยู่ เหมาะสำหรับอ่านฆ่าเวลาในเวลาว่างและไม่ต้องการนิยายปวดตับ