สองเท้าที่เดินย่ำมาอย่างช้าๆเพราะความเหนื่อยล้า ระยะทางระหว่างเซ็นทรัลเวิล์ดกับสยามสแควร์น่ะมันไกลจริงๆนะ แต่พอมาคิดดูอาจจะเพราะมือถือของฉันไม่สามารถใช้งานได้ก็เป็นได้ แบตมือถือก็เต็มร้อย แต่ไอ้ที่ใช้ไม่ได้ เพราะลืมจ่ายค่าโทรศัพท์! ขี้ลืมจริงตัวฉัน

ว่าไปนั่น

ฉันเดินจนมาถึงสะพานลอยที่คิดว่าหากใครได้มาแถวนี้บ่อยๆคงจะคุ้นชินเป็นกันดี สะพานลอยเชื่อมระหว่างสยามพารากอนกับสกายวอล์คของเซ็นทรัลเวิล์ด ตามธีมเรื่องที่เขียนมา ใช่ ฉันเดินผ่านมันนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่อายุสิบปีได้ อย่างน้อยสิ่งนี้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ของการไหลผ่านของกาลเวลา

ฉันเดินตั้งแต่มันยังไม่ซ่อมบำรุงดี จำได้เสมอว่าหากอยู่ในช่วงเวลาเร่งรีบล่ะก็ฉันเลือกที่จะลงไปเดินข้างล่างฟุตบาทเสียมากกว่า ตอนนั้นก่อนที่มันจะปรับปรุงคนที่ใช้บริการมันหนาแน่นพอๆกับรถไฟฟ้าบีทีเอสใช่เวลาเลิกงานเลยทีเดียว จนบางครั้งมันก็แทบจะเดินไม่ได้ ได้แต่รอให้ฝูงชนไหลไปตามสถานการณ์

เอาจริงพยายามลอบสังเกตหลายครั้งแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นมันติดอะไร

คงจะเป็นทางเดินของมันที่มีเพียงสองช่อง ไม่พอกับปริมาณคนเดิน คงจะอย่างนั้น

แต่พอมันปิดซ่อมขยายช่องทางการเดินแล้ว ทุกอย่างก็ดูจะกว้างขวางขึ้นนะ อย่างน้อยตอนนี้ก็เพิ่มเป็นขาคนเดินไปสองช่องและขาคนเดินกลับสองช่อง แถมพวกพื้นก็ยังทำให้มันเรียบและดีขึ้นอีกต่างหาก เหมือนจะเคยเห็นลางๆว่าตอนปีใหม่ก็นำสายไฟมาประดับตามแนวทางเดินด้วย

หากใครที่ไม่ได้มาแถวนี้นานแล้ว ภาพจำยังเป็นทางลอยฟ้าที่เก่าๆและคนแน่นขนัดอยู่ ก็อยากให้ลองมาใช้บริการใหม่ดูนะ ตอนนี้ฉันก็ขอตัวไปสู้กับอากาศที่ร้อนต่อไปแล้ว หนทางกลับบ้านยังอีกยาวไกลนัก...