บางครั้งเส้นทางที่เราเดินนั้น เราจะมองเห็นจากมุมของเราว่าเราต้องเดินไปข้างหน้าคนเดียว ถึงแม้จะมีคนอื่นที่ต้องเดินก้าวไปข้างหน้าเหมือนกัน แต่คนเหล่านั้นไม่ได้เดินในเส้นทางเดียวกันกับเรานี่สิ
เรามักจะเกิดความกลัวที่จะทำอะไรขึ้นมาคนเดียว เพราะตัวเราเองเห็นว่าเรานั้นต่างจากคนอื่น ในเมื่อเราเลือกที่จะเดินไปข้างหน้าแล้ว ไม่ว่ายังไงเราต้องฝ่าไป ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนเคียงข้างก็ตาม
. .
.
มีหมากวางไว้ตำแหน่งนึง

กับหมากอีกอันวางไว้ตรงข้ามกัน

แล้วมีเสาขั้นกลางไว้ ทำให้ไม่เห็นกัน
เสาเนี่ยเป็นคนคุมเกม แต่เสาจะไม่ชี้นำหมากทุกตัว

จะให้แต่ละหมากเดินเจอกันเอง โดยมีเสาเป็นเบื้องหลัง
พอหมากสองตัวมาป๊ะกัน ถึงได้เรียนรู้ว่า มันยังมีเพื่อนร่วมชะตากรรมอยู่บนแผ่นกระดาน และมีความหวังว่ายังมีหมากตัวอื่นอีกเพียงแต่พวกมันยังแค่เดินไม่เจอกัน
จากความกลัวที่เคยมีอยู่ กลับกลายเป็นความอบอุ่นเข้ามาแทนที่ เพราะอย่างน้อยมันก็ได้รู้ว่า

"มันไม่ใช่ตัวคนเดียว"