คนเราเมื่อฝังใจอะไรแล้ว เราจะไม่ลืม
ความรู้สึกนั้น…
มันไม่ได้หายไปไหน
มันแค่หลบอยู่ในมุมหลืบ แห่งก้นบึ้งของดวงจิต
มันแค่รออาหารที่เทอจะป้อนมัน
แล้วครานั้น มันจะโผล่ขึ้นมาทักทาย
ก่อกวนใจให้ระทมร้าว อีกครั้ง
.
.
.
ฉันเคยไว้ใจเทอ
คิดว่าเทอแสนดี
แต่เทอตอบแทนฉันด้วยสิ่งนี้
เทอคิดว่าฉันเป็นไองั่งนั้นเหรอ
เพราะฉันไร้ผลประโยชน์ต่อเทอ
ไม่มีเลือดให้สูบกินแล้วสิ
เทอจึงเผยปีศาจอัปลักษณ์นั่นออกมา
ใช่ นั่นแหละ คือตัวตนของเทอ
ถึงจะอยากปิดไว้แทบขาดใจ
แต่เมื่อสบโอกาส เทอคงเกินทาน
.
.
.
เทอรู้ไหม
ฉันน่ะเจ็บ และจำ
ฉันจะไม่ยอมให้เทอทำอีก
.
.
.
ฉันเคยไว้ใจเทอ
และฉันก็พบว่า คนที่ไว้ใจ สุดท้ายร้ายที่สุด
ความไว้ใจพังทลายสิ้นแล้ว
เทอไม่มีตัวตนในสายตาฉันอีก
.
.
.
เทออาจทำกับใครต่อใครได้
แต่รู้ไว้ว่า กับฉัน...เทอได้โอกาสเพียงครั้งเดียว
เพราะฉันเจ็บ และจำ
...
ms.messy
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in