ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อนที่ผ่านมา (ซึ่งไม่รู้ว่าจะย้อนไปถึงไหนนับไปก็ยิ่งตอบย้ำว่าอายุมันเยอะนำหน้าไปแล้วนะ รู้สึกถึงความแก่) เด็กชายวัยละอ่อนผู้มีความน่ารักสดใสคนหนึ่งได้เข้าไปเรียนชั้นอนุบาลแล้วนะ รู้สึกดีจังเลย...

     ความน่ารักสดใสย่อมอยู่กับเด็กวัยฝันและอยากรู้กับอะไรมากมายและเราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ช่างไม่น่าเชื่อว่าในวัยนั้นเราเองก็มีความสุขและแสวงหาความสุขด้วยการทำตัวเด่น ตั้งแต่อนุบาล เราเป็นไอ้ก้างคนนึงเลยแหละ ตัวแคระแกรนไม่อ้วนท้วมสมบูรณ์เหมือนกับมนุษย์เด็ก วัยเดียวกัน ก่อนหน้านั้นเราก็มีเรื่องนิดหน่อยก็คือ รถเหยียบไส้ไหลกับพื้นถนนช่วงอายุสี่ปีเกือบ ห้าปีล่ะมั๊งนะ สนุกดีนะเธออยากลองเป็นมนุษย์ไส้ไหลแบบเราไหม : ) มันเลยทำให้เราโตช้าด้วยแหละ เล่นแรงๆก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวไส้มันจะไหลออกมาอีก ที่บ้านเลยระมัดระวังมากกับเรื่องการเล่นของเรา แหงล่ะลูกใครๆ ก็รักเป็นธรรมดาจะให้เป็นมนุษย์เด็กไส้ไหลในโรงเรียนประถมมันก็กะไรอยู่จริงไหม มันคงจะไม่บันเทิงสำหรับเราและคนอื่นๆหรอก ที่จำได้เพราะว่าเราก็โตมาในระดับหนึ่งล่ะนะ พอจะจำเหตุการณ์ลางๆได้แล้วแหละ การโดนรถ  เหยีบครั้งแรกมันเป็นเรื่องที่ไม่รู้อะไรมากนะ เหมือนนอนแล้วตื่นขึ้นมาอีกทีที่โรงพยาบาลเลยแหละ เพราะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอะไรเลย เหมือนนอนไปเลยเฉยๆ ก็ตลกดีนะคือแบบอ่าวตื่นมารู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่ที่เตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลพร้อมแม่ที่นอนเฝ้า เป็นภาพทรงจำที่บรรเทิงมากในตอนเด็กๆ ทุกคนดูจะเป็นห่วงเรานะ มาเฝ้าเราเยอะแยะเลย ซึ่งเราก็ไม่มั่นใจแหละว่ามารวมญาติกันหรอ... 

 

เดี๋ยวมาพูดกันเรื่องนี้อีกทีแล้วกันเราว่ามันน่าจะบันเทิงมากอยู่นะ เล่าได้ยาวเป็นฉากๆ มีความดราม่าเยอะมาก เดี๋ยวจะเปืิดอีกเรื่องไว้เขียนความทรงจำก่อนประถมให้อ่านกัน

เราเองด้วยความเป็นเด็กที่อ่อนแอไง (คือโตช้า ขายังเดี้ยง ไส้และหนังก็ยังไม่อยู่ตัวนัก)เราเลยไม่สามารถจะเล่นแบบเด็กคนอื่นๆได้มากนัก ก็กลายเป็นมนุษย์เนิร์ดเด็กไปเสียงั้น เพราะมันหาความบันเทิงอย่างอื่นเหมือนกับเด็กทั่วๆไปได้เสียที่ไหนล่ะ มันเลยต้องพึ่งการอ่านหนังสือ ทำนั่นทำนี่ประดิษฐ์ประดอย วาดรูปเล่นไป เด็กคนอื่นชวนไปวิ่งเล่นก็ยังยากเลย เตะบอลนี่ยิ่งแล้วใหญ่ วันๆก็ต้องอยู่กับเด็กผู้หญิงเพราะเล่นบอลไม่ได้ (เราไม่แน่ใจนะว่าจะยังไงมนุษย์เด็กอ่ะ โดนรถเหยียบมาอ่ะ ร่างกายมันเลยบอบบางและทำให้โตช้า และไม่รู้ว่าเครื่องในที่โดนไปมันจะอยู่ตัวและโอเคไหม) เราเลยต้องป้องกันตัว เองบ้างไรบ้างงี้)  เลยโดนเด็กผูู้ชายมองว่าเราเป็นตุ๊ดไงเสียงั้น นั่นก็ทำให้เราเป็นที่หมายตาในการแกล้งของเด็กผู้ชายวัยเดียวกันด้วยนั่นเอง //เชี่ยแม่งโคตรเศร้าชิบหาย วันๆไม่รู้ว่าจะโดนแกล้งอะไรบ้าง 

ในหนึ่งวันเราจึงกลายเป็นเด็กที่สังคมน้อยและชอบการอ่านหนังสือตั้งแต่เด็กชอบเรียนรู้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรเพราะเหตุผลข้างบนเลย  เล่นอย่างแบบเด็กคนอื่นไม่ได้เพราะยังไม่รู้ว่าไอ้ที่โดนเหยียบมามันดีไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว และนี่ก็เป็นกิจกรรมเพื่อหาความสุขในวัยเด็กของเรา