31

Mask

(ภาษาไทยด้านล่างค่ะ)

The weather is good. The wind blows to my face as I’m flying. There are a lot of people at The Eiffel Tower like everyday. I search for the food in their hand. When they look another way, I swoop down and steal their ice-cream. Vanilla is my favorite. The sweet flavor melts in my mouth.

Everything goes smoothly today. But somehow I feel empty.

“Got an ice-cream? I got fish and chips. A little bit cold but still great.” Other pigeon talks to me. He has chips at his beak.

All of the sudden, something floods in my head. The picture of people calls me dirty. Tell me to go away. The snowy day. And a warm gentle hand.

“Our dinner tonight is fish and chips. I know you like it a lot.”

“I like you. I head over heels for you now, silly.”

“I want to hold you so much, my stupid cat.”

What’s happening? What is that voice? Who is him? I can’t see his face. I only see his hand, his leg and his lips. My tear is rolling down like a waterfall. Why does my heart terribly hurt? Why am I crying? I have never felt this sad before.

“Are you OK? Did they push a drug in your ice-cream? ”

“I’m missing him.”

“Who? ”

“I don’t know. But I miss him so much. It hurts. I have to find him! ”

I spread my wings and fly to the sky. The memories don’t stop flooding. I see a similar collar. Is it on my neck? It’s on his neck too.

“Riley’s cat.”

“Leon’s human.”

The moment I see his face, my body has no energy left. I fall down to the ground. Smashing on the hard road. I can barely move. My tears come out more and more. Now I remember everything. I remember my beloved human. Where is he? I have to find him.

“Hey! Are you sick? Why did you fall down this hard? You forgot how to fly, little bird? ”

Someone picks me up. It extremely hurts. When I got hit by Riley car, it didn’t as painful as this. A stranger human carefully touches me. I turn my head to see his face.

“Thomas? ”

“You still alive! Great! I will send you to pet hospital. Hold on, Tweety.”

“Thomas, it’s me. Leon! ” I try to talk to him. But I’m a stupid pigeon.

Why god? Why? Do I have to reborn as a small animal every time? Do you hate me? How can I find him at his form? And what is he? Human? Cat? Dog? I’m angry now. If I die once again, I will make sure to hit the Grim Reaper and other angle. They are so mean.

“How old are you, Thomas? You look a lot older now. Did you have a family? I miss you too.” I rest my head in his hand.

“You are talkative. Maybe we can be friend.”

He’s still the same. Kind, bright and funny. He talks to me all the way to the hospital, stays with me til doctor says I have to stay over for a treatment. My body gets better in the third day. Thomas brings me to his room. It’s small but cozy.

“I have never pet a bird before. If you want to go home, you can go. I will open my window after you fully recover.”

Thomas makes a tiny bed with his shirt for me. He is so sweet. I almost fall asleep, but I see something on the table next to me. The couple collars which Riley and I wore together.

“Don’t touch it. It’s my important charm.” Thomas uses his finger to push me aside.

He misses us too. I wobble to his hand, rub my head on his finger. Try to tell him I’m here. Thomas finally smiles. He pats my head. Give me some fruit.

“You are so cute. You like me, huh? Yeah. I like you too.”

I decide to stay with Thomas while I’m searching for Riley. I fly out of his room in the morning. And come back at night. We play together. Day after day, there is no sign of Riley. The world is too large. What if he isn’t in this country? What if he is still in the spirit world?

“I wonder what they are doing right now. Are they finding each other? ” Thomas stares at the collar. He always stares at it before going to bed.

“You have to find someone too, Thomas.”

“I hope they live happily. Oh, It’s time.” He jumps to the window.

There is a beautiful woman in the opposite building. She always read at her table at seven o’clock. And Thomas will hide behind his curtain, looking at her.

“Let me help you, Thomas.” I peck his hand and peck at the window.

“What? You want to go out? ”

He opens it for me. I pick the orange flower which Thomas grows in a small pot at the balcony. Then I fly straight to her room. I can’t hear Thomas scolds at me.

“Hello, little bird. Why are you holding flower in your mouth? ”

After I knock her window twice, she opens it and smiles. Luckily, she loves birds. If she hates me, I have no idea how to help Thomas. I put the flower on her book and fly back to Thomas. Her eyes are following me. It works! Thomas and that woman look at each other for the first time.

“Oh god! What are you? A tiny cupid? I almost have a heart attack.” Thomas is the one who close the curtain and bury his face in his palm. His ears are totally red.

I do it again and again. Although Thomas tries to stop me. I stop eating my food, so he has to open the window. I send her flower for a week. Her smile looks better and her cheek is red. This is a good sign!

“Hey, wait. I want to send him something too.” She grabs me gently, then ties some paper on my neck. I fly back more carefully to carry it to Thomas.

“She wants to meet me! I can’t believe this happens! I love you, Tweety.”

I happy for him. If they get together, I will fly farther to find Riley. Even if I have to cross the ocean, I will do it. I just can leave Thomas alone.

But I don’t plan to go with him on their first meet. Thomas is standing near the Eiffel Tower. There are a lot of people as always.

“I’m still not good at French. What should I do? Will she think I’m weird? Am I looking good? I should go back and change to black suit.” He is too excited. He can’t stay still and talks to me non-stop. I have to peak his hand intensely. As he tries to hit me back, woman voice rises behind us.

“Ah, hello. I’m glad you bring your bird. I bring mine too.”

The time stops at the moment. The big pigeon on her hand looks at me. Our eyes meet. All the memories strongly hit me. We don’t have to say anything. I know he is Riley. And he knows this is me. No matter what form we are. It’s just a mask for us.

“Riley...I miss you. I really miss you.”

“Me too.”

Finally, we met. After a long time I have been searching for him. He is right there in the opposite building. We get together once again.

---------------------------------------------------------------------------------

อากาศดี ลมพัดมาสัมผัสหน้าผมยามที่ผมกำลังบิน มีผู้คนมากมายที่หอไอเฟลเฉกเช่นทุกวัน ผมมองหาอาหารจากมือพวกเขา เมื่อพวกเขามองไปทางอื่น ผมก็โฉบลงไปขโมยไอศกรีม วานิลลาเป็นรสโปรดของผม รสชาติที่หวานละลายในปาก

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นในวันนี้ อย่างไรก็ตามผมกลับรู้สึกว่างเปล่า

"ได้ไอศกรีมมาเหรอ ฉันได้ปลาทอดกับมันฝรั่ง เย็นไปหน่อยแต่ยังรสชาติดี" นกพิราบตัวอื่นคุยกับผม เขามีมันฝรั่งอยู่ที่จงอยปาก

ทันใดนั้น อะไรบางอย่างหลั่งไหลเข้ามาในหัวผม ภาพของผู้คนที่ว่าผมสกปรก ไล่ผมให้ไปให้พ้น วันที่หิมะตก และมือที่อ่อนโยนอบอุ่น

"อาหารเย็นคืนนี้มีปลาและมันฝรั่ง ฉันรู้นายชอบมันมาก"

"ฉันชอบนาย ตอนนี้หลงนายหัวปักหัวปำแล้วเด็กโง่"

"ฉันอยากกอดนายมากเลย เจ้าแมวโง่ของฉัน"

เกิดอะไรขึ้น นั่นเสียงอะไร เขาเป็นใคร ผมไม่อาจเห็นหน้าเขา เห็นแค่เพียงมือ ขา และริมฝีปาก น้ำตาของผมไหลลงราวกับน้ำตก ทำไมหัวใจผมถึงได้เจ็บอย่างมหาศาล ทำไมผมร้องไห้ ผมไม่เคยรู้สึกเศร้าขนาดนี้มาก่อน

"นายโอเคไหม พวกเขาใส่ยาในไอศกรีมนายรึเปล่า"

"ผมคิดถึงเขา"

"ใคร"

"ผมไม่รู้ ผมคิดถึงเขามากเลย มันเจ็บ ผมต้องตามหาเขา! "

ผมกางปีกและบินขึ้นไปบนฟ้า ความทรงจำไม่หยุดหลั่งไหลเข้ามา ผมเห็นปลอกคอที่คุ้นตา มันอยู่บนคอผมเหรอ? มันอยู่ที่คอของเขาด้วย

"แมวของไรลีย์"

"มนุษย์ของลีออน"

ทันทีที่ผมเห็นหน้าเขา ร่างกายของผมไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรอีก ผมร่วงลงบนพื้น กระแทกลงบนถนนอย่างแรง ผมไม่อาจขยับได้แม้แต่นิด น้ำตาไหลออกมามากขึ้นและมากขึ้น ตอนนี้ผมจำทุกอย่างได้ ผมจำมนุษย์ที่ผมรักได้ เขาอยู่ที่ไหน ผมต้องตามหาเขา

"เฮ้! นายไม่สบายรึเปล่า ทำไมนายตกลงมาแรงขนาดนี้ นายลืมวิธีบินหรือ นกน้อย?"

ใครบางคนยกผมขึ้น มันเจ็บมาก ตอนที่ผมถูกรถของไรลีย์ชน มันไม่ได้เจ็บขนาดนี้ มนุษย์แปลกหน้าสัมผัสผมอย่างระมัดระวัง ผมหันหัวไปมองเขา

"โทมัส?"

"นายยังมีชีวิตอยู่! เยี่ยม! ฉันจะพานายไปโรงพยาบาลสัตว์ อดทนไว้ ทวิตตี้"

"โทมัส นี่ฉันเอง ลีออน! " ผมพยายามคุยกับเขา แต่ผมเป็นนกพิราบโง่ๆ

ทำไมล่ะพระเจ้า ทำไม ผมต้องเกิดใหม่เป็นสัตว์เล็กๆ ทุกครั้งเหรอ เกลียดผมเหรอ ผมจะตามหาเขาได้ยังไงในร่างนี้ และเขาเป็นอะไร มนุษย์? แมว? สุนัข? ผมโกรธมากตอนนี้ ถ้าผมตายอีกครั้ง ผมจะต้องฟาดยมทูตและเหล่าเทวดาองค์อื่นๆ พวกเขาช่างใจร้าย

"นายอายุเท่าไหร่ โทมัส นายดูโตขึ้นมากเลย นายมีครอบครัวหรือยัง ฉันคิดถึงนายเหมือนกันนะ" ผมวางหัวลงในมือของเขา

"นายช่างพูดจัง บางทีเราอาจเป็นเพื่อนกันได้"

โทมัสยังเหมือนเดิม ใจดี สดใส และตลก เขาคุยกับผมตลอดทางไปโรงพยาบาล อยู่กับผมจนหมอบอกว่าผมต้องค้างเพื่อการรักษา ร่างกายของผมดีขึ้นในวันที่สาม โทมัสพาผมมาที่ห้องของเขา มันเล็กแต่ว่าอบอุ่น

"ฉันไม่เคยเลี้ยงนกมาก่อน ถ้านายอยากกลับบ้าน ก็ไปได้นะ ฉันจะเปิดหน้าต่างให้หลังจากนายหายดีแล้ว"

โทมัสทำเตียงเล็กๆ ให้ผมจากเสื้อของเขา เขาช่างอ่อนหวาน ผมเกือบจะหลับไป แต่เห็นบางอย่างบนโต๊ะข้างตัวผม ปลอกคอคู่ที่ผมและไรลีย์เคยใส่ด้วยกัน

"อย่าแตะมันนะ มันเป็นเครื่องรางชิ้นสำคัญของฉัน" โทมัสใช้นิ้วดันผมออก

เขาคิดถึงเราเหมือนกัน ผมเดินเตาะแตะไปที่มือเขา ถูหัวของผมกับนิ้วเขา พยายามบอกว่าผมอยู่นี่ โทมัสยิ้มในที่สุด เขาลูบหัวผม ให้ผลไม้กับผม

"นายน่ารักจัง ชอบฉันใช่ไหม ใช่ ฉันก็ชอบนาย"

ผมตัดสินใจอยู่กับโทมัสในขณะที่ตามหาไรลีย์ ผมบินออกจากห้องเขาในตอนเช้า และกลับมาในตอนกลางคืน เราเล่นด้วยกัน วันแล้ววันเล่า ก็ไม่มีร่องรอยของไรลีย์ โลกมันใหญ่เกินไป ถ้าหากว่าเขาไม่ได้อยู่ประเทศนี้ล่ะ? ถ้าหากว่าเขายังคงอยู่ในโลกวิญญาณล่ะ?

"ฉันสงสัยจังว่าพวกเขาทำอะไรอยู่ตอนนี้ พวกเขาเจอกันไหม" ไรลีย์จ้องไปที่ปลอกคอ เขามักจะจ้องมันก่อนนอน

"นายต้องเจอใครสักคนเหมือนกัน โทมัส"

"ฉันหวังว่าพวกเขาจะมีความสุข โอ้ ถึงเวลาแล้ว" โทมัสกระโดดไปที่หน้าต่าง

มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่ตึกตรงกันข้าม เธอมักจะอ่านหนังสือที่โต๊ะในเวลาหนึ่งทุ่ม และโทมัสจะแอบอยู่หลังผ้าม่าน มองดูเธอ

"ให้ผมช่วยคุณนะโทมัส" ผมจิกมือเขา และจิกหน้าต่าง

"อะไร นายอยากออกไปเหรอ"

เขาเปิดมันให้ผม ผมเด็ดเอาดอกไม้สีส้มที่โทมัสปลูกในกระถางเล็กๆ ริมระเบียงมา จากนั้นบินตรงไปที่ห้องเธอ ผมได้ยินโทมัสดุผม

"สวัสดี เจ้านกน้อย ทำไมนายคาบดอกไม้ไว้ในปากล่ะ"

หลังจากที่ผมเคาะหน้าต่างห้องเธอสองครั้ง เธอก็เปิดออกพร้อมรอยยิ้ม โชคดีที่เธอชอบนก ถ้าเธอเกลียดผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะช่วยโทมัสยังไง ผมวางดอกไม้ลงบนหนังสือเธอ และบินกลับมาหาโทมัส ดวงตาของเธอตามผมมา มันได้ผล! โทมัสและผู้หญิงคนนั้นมองกันและกันเป็นครั้งแรก

"พระเจ้า! นายเป็นอะไร กามเทพตัวน้อยเหรอ ฉันเกือบหัวใจวายแล้ว" โทมัสเป็นคนปิดหน้าต่างและฝังหน้าลงบนฝ่ามือของเขา หูเขาแดงไปหมด

ผมทำมันอีกครั้งและอีกครั้ง แม้ว่าโทมัสพยายามหยุดผม ผมจะหยุดกินอาหาร ดังนั้นเขาต้องเปิดหน้าต่างให้ ผมส่งดอกไม้ให้เธอเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ รอยยิ้มของเธอดูดีขึ้น แก้มของเธอแดง นั่นเป็นสัญญาณที่ดี!

"เฮ้ รอก่อน ฉันอยากส่งบางอย่างให้เขาเหมือนกัน" เธอจับผมอย่างอ่อนโยน จากนั้นผูกกระดาษที่คอของผม ผมบินกลับอย่างระมัดระวังเพื่อส่งมันให้โทมัส

"เธออยากเจอฉัน! ไม่อยากจะเชื่อว่ามันเกิดขึ้น! ฉันรักนาย ทวิตตี้"

ผมดีใจกับเขา ถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ผมจะบินไปให้ไกลกว่านี้เพื่อตามหาไรลีย์ แม้ว่าต้องข้ามมหาสมุทร ผมก็จะทำ ผมแค่ไม่อาจทิ้งให้โทมัสอยู่คนเดียว

แต่ผมไม่ได้วางแผนที่จะมากับเขาในการพบกันครั้งแรก โทมัสยืนอยู่ใกล้กับหอไอเฟล มีผู้คนมากมายเช่นเดิม

"ฉันยังไม่เก่งภาษาฝรั่งเศส ทำยังไงดี เธอจะคิดว่าฉันประหลาดไหม ฉันดูดีรึยัง ฉันควรกลับไปเปลี่ยนเป็นสูทดำ" เขาตื่นเต้นเกินไป เขาไม่สามารถยืนนิ่งๆ และพูดไม่หยุดอีกต่างหาก ผมต้องจิกมือเขาอย่างแรง ในขณะที่เขาพยายามจะตีผมคืน เสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นข้างหลังเรา

"อา สวัสดี ฉันดีใจที่คุณพานกของคุณมา เพราะฉันพาของฉันมาด้วย"

เวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ นกพิราบตัวใหญ่ในมือเธอมองมาที่ผม ตาของเราสบกัน ความทรงจำทั้งหมดโจมตีผมอย่างหนักหน่วง เราไม่ต้องพูดอะไร ผมรู้ว่าเขาคือไรลีย์ และเขารู้ว่านี่คือผม ไม่ว่าร่างกายของเราจะเป็นอะไร มันก็แค่หน้ากากสำหรับเรา

"ไรลีย์...ผมคิดถึงคุณ ผมคิดถึงคุณจริงๆ"

"ฉันก็เหมือนกัน"

ในที่สุด เราก็พบกัน หลังจากช่วงเวลาเนิ่นนานที่ผมตามหาเขา เขาอยู่ตรงนี้ ตึกตรงกันข้าม เราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

หัวข้อที่สามสิบเอ็ดของ Fictober 2017

Mask หน้ากาก หัวข้อเหมาะเหม็งกับบทส่งท้ายพอดี

ไม่ว่าไรลีย์และลีออนจะอยู่ในร่างไหน ก็เป็นแค่หน้ากากหรือเปลือกนอกเท่านั้น

ทั้งสองคนจำกันได้ และจะได้เจอกันแบบนี้เรื่อยไป ฮือ จบโรแมนติกได้ยังไงกันเนี่ย

แถมโทมัสก็ไม่ต้องอยู่คนเดียว มีนกพิราบคิวปิดตั้งสองตัวเลยทีนี้

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามโปรเจคนี้นะคะ แต่งตามหัวข้อ สั้นบ้างยาวบ้าง เลตบ้างจนมาถึงเดือนธันวาคม

ค่อนข้างยาก เกือบไม่รอด แต่สนุกมากทีเดียว นานๆ ทีได้ทำอะไรท้าทาย บีบคั้นตัวเองก็ดีค่ะ ฮา

มาจนจบตามสัญญา ไม่คิดว่าจะทำสำเร็จนะเนี่ย อาจยังมีบางส่วนผิดพลาด ไว้มีเวลาจะกลับมาแก้ไข

ถ้ามีโอกาสหรือไอเดียอะไรอีก ก็จะมาลงเพิ่มเติมค่ะ ! เย้

ติดตามและพูดคุยกับเราได้ที่ facebook.com/HoneyNovels  และ twitter.com/HoneyNovel นะคะ

รักกกกกทุกคน  ขอบคุณที่อ่านมาจนจบ

ใครมาทีหลัง อ่านแล้วเป็นยังไง ก็พิมพ์ความคิดเห็นทิ้งไว้ได้น้า จะกลับมาอ่านแน่นอนค่ะ