1

Swift

(ภาษาไทยด้านล่างน้า)

It happened in the blink of an eye. Like a little rabbit that hops around so fast. Like the lightning before the thunder. Just a split second, everything couldn’t be the same. I was running after him. A beautiful stranger who would raise his brow while looking at me. He never spoke a word to me. But I told him everything almost every day.

He didn’t seem to care and I couldn’t blame him either. I know this is wrong. I shouldn’t feel this way. My heart shouldn’t pounding this fast for a guy. But how can I stop it?

It all started with one touch long time ago. I’ve never found something that soft, warm and smell like his hand. Since then I’ve been patiently waiting for him day and night. Just to watch him standing there, making a sound he would never understand. I’ve walked him home for one year. Nothing happened between us.

Until It hurts. I mean...it was mentally but now It physically and extremely hurts. There is huge hurricane in my head, blows every vision away. I feel like flying. Suddenly, his attractive brown eyes are right in front of me. His hand wraps around my body.

“I’m sorry. I’m very sorry, please don’t die.”

Did he just talk to me? Why does he look so worried? I want to talk to him but I can’t control my body to do it. His smooth hands drenched with my blood. I don’t want him to feel disgust. So I tried my best to get out of his hand. He doesn’t let me go. I would feel considerably happy that he holds me so tight, if it isn’t this painful to move.

It is far more painful to see him cry though.

Swiftly, I understand the situation. It’s my fault. He doesn’t have to cry.

 For the first time, he actualy talks back to me. It also our last time to meet each other. I got hit by his car. The one I love is the one who killed me.

How ridiculous is that?

----------------------------------------------------------------------------------

มันเกิดขึ้นในชั่วพริบตา ราวกับกระต่ายที่กระโดดไปมาอย่างรวดเร็ว ราวกับแสงฟ้าแล่บก่อนฟ้าผ่า เพียงแค่เสี้ยววินาที ทุกอย่างก็ไม่สามารถกลับเป็นอย่างเดิมได้อีก ตอนนั้นผมกำลังวิ่งตามเขา ชายหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งชอบเลิกคิ้วขึ้นเวลาที่มองผม เขาไม่เคยพูดกับผมแม้สักคำ แต่ผมบอกเขาทุกอย่างในทุกๆ วัน

เขาไม่มีท่าทีใส่ใจนักและผมไม่อาจถือโทษเขาได้หรอก ผมรู้ว่านี่มันผิด ผมไม่ควรรู้สึกแบบนี้ หัวใจผมไม่ควรเต้นแรงกับผู้ชาย แต่ผมจะหยุดมันได้อย่างไรล่ะ?

ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นจากสัมผัสเพียงครั้งเดียวเมื่อนานมาแล้ว ผมไม่เคยพบอะไรที่นุ่ม อุ่น และมีกลิ่นเดียวกับมือของเขา ตั้งแต่นั้นผมอดทนรอเจอเขาทั้งตอนเช้าและตอนเย็น เพียงแค่ได้มองเขายืนอยู่ตรงนั้น ส่งเสียงที่เขาไม่มีวันเข้าใจ ผมเดินไปส่งเขาที่บ้านเป็นเวลากว่าหนึ่งปี ระหว่างเรายังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จนกระทั่งมันเจ็บ ผมหมายถึงก่อนหน้านี้มันเจ็บปวดทางใจ แต่ตอนนี้มันเจ็บปวดอย่างมากมายทางกาย เหมือนมีพายุเฮอริเคนในหัวของผม พัดพาเอาทุกอย่างที่ผมมองเห็นไป ราวกับผมกำลังบินอยู่ ทันใดนั้นเอง ดวงตาสีน้ำตาลแสนมีเสน่ห์ของเขาปรากฎขึ้นตรงหน้าผม มือของเขาโอบรอบตัวผมไว้

"ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ นะ ได้โปรด อย่าตาย"

นั่นเขาเพิ่งขอโทษผม? ทำไมเขาดูกังวลจัง ผมอยากคุยกับเขา แต่ไม่สามารถควบคุมร่างกายให้ทำแบบนั้นได้เลย มืออันอ่อนนุ่มของเขาชุ่มโชกไปด้วยเลือดของผม ผมไม่อยากให้เขาต้องรังเกียจจึงพยายามอย่างที่สุดที่จะออกจากมือเขา แต่เขาไม่ปล่อยผมไป ผมคงจะมีความสุขสุดๆ ที่เขากอดผมแน่นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามันเจ็บปวดเหลือเกินที่จะขยับเขยื้อน

แต่มันเจ็บปวดกว่านั้นมากที่เห็นเขาร้องไห้

ฉับพลัน ผมเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา มันเป็นความผิดของผมเอง เขาไม่จำเป็นต้องร้องไห้

ในครั้งแรกที่เขาพูดตอบกลับผม มันก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ผมถูกรถของเขาชน คนที่ผมตกหลุมรัก กลับกลายเป็นคนเดียวกันกับที่ฆ่าผม

น่าตลกไหมล่ะ

----------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

1 ตุลาคม หัวข้อแรกของ Fictober 2017

แวบมาลงตอนแรกที่นี่ แต่งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
ออกธีมฮาโลวีนนิดๆ แต่ไม่น่าจะหลอนนะ
จะเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ต่อไป ขึ้นอยู่กับหัวข้อจะอำนวยค่ะ ฮา

เดี๋ยวตอนสองตามมาลงเน้อ