ครืนนนน ครืนนนน ครืนนน เปาะแปะเปาะแปะ  

ภายในห้องพักชั้นที่ 13 ของโรงแรมเก่าคร่ำครึนอกตัวเมืองแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มนั่งเท้าคางอยู่บนโซฟาหนังสีแดงสดมองสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสายอยู่ริมหน้าต่าง เป็นเวลาสักพักที่สายฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง และไม่มีท่าทีว่าฝนจะหยุดลงเร็วๆ นี้เสียด้วย

“เห้อ ตกหนักขนาดนี้ มีหวังตกยันเช้า” ชายหนุ่มพึมพำกับตนเองขณะที่มองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างวิตกกังวล เขาตัดสินใจที่จะไม่นั่งรอคอยให้ฝนหยุดอีกต่อไป เขาเดินมาที่เตียงหย่อนตัวลงนอนหลับตาลง ปล่อยลมหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ ราวกับเป็นวิธีเดินทางข้ามเวลา เพื่อที่จะผ่านพ้นค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้ไปได้ พรุ่งนี้เช้าจะได้ออกเดินทางกลับถึงบ้านที่ต่างจังหวัดโดยเร็วสักที  

ก๊อก ๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะสามครั้งชายหนุ่มมองไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาเข็มสั้นและเข็มยาวชี้ไปที่เลขสิบสอง เที่ยงคืนแล้ว เวลาป่านี้ มีบริการอะไรอีกรึไง ชายหนุ่มเดินเปิดประตูห้องพักอย่างไม่สบอารมณ์

แอ๊ดดดด....

บานประตูเปิดออก แต่กลับไม่พบใคร มีแต่เพียงความว่างเปล่า ความรู้สึกเย็บวาบเข้าปะทะร่าง ขนลุกขึ้นมาทันทีที่ต้นคอ ชายหนุ่มสลัดความคิดแปลก ๆ ออกไปจากหัว ปลอบใจตัวเองไม่ให้คิดมาก ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องออกไปแต่เช้าอยู่แล้ว แต่ในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังปิดประตู ทันใดนั้นเองกลับมีมือสีขาวซีดข้างหนึ่งสะกัดกั้นประตูเอาไว้

กึ้กก!! ครืดดดดด…..

นิ้วเรียวยาวเส้นเลือดขึ้นปูดขยับเคลื่อนที่มายังสันประตูอย่างช้าๆ พร้อมกับออกแรงง้างประตูให้เปิดออกเผยให้เห็นร่าง ๆ หนึ่งทำเอาชายหนุ่มถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณลูกค้า!? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ???” พนักงานในโรงแรมพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนกเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตกใจของชายหนุ่ม พร้อมกับลดมือที่จับขอบประตูลง

“เปล่าผมไม่ได้เป็นอะไร แต่ผมตกใจที่คุณโผล่ออกมาอย่างนี้ต่างหากล่ะครับ!” โถ่เอ๊ย! ทำเอาตกใจแทบแย่นายนี่ ถ้าฉันหัวใจวายตายไปจะทำยังไง

พนักงานของโรงแรมยิ้มแห้งพร้อมกับลูบที่ท้ายท้อยเบาๆ  “ขอโทษครับ เมื่อกี้ผมทำของตกพอดี เลยหันกลับไปเก็บครับ หันมาอีกทีคุณลูกค้าก็จะปิดประตูแล้ว ขอโทษด้วยนะครับ” พนักงานหนุ่มว่าพลางยื่นกระดาษสีขาวใบหนึ่งมาให้เขา

“ผมเอารายละเอียดเกี่ยวกับโรงแรมมาให้คุณลูกค้าครับ ได้โปรดเปิดอ่าน และกรุณาปฏิบัติตามด้วยนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”  

ชายหนุ่มรับกระดาษสีขาวมาจากพนักงานหนุ่มมันเป็นกระดาษเกี่ยวกับกฎ การปฏิบัติตนภายในโรงแรมเขาไล่สายตาอ่านกฎการทำตามภายใต้โรงแรมอย่างคร่าว ๆ อย่างฉงนใจ ทำไมถึงต้องเอามาให้ถึงมือเวลาป่านี้ด้วยนะ ในห้องพักก็น่าจะมีเขียนบอกอยู่ไม่ใช่เหรอ ชายหนุ่มเงยหน้ากำลังจะถามพนักงานของโรงแรม แต่พนักงานหนุ่มตรงหน้าก็หายไปเสียแล้ว

“มาไวไปไวซะจริง” ชายหนุ่มกลับเข้าห้องก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอ่านใบรายละเอียดที่ได้รับมาอย่างชัดเจน

“กฎการปฏิบัติของโรงแรม...ฉันจะอ่านไปทำไม พรุ่งนี้เช้าก็จะไปแล้ว ไม่มีอะไรหรอกมั้ง นอนดีกว่า”

...

..

.

ก๊อก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึก แต่ไม่มีวีแว่วที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นไปเปิดออกดู

ก๊อก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ก๊อก ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ เสียงเคาะประตูก็ยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น เสียงเคาะปลุกชายหนุ่มให้ตื่นจากนิทรา เขาสะลึมสะลือมองไปที่นาฬิกาบนผนังที่กำลังบอกเวลาตีหนึ่งครึ่ง ชายหนุ่มชั่งใจว่าจะเปิดประตูดีหรือไม่ แต่เสียงเคาะประตูยังคงดังต่อเนื่อง จึงทำให้เขาเลี่ยงมันไม่ได้ 

“อะไรอีกล่ะนี่! ไม่ต้องมาแจ้งอะไรแล้วนะครับ ผมจะหลับจะ....” ชายหนุ่มเปิดประตูออกพร้อมกับกล่าวด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ต้องแปลกใจ เพราะไม่มีใครอยู่เบื้องเขาหน้าเลย...

ชายหนุ่มปิดประตูลงอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง แต่ไม่ทันไรก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบ

ก๊อก ๆๆๆๆ

ความหัวเสียของชายหนุ่มค่อย ๆ จางหายไปแทนที่ด้วยความเย็นวูบวาบไปทั่วร่าง ชายหนุ่มมองที่ประตู ไล่สายตาลงมายังใต้ประตูที่มีเงาสีดำปกหลุมอยู่อย่างเคลือบแคลงใจ

ก๊อก ๆๆๆๆ

เสียงประตูดังขึ้นขัดความคิด ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินไปประตูออกด้วยความเร่งรีบแต่ก็กลับพบกับความว่างเปล่าอีกครั้ง... คิดจะแกล้งกันรึไง ก็เห็นอยู่ว่ามีเงาอยู่ที่หน้าประตู แต่ไม่ทันไรกลับมีเสียงเสียงหนึ่งลอยแว่วมากับสายลม

“หาใครอยู่หรอ...” เสียงแหลมเล็กลอยเข้ามากระซิบอยู่ที่ใบหู ชายหนุ่มขนลุกซู่ไปทั้งตัว ยืนอึ้งอยู่ชั่วขณะ หันซ้ายหันขวากลับไม่พบผู้ใดมีเพียงแต่โถงทางเดินโล่ง ๆ อยู่หน้าห้องพักเท่านั้น!!

“คะคะ คะ ใครน่ะ! ผมไม่เล่นนะ!” ชายหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

พรึ่บ!

ไม่ทันที่ความสงสัยและความหวาดกลัวจะจางหาย ดวงไฟทางเดินที่อยู่ริมสุดดับลงอย่างฉับพลัน!

พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!!!!!

ดวงไฟดับทีละดวง มันเริ่มใกล้เข้ามาหาชายหนุ่มเรื่อยๆ!! ชายหนุ่มหน้าซีดใบหน้าสั่นเพียงเล็กน้อย เขาอยากจะก้าวขาหมุนกลับเข้าห้องของตัวเองไป แต่! ก็กลัวจนขยับขาไม่ได้! ความมืดค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาเรื่อย ๆ!!! ชายหนุ่มหันไปมองทางขวาที่ดวงไฟค่อย ๆ ดับลงทีละดวง เขามั่นใจว่าเห็นเงาลาง ๆ อะไรบางอย่างนั้นตรงสุดทางเดิน!

พรึ่บ!

ดวงไฟหน้าห้องของเขาดับลง มีเพียงแต่ความมืดมิดที่ไร้แสง และความว่างเปล่าที่ไร้เสียง ได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเส้นรัวของตัวเองเท่านั้น...

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ

โอ๊ยยยย ไม่อยู่แล้วโว้ยยยย! ชายหนุ่มกลั้นใจบังคับขาของเขาให้ขยับเดินกลับเข้าห้องและปิดประตูล็อคกลอนลงอย่างรวดเร็ว! ก่อนจะรีบพาร่างของตนกดโทรศัพท์ติดต่อล็อบบี้ของโรงแรม

“ตู๊ดดดดดๆ................”

ชายหนุ่มกดโทรศัพท์โทรออกอยู่หลายรอบ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายสายเลยสักครั้ง ชายหนุ่มวางหูโทรศัพท์ก่อนจะหยิบมือถือของตนขึ้นมาดู แต่ก็ไม่พบสัญญาณใด ๆ ครั้งนี้ชายหนุ่มแน่ใจแล้วว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดแปลกไป...ตายละ ติดต่อใครก็ไม่ได้! ฉันเจออะไรกันแน่เนี่ย โรงแรมผีสิงรึไงกัน!???

พลันสายตาของชายหนุ่มบังเอิญไปเห็นกระดาษสีขาวที่พนักงานนำมาให้เขาก่อนหน้า วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงใกล้ ๆ กับโทรศัพท์ ชายหนุ่มคลี่กระดาษออกมาอย่างเร่งรีบด้วยสองมืออันสั่นเทา...

กฎการปฏิบัติของโรงแรม

กฎการปฏิบัติในการพักแรมนั้นมีอยู่ 3ข้อด้วยกัน กรุณาปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

ข้อที่1 หากได้ยินเสียงในยามวิกาล (ช่วง01:00 – 04:00)

ห้ามตอบรับ หรือหาที่มาของเสียงนั้น ๆเช่น เสียงเคาะประตู เสียงคนทักทาย ห้ามตอบกลับโดยเด็ดขาด!

ชายหนุ่มอ่านกฎข้อแรกจบก็กลืนน้ำลายลงเฮือกใหญ่ ซวยแล้วไง โรงแรมผีของจริง

ข้อที่ 2 หากคุณตอบรับที่มาของเสียงจงซ่อนตัวให้ดี อย่าให้มันได้เห็นคุณ!

ข้อที่ 3 ซ่อนและซ่อนซ่อนตัวให้มิดชิด และกรุณาอยู่ในห้องจนกว่าจะเช้า พนักงานของโรมแรมจะขึ้นไปต้อนรับคุณ

ขอให้โชคดี และปฏิตาม

ชายหนุ่มอ่านจบก่อนจะวางกระดาษลงที่เดิม นี่มันอะไรกัน... ทำไมฉันไม่เปิดอ่านแต่แรก แต่ทำไมฉันต้องมาซ่อนด้วยล่ะเนี่ย! คิดอยากจะหลอกก็หลอกฉันได้เลยเหรอ!?? แล้วข้อสองนี่คืออะไรจะให้ฉันซ่อนตัวจากอะไร มีใครคอยมองอยู่รึไง…ชายหนุ่มวางพลางแง้มผ้าม่านหน้าต่างออกดู แต่ภาพเบื้องปรากฏเป็นร่างของหญิงสาวตัวขาวซีด ผมยาวรุงรังปิดบังใบหน้าเหลือให้เห็นเพียงแต่ดวงตาขาวโพลน เบ้าตาดำลึก กำลังอ้าปากเคียงคอถลึงตาจ้องมองเขาจากทางริมหน้าต่างอยู่!!

พรึ่บ!

ชายหนุ่มปิดม่านลงทันควัน ทรุดตัวอยู่กับพื้น ดวงตาเบิกกว้าง ขนลุกซู่ไปทั้งตัว อะ อะ ไอตัวนั้น.... มันจ้องฉันอยู่! ซวยแล้วไงไม่น่าไปเปิดม่านนั่น ใครจะคิดว่าจะมีคน ไม่สิ อะไรจ้องมองฉันอยู่แบบนั้นมาตลอด!!

ชายหนุ่มรีบวิ่งซวนเซมายังเตียง คลุมโปง ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

สองข้อแล้วนะ! ที่ฉันไม่ได้ทำตาม! ต้องใจเย็น ๆ สติ ๆ ชายหนุ่มหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ ขณะที่ตัวยังคงสั่นอยู่ไม่เลิก

ข้อสุดท้ายไง! ถ้าฉันซ่อนมันได้ล่ะก็ยังไงก็รอด!

ปึงงงง ปึงงงงงปึงงงง ปึงงงง!!!!

แกรกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แกรกกกกกกกกกก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวกับมีคนทุบมันอย่างโกรธเกรี้ยว ทางหน้าต่างก็เช่นกัน มีเสียงเล็บครูดอยู่กับขอบหน้าต่างไปมาดังอยู่ต่อเนื่อง

“ฮือออออออออออออๆ ซ่อนให้มิด อย่าให้จับได้ล่ะ...ฮี่ๆๆ” เสียงร้องไห้ตามด้วยเสียงหัวเราะแหลมเล็กลอยเข้ามากระซิบอยู่ที่ใบหูอีกครั้ง เสียงนั้นกำลังหัวเราะเยาะราวกับชอบใจในการกระทำของเขา

ชายหนุ่มคลุมโปงตัวสั่นเทาหลับตาแน่น น้ำตาไหล สองมือกอดลำตัว ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น! จนสลบไปในที่สุด

...

..

.

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปลุกให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากการหลับไหล ดวงตาแดงปูดหันไปทางหน้าต่าง เห็นแสงแดดอ่อน ๆ เล็ดลอดออกมาจากผ้าม่าน บอกให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเช้าแล้ว ก่อนจะหันไปมองทางหน้าประตู ชายหนุ่มเลิกผ้าห่มขึ้นเหลือให้เห็นแต่ดวงตาที่ยังคงจ้องมองบานประตูนั้น

ก๊อก ๆ

“คุณลูกค้าครับบบบบบบ”

กฎข้อสาม พนักงานโรงแรม เวลาเช้า ปลอดภัยแล้วสินะ... ชายหนุ่มค่อย ๆ ลุกเดินไปเปิดประตูอย่างช้า ๆ

แอ๊ดดดดด.....

ในขณะนั้นเองสายตาก็พลันไปเห็นนาฬิกาบนผนังที่บอกเวลาสี่นาฬิกา 

เดี๋ยวนะ....

 “หลับสบายไหมครับคุณลูกค้า” หญิงสาวตัวขาวซีดถลึงตาฉีกยิ้มกว้าง

พรึ่บ!

The End