ถึง : ตัวเองในช่วงเปลี่ยนผ่าน

ฉันผ่านการศึกษามาแล้ว 19 ปี 38 เทอม ผ่านบทเรียนมาแล้วกว่า 260 คาบ+ ไม่รวมชั่วโมงเรียนในโรงเรียนกวดวิชา ฉันไม่กล้าที่จะนับเป็นชั่วโมงเพราะกลัวว่าตัวเลขที่แสดงในเครื่องคิดเลขจะทำให้ตกใจ

เอาเป็นว่า ในที่สุดฉันก็กำลังจะมีปิดเทอมครั้งสุดท้ายแล้ว

ทั้งที่เพื่อนบางคนอาจจะไม่ทันมีปิดเทอมครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ ชีวิตการทำงานก็เริ่มขึ้นเสียแล้ว 

ทุกครั้งที่จบคลาส จบภาคการศึกษา จบปีการศึกษา มันน่าใจหายทุกครั้งแต่ฉันก็รู้ดีว่ายังมีห้องเรียนห้องถัดไปรออยู่ มีเพื่อนร่วมชั้นใหม่ (ที่อาจจะเป็นเพื่อนจากห้องเก่าก็ได้) 

แต่ครั้งนี้ไม่มีห้องเรียนห้องถัดไปรอแล้วนะ 

คนชอบพูดว่า ชีวิตต่อจากนี้คือห้องเรียนขนาดใหญ่ที่ใช้เวลาเรียนทั้งชีวิต แค่เป็นห้องที่ไม่มีกระดานดำ ไวท์บอร์ด โปรเจกเตอร์ ไม่มีเลขที่ ไม่มีรหัสนักเรียนหรือรหัสนักศึกษา ไม่มียูนิฟอร์ม

ไม่มีสถานะนักเรียนนักศึกษาอีกแล้ว—อย่างน้อยก็ในบัตรสมาชิกโรงภาพยนตร์และบัตรรถโดยสาร 

มันอาจจะเป็นชีวิตที่พวกนายหลายคนรอคอย—ฉันก็ด้วย 

แต่มันคงปฏิเสธได้ยากใช่มั้ยว่ารู้สึก...ใจหาย

พวกนายยังจำตัวเองในวัยเด็กได้มั้ย จำได้ดีขนาดไหน จำได้มั้ยว่าเพื่อนสมัยอนุบาล หรือตอนประถมชื่ออะไรบ้าง ชื่อพ่อชื่อแม่ที่เคยล้อกัน ทุกวันนี้ยังจำได้อยู่มั้ย

แล้วจำได้มั้ยว่าเคยสัญญาอะไรไว้กับตัวเอง จำได้มั้ยว่าเคยตอบคุณครูไว้ว่าอย่างไรเมื่อครูถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร

จำได้มั้ยว่าชีวิตนักเรียนนักศึกษามันสนุกและสดใสแค่ไหน

ฉันจำได้แต่ก็เริ่มจะเลือนรางเต็มที จำได้ว่าความฝันของฉันที่วาดไว้ว่าจะทำเมื่อโตขึ้นมีมากมาย และหล่นหายไปก็ไม่น้อย—รวมทั้งความสนุก ความซน และความกล้า 

บางอย่างเลือนหายไปเมื่อเห็นความจริงที่มาพร้อมกับภาระหน้าที่ ความคาดหวัง ความสำเร็จ 

 

น่าเสียดายเหมือนกัน แต่จะทำอย่างไร ฉันหยุดเวลาไม่ได้ จะอยู่แต่ในห้องเรียนสี่เหลี่ยมตลอดไปคงไม่ได้เช่นกัน 

ทำได้แค่เก็บไว้ภาพความทรงจำไว้เท่าที่จำได้และก้าวต่อไป 

"จากกันด้วยดีนะ" ชีวิตนักเรียน 

(จ่าหน้าsong - ความรู้สึกบางห้วงที่ฉันไม่กล้าพูด ฉ้ันขอส่งจดหมายใส่ song ไปให้แทน.)