ผมเคยคิดว่าเมื่อผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายอย่างโรคระบาดโควิด-19 ในตอนนี้ไปได้ชีวิตของผมก็จะกลับมาเป็นปกติสุขเหมือนเดิมและผมก็มั่นอกมั่นใจด้วยว่ามันต้องเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

ผมค่อนข้างที่จะเข้าอกเข้าใจบุคลากรทางการแพทย์ที่ต้องสวมหน้ากากอนามัยเกือบจะตลอดเวลาในแต่ละวันเพราะแค่ผมสวมหน้ากากอนามัยในวันหนึ่งเพียงแค่ไม่กี่นาที ผมก็รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก ฝ้าขึ้นแว่น เจ็บหู เจ็บดั้ง สารพัดเอามาเจ็บได้ทุกที่บางที่พูดหรือหาวขณะใส่หน้ากากก็พาลเหม็นขี้ปากตัวเองเข้าไปอีก

หากผ่านโควิด19 นี้ไปแล้ว ผมคงต้องบอกลาหน้ากากอนามัยอย่างถาวร(หากไม่ป่วยจริง ๆ ก็จะไม่ใส่)

แต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิดน่ะซี

ทุกครั้งที่ผมกดปุ่มสตาร์ทออกรถ ผมมักจะตั้งสติก่อนเสมอตามแคมเปญเค้าว่าไว้ “ตั้งสติก่อนสตาร์ท” จะตรวจเช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยอยู่เสมอโดยเฉพาะการคาดเข็มขัดนิรภัย ผมมักจะไม่เคยลืม

แต่ว่าวันหนึ่ง ขณะที่ผมขับรถออกจากบ้านไปได้ไม่ไกลนัก อยู่ ๆ ก็มีความรู้สึกว่า เอ่อ ขอโทษนะครับรู้สึกว่าผมลืมจะใส่กางเกงในมา มันรู้สึกวาบ ๆ หวิว ๆ โหวง ๆ โล่ง ๆ แปลก ๆอย่างไรก็ไม่รู้ จากนั้นก็เริ่มรู้สึกว่า ไม่ได้เสื้อ ไม่ได้ใส่กางเกง ไม่ได้ใส่ถุงเท้าไม่ได้ใส่รองเท้า

ผมรู้สึกว่ากำลังเปลือยกายขับรถ!

มือผมที่จับพวงมาลัยบังคับรถอยู่รีบตวัดตรวจจับตามร่างกาย เพื่อสำรวจอาภรณ์ของตัวเอง แล้วก็พบว่ายังอยู่ครบ ไม่ลืมแม้แต่กางเกงในก็ใส่มาด้วย

พลันที่มือผมตวัดไปตบบริเวณหน้าอกในใจผมก็อุทานด้วยถ้อยคำอันหยาบคายว่า “ฉิบหายแล้ว” เท้าขวาผมกระทืบเบรก สองมือหักพวงมาลัยเข้าข้างทางและก็ไม่ลืมที่จะดูกระจกมองหลังด้วยว่า มีรถตามหลังมาอย่างกระชั้นชิดหรือเปล่า

ให้ตายสิผมลืมได้ไง ความเป็นความตายของตัวเองแท้ ๆ

เช้านี้สติของผมคงไม่ครบแต่ก็ยังจะสตาร์ทออกมาด้วยความเร่งรีบเสียจนลืม “คาดเข็มขัดนิรภัย” นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เคลื่อนรถออกมาจากบ้าน

ผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้อีกเลยจนกระทั่งวันหนึ่งผมมีธุระอันต้องไปซื้อของที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง หลังจากจอดรถได้เข้าที่เข้าทางแล้วก็ดับเครื่องปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเดินลงจากรถปิดประตู กดรีโมทเพื่อล็อครถเรียบร้อย

คล้อยหลังไปสามสี่ก้าวความกระอักกระอ่วนก็ถาโถมเข้าหาอย่างฉับพลัน ผมหยุดเดินเพื่อสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองทำไมมันถึงได้รู้สึกโหวง ๆ หวิว ๆ ขึ้นมาความรู้สึกนี้มันเหมือนกับ.. เหมือนกับ.. อะไรสักอย่างผมนึกไม่ออกมือผมเริ่มคลำป่ายร่างกายตนเอง กระเป๋าตังค์มี โทรศัพท์มือถืออยู่เสื้อผ้าแพรพรรณครบ ชั่วอึดใจหนึ่งผมก็นึกขึ้นได้ว่า มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่ผม“ลืมคาดเข็มขัดนิรภัย”

พอนึกได้ดังนั้นผมจึงรีบวิ่งกลับไปที่รถ กดรีโมทปลดล็อค แล้วเปิดประตู เอามือเอื้อมไปหยิบหน้ากากอนามัยที่อยู่บนคอนโซลหน้ารถมาสวมใส่ที่ใบหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปซื้อของที่ร้านค้าได้อย่างสบายใจ

อา..นี่สินะชีวิตวิถีใหม่ของผม