ระหว่างรอมีคุณผู้หญิงวัยกลางคนยืนคุยกับหมออยู่ เธออยู่ในชุดลำลองที่ดูรู้ว่ามีฐานะทางการเงินค่อนข้างดี ซักพักเธอหันหน้าเข้าไปในห้องตรวจแล้วพูดเสียงหวานว่า 

"มู่ กลับบ้านได้แล้วลูก มาๆ ลุกเดินไหวมั้ย หรือจะให้แม่อุ้ม"

เราก็นึกภาพตามว่า มู่นี่ถ้าไม่เป็นชิวาว่า ก็ปอม อย่างมากก็ชิสุห์ล่ะวะ

แต่แล้วเธอก็พูดต่อว่า "อะไรไม่ยอมเดินหรอมูมู่ ขามาแม่ก็อุ้มมาลงรถแล้วไง เธอเป็นบางแก้วยักษ์นะมู่"

โว๊ะ ผิดคาดครั้งที่สอง เป็นบางแก้ว แถมยักษ์ด้วย

"มูมู่ลุกเดินซิลูกออกกำลังกายจะได้แข็งแรง ไม่เดินเดี๋ยวแม่ไม่พากลับนะคะ"

เราเห็นเธอค่อยๆเดินออกมาจากห้องตรวจ มูมู่ที่เธอคุยด้วยเดินเตาะแตะตามมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ชายเอาผ้ารั้งสะโพกมูมู่ให้สามารถทรงตัวได้

"มาๆ มู่มาหาแม่เร็ว แม่อยู่นี่ค่ะ"

มูมู่เป็นบางแก้วยักษ์ขนาดเกิน 15กิโลฯ 

ใบหน้าเหี่ยวย่น ดวงตาขุ่นมัว ขนยาวสองสีแบบบางแก้วเหลือเป็นหย่อมๆ เผยให้เห็นผิวหนังหยาบกร้านตามวัย

ใช่ มูมู่เป็นบางแก้วยักษ์ และเป็นบางแก้วชราที่เดินแทบไม่ไหว แต่มูมู่พยายามเดินไปหาคุณเจ้าของที่เรียกอยู่

ในสายตาขุ่นมัวคู่นั้นจะยังมองเห็นแม่ของมูมู่หรือเปล่าเราก็ไม่รู้ แต่เราเห็นความสุขที่ฉายอยู่ในแววตาของหมาตัวหนึ่งที่รักเจ้าของสุดหัวใจ
เห็นแววตารักและเอ็นดูจากคุณเจ้าของ ที่มองมูมู่ประหนึ่งเป็นหมาอ้วนขนฟูสุดน่ารัก

เห็นแล้วก็อดลุ้นและยิ้มตามคุณเจ้าของไม่ได้

ทั้งคู่ออกจากรพส.ขึ้นรถฮอนด้าแอคคอร์ดสีขาว โดยมีคุณเจ้าของอุ้มมูมู่ขึ้นไปที่เบาะหลังแล้วตัวเองวิ่งกลับมาขึ้นฝั่งคนขับ ก่อนสตาร์ทรถจากไป