ไม่คิดเลยค่ะว่าจะต้องมาเขียนบล็อคเกี่ยวกับความรักนี้ แต่ด้วยอาการฟุ้งซ่านอย่างหนักในคืนที่ไม่มีฟุตบอล เลยต้องหาที่ระบาย...

มาเข้าเรื่องเลยละกัน

เราไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมีคนๆ นั้น ไม่เคยคิดเลยว่าทำไมชีวิตคนๆ นึงต้องไปติดใจอะไรใครซักคนด้วยอ่ะ ต่อให้รักมากๆ ยังไงก็ต้องลืมแล้วก้าวต่อมั้ย ?

ไม่เว่ย ... มันไม่ง่ายขนาดนั้นอ่ะ 

เพิ่งมาเข้าใจคนที่เค้าฟูมฟายเรื่องความรักแบบจริงจัง แต่เราเป็นแค่เฉพาะตอนกลางคืน ส่วนตอนกลางวันจะเป็นอารมณ์เหมือนว่าเราพยายามหลอกตัวเองว่าลืมเค้าแล้ว พยายามจะแบบเห้ยยย กูโอเคคคเว่ยยยยย แต่ก็พอดึกๆ (ช่วงเวลาดราม่า) จะมีเค้าเข้ามาอยู่ในหัวตลอด จำทุกรายละเอียดของเค้าได้ คำถามคือ จำทำไมวะ ฮือ พอจำแล้วก็ไม่อยากไปไหน อยากติดอยู่กับความทรงจำนี้ต่อไป เพราะก็มีความสุขดีนี่นา จะไปไหนทำไมอ่ะ แล้วก็นั่งคิดถึงเค้า คิดว่าซักวันถ้าวนกลับมาเจอกันใหม่คงจะดีเนาะ

ต้องมานั่งคิดนู่นคิดนี่ เค้าทำอะไรอยู่น้าาาาา อยากเจอจังงงงง อยากได้ยินเสียงงงง เอ๊ะหายไปนานนนน ทำไรรรรร ไม่อยากคุยกะเค้าหยอออออออ เอาจริงๆ ก็เกลียดตัวเองในตอนนั้นนะ เป็นบ้าอะไรอ่ะ ไม่ใช่ตัวเองเลย เกิดมาก็เพิ่งเป็นอย่างงั้นครั้งแรก พอไม่มีเค้าแล้ว กลับมานั่งคิดย้อนดู ก็ไม่อยากกลับไปเป็นอย่างงั้นแล้วอ่ะ 

- สุดท้ายคือขอให้เค้าไม่มาเจอโพสนี้ อายค่ะ บอกเลย 555555555555555555555555555555555555