ไม่นึกไม่ฝันว่าคนที่ขี้เกียจอย่างชั้น

จะตัดสินใจเรียน ป.ตรี เป็นครั้งที่ 2

ที่ไม่น่าเป็นไปได้เพราะสาขาที่ชั้นตัดสินใจจะเรียนนั่นคือ 

"สาขาวิชาวิศวกรรมซอฟต์แวร์และระบบสารสนเทศ"

อะไรนะ "แน่ใจหรอ 4 ปีนะแก" เป็นสิ่งที่ชั้นถามตัวเอง 

และตอบตัวเองว่า "ใช่แก 4 ปีนับจากนี้แกเหนื่อยแน่"

พื้นหลังของชั้นจบปริญญาตรีใบแรกที่การบริหารโรงแรมภาคอินเตอร์แห่งหนึ่ง

เกียรตินิยมอันดับ 1 ชั้นเสียน้ำตาไปเป็นลิตรกับการเรียนครั้งนั้น

ที่จบออกมาแล้ว ยังไงต่อ?

โรงแรมหรอ ไม่ต้องจบโรงแรมก็ได้มั้ง

เออจริง

แล้วอะไรที่ทำให้ชั้นเปลี่ยนแนวไปได้มากขนาดนี้

คนไม่ชอบเล่นคอม และไม่เคยเล่นเกมส์เลยอย่างชั้น
ทำไมถึงเลือกสาขานี้ละ?

หลังเรียนจบมาสักพักชั้นได้เข้าทำงานที่บริษัทไอทีจ๋าแห่งหนึ่ง

ในตำแหน่ง Project Co ที่เค้าเรียกกัน

ชั้นได้คลุกคลีอยู่กับบรยากาศของคนทำงานไอที

ที่นั่งจ้องหน้าจอดำๆ มีตัวอักษรที่อ่านไม่เป็นภาษาวิ่งๆอยู่บนหน้าจอทั้งวัน

ชั้นได้มีโอกาสคลุกคลีอยู่กับโปรเจ็คนึงตลอดเวลาที่ทำงานที่นั้น

ชั้นพอเข้าใจคอนเซ็ปการทำงานของโปรแกรม

แต่ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั้น เพราะไม่เข้าใจ

ใครจะไปเข้าใจละ

ภาษาอะไรไม่รู้อ่านไม่ออกหรอก

คนนะไม่ใช่เครื่องคอมพิวเตอร์

ผ่านมาปีกว่า

ชั้นคิดทบทวนมาตลอดว่า เอ้ะนี่ชั้นต้องทำงานไม่เฉพาะทางแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอ

ถ้าวันนึงชั้นลาออก หัวหน้าคงหาคนมาทำงานตำแหน่งชั้นได้ไม่ยาก

แต่ถ้าชั้นได้มีวิชาชีพเฉพาะ ถ้าชั้นเขียนโค้ดเป็น เข้าใจภาษาไอที

ใครจะมาแทนชั้นได้ถ้าเค้าไม่เขียนโค้ดเก่งกว่าชั้น?

นี่คือความคิดชั้นตอนนี้

โปรแกรมเมอร์หรอ แกต้องจบวิศวกรรมซอฟแวร์นะ 
ไม่งั้นเค้าไม่รับแกเข้าทำงาน !!

แต่เอ่อ เรียน ป.โท ก็พอมั้ง

ไม่พอ ชั้นต้องการเริ่มนับ 1 ใหม่อีกครั้ง 

ใครจะไปเข้าใจวิชาสถาปัตยกรรมคอมพิวเตอร์ละ ถ้าไม่เรียนจริงๆ

ดีที่ชั้นเลือกเรียนเสาร์อาทิตย์ 

อย่างน้อยก็ไม่ต้องลาออกจากงาน

"ชั้นคิดว่าชั้นยอมเสียเวลาเพิ่มอีก 4ปี คงดีกว่าเสียเวลาอีก 30 ปีที่เหลือ 

ทำงานที่ชั้นไม่ได้ภูมิใจเลยสักนิด"

การเรียนครั้งนี้จะทำให้ชั้นเปลี่ยนสายงาน  

ความคิด และการใช้ชีวิตของชั้น

ใกล้เปิดเทอมปี 1 เทอม 1 แล้วนะ

ตลอด 4 ปีจากนี้จะไม่มีปิดเทอม

เรียนเสาร์อาทิตย์ทั้งวัน เช้าถึงมืด

อ่ะลองดูนะ

ลองสู้เพื่อสิ่งที่คิดมาอย่างดีอีกสักครั้ง

ได้แต่หวังว่าครั้งนี้ ชั้นจะไม่ผิดหวัง

เหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา....