ทุกคนต้องมีเพื่อนอยู่แล้ว แต่ก็มีความแตกต่างกัน บางคนโชคดี เจอเพื่อนดีก็ถือว่าได้กำไรชีวิตไป ...บางคนเจอเพื่อนแย่ๆ ดึงตัวเองให้ตกต่ำไปก็มีเยอะแยะ ...ไม่ได้ให้คิดว่า คุณกำลังมีเพื่อนแบบไหนนะ ...คำถามคือ ...คุณเป็นเพื่อนแบบไหนของเพื่อนกันหรอ? ในฐานะที่เราเป็นคนถาม เราจึงขอตอบก่อนเลยแล้วกันว่า "เราเป็นเพื่อนแบบไหน ขึ้นอยู่กับเพื่อนที่เราคบอยู่" ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่โคตรใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นๆ... และในบางครั้ง ก็มากกว่าตัวเอง เราเคยอยู่หอในโรงเรียนที่มีกฏเข้มงวดมากๆ จะออกจากหอทีก็แสนลำบาก ต้องมีผู้ปกครองมาเซ็นต์ถึงจะสามารถออกได้ บ้านของเราไกลจากโรงเรียนมาก หอในจึงจำเป็น เราเป็นเด็กบ้านนอก ที่ไม่เคยขึ้นรถสาธารณะมาก่อน เราเลยไม่กล้าที่จะออกไปไหนถ้าไม่มีพ่อแม่มารับ เราไม่เรียนพิเศษ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ เรียนกัน เพราะไม่อยากรบกวนพ่อแม่ให้มารับมาส่ง มีเพื่อนคนหนึ่งบอกกับเราว่า เราต้องเรียนพิเศษนะ คนอื่นๆ เขาเรียนกันหมด เรากดดัดจนเครียด โทรไปร้องไห้กับแม่ว่าเพื่อนบอกให้เรียนอย่างนู้นอย่างนี้ จนแม่บอกว่า จะเรียนเพราะอยากเรียน หรือเรียนเพราะเพื่อนกันแน่ "ลูกแคร์คนอื่นมากไปหรือเปล่า ไม่ต้องแคร์มากก็ได้" คำพูดนั้นทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง มันเหมือนได้ยินคำว่า ช่างแม่ง เราก็เลยบอกกับตัวเองว่า ต่อไปนี้เราจะไม่แคร์คนอื่นจนเกินไป แต่ก้ยากมากที่จะทำ เพราะนิสัยเราเป็นคนขี้คิดมาก ขี้น้อยใจ ช่วงเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราเติบโตขึ้น หันกลับไปมองชีวิตเก่าๆ ว่ามันโง่เหลือเกินที่เราเคยเป็นคนแบบนั้น เราโชคดีอย่างหนึ่งคือในช่วงมอปลาย เราเจอเพื่อนที่ดีมากๆ เราเจอเพื่อนที่เรารู้สึกแคร์ แล้วเพื่อนก็แคร์เรา เราออกมาอยู่หอนอก และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เราหัดไปไหนมาไหนด้วยตัวของเราเอง ขึ้นรถเมลล์เอง ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ เรารู้สึกว่าสิ่งนี้แหละที่เราต้องการ เราไปเรียนพิเศษเพราะอยากเรียน กับเพื่อนสนิทคนใหม่ของเรา ที่บังเอิญมาสนิทกันยังไงก็ไม่รู้ เพื่อนสาวคนหนึ่งที่อยู่ห้องเดียวกัน แล้วก็มาอยู่กลุ่มเดียวกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราติดเพื่อนคนนี้มาก เพราะเจอกันตลอด ออกมาจากโรงเรียนก็ไปเรียนพิเศษด้วยกัน ไปดูหนังด้วยกัน เป็นช่วงที่เรารู้สึกว่ามีเพื่อนที่พิเศษที่สุด ด้วยนิสัยที่ไม่เหมือนกันเลยในตอนแรก ทำให้เราแปลกใจนิดหน่อยว่าสุดท้ายเรามาสนิทกันได้ยังไง เพื่อนเราชอบงอน เอาแต่ใจนิดๆ แต่เราก็ขี้ตามใจเหลือเกิน เราทำไปแบบมีความสุขอ่ะ เราสามารถไปบ้านนางในวันเสาร์อาทิตย์เพื่อนไปติวหนังสือวิชาที่เราถนัดแบบไม่กั๊ก แล้วก็อยากให้นางได้จริงๆ ผ่านไปจนต้องแยกย้ายกัน เราไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ เราเจอเพื่อนใหม่ๆ เยอะมาก แต่มันไม่เหมือนเดิม ทุกคนโตกันหมดแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง เราพยายามหาเพื่อนที่สามารถคุยกันได้อย่างสนิทใจไม่แค่เฉพาะเรื่องเรียน ผ่านมา จนเหลือเพียงปีสุดท้าย...เราไม่เจอ ทุกครั้งที่เหมือนเราเข้าไปและกำลังสนิทกัน เหมือนไม่ใช่ ในขณะที่เราแคร์ ถ้าเราจะไม่ไปโรงเรียน เราจะบอกเพื่อนก่อนทุกครั้ง เหมือนมันเป็นอะไรที่ต้องบอก แต่กับเพื่อนเราไม่เคย ถ้าไม่มาก็คือหายไปเลย ความจริงนั่นก็เป็นสิทธิ์ของเขานะ เพระามันไม่ใช่เรื่องของเราหรอก แต่เราแค่หวังให้เพื่อนทำเหมือนกับที่เราทำบ้าง บางทีเพื่อนก็ไปเที่ยวกันโดยที่ไม่ชวนเราก็หลายครั้ง เราน้อยใจแต่ไม่พูดอะไร จนเราคิดว่าครั้งสุดท้ายของเรามาถึง "เราจะไม่ใส่ใจคนที่ไม่เคยใส่ใจอะไรเราแล้ว" ทุกคนต่างมีทางเดินเป็นของตัวเอง ถ้าคุยกันก็คงแค่เผินๆ เราจะไม่ให้ใจกับคนที่ไม่เคยแม้แต่คิดถึงเรา ช่างแม่งละกันเนอะ :)