ไม่รู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบเราหรือเปล่า บางทีอยู่เฉยๆ นั่งคิดอะไรเพลินๆ คงามรู้สึกเก่าๆก็พักหวนกลับมา...เราว่ามันเป็นความรู้สึกแปลกๆพิลึกดีนะ
ในช่วงเวลาหนึ่งของชีิวิตคนเราไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ ณ ตอนนี้ มันต้องมีบ้างแหละ ที่จะย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ บ้างก็รู้สึกว่า... "อื้ม เราเดินมาไหลเหมือนกันแฮะ" บ้างก็..."อื้ม ถ้าย้อนกลับไปได้ก็คงจะดี" ทุกคนล้วนมีความทรงจำที่สวยงามแบบนั้นเสมอ

ในวันที่ฝนตกอาการเย็นเหมาะกับการนอนเอกขเนกบนเตียง เราได้ "กลิ่น" ที่พัดหวนมากจากช่วงเวลาเด็กที่แสนสวยงามของเรา...เราคิดถึงจัง
ช่วงเวลาที่ว่า...คือช่วงอายุสักประมาณไปเกิน 10 ขวบ ในฤดูหนาว ซึ่งในตอนนั้น ฤดูหนาวต่างจังหวัดไม่ใช่เล่นๆ ควันออกปากได้เลยล่ะ เด็กหญิงตื่นมาในเช้าวันหยุด เธอทีความสุขกับวันหยุดปลายสัปดาห์เพราะเธอจะได้ไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ เธอตื่นมาด้วยเสียงปลุกของแม่ รีบมาอาบน้ำล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วคว้าเสื้อกันหน้าสีสดมาสวมใส่ เธอวิ่งลงมาจากบ้านด้วยความร่าเริง...ใช่แล้ว เธอเป็นเด็กร่าเริงและเสียงดังมาก ในขณะที่รอมื้อเช้าของผู้เป็นแม่ที่กำลังตระเตรียม เธอวิ่งเล่นกับหมาน้อย 2 ตัวของเธอ เธอความสุขกับควันที่ออกจากปาก มันไม่ง่ายเลยที่เธอจะได้เล่นแบบนี้ เพราะ 1 ปี มีแค่หนเดียวเท่านั้น เธอวิ่งไปวิ่งมาระแวงบ้าน สำรวจ play zone ของเธอว่าพร้อมไหมกับการต้อนรับแขกที่จะมาเยือน อุปกรณ์การเล่นของเธอครบหรือเปล่า เธอมองไปที่ปู่ และ ย่า ที่กำลังนั่งจิบกาแฟ และคุยกันอย่างเงียบๆ และเธอก็มีความสุขกับสิ่งรอบกายเธอต่อ...
ทำไมเด็กอายุไม่ถึง 10 ขวบ มีความสุขได้ง่ายดายขนาดนี้ แค่อากาศหนาวๆ ควันออกจากปาก และ หมา 2 ตัวก็ทำให้เธอยิ้มและหัวเราะเสียงดังได้ นั่นเป็นเพราะเธอไม่ต้องคิด ไม่ต้องคาดหวังอะไรให้มันเยอะแยะ...ในวันนั้น เธอไม่รู้เลยว่า อีก 10 กว่าปีข้างหน้า เธอจะต้องเจออะไรบ้าง เธอใช้ชีวิตวันนั้นให้มีความสุขก็พอ...
มาวันนี้เมื่อกลับไปมอง มันคงไม่ง่ายที่จะมีความสุขแบบนั้น รอยยิ้มเริ่มจางหายตามสิ่งต่างๆที่เข้ามาในชีวิต...รอยยิ้มที่เคยสดใส วันนี้อาจจะมีอะไรแอบแฝง เสียงที่เคยดังฉะฉาน อาจจะเบาลงตามบทบาทหน้าที่...วันนี้ยิ้มไม่ได้เหมือนวันนั้นไม่เป็นไร แต่ขอบคุณตัวเอง ที่ครั้งหนึ่งเคยมีความสุขสมวัย ซึ่งใครบางคนอาจจะไม่มี นี่แหละ...คงเป็นหนึ่งในภูมิต้านทานที่ตัวเองมีอยู่...ขอบคุณวัยเด็กที่สวยงาม