สำหรับมาร์คคงไม่มีอะไรเหมาะกับช็อคโกแล็ตร้อนได้เท่ากับวันหิมะตกอีกแล้ว

มาร์คชอบดื่มของร้อนทุกประเภท ไม่ว่าจะชา กาแฟ นมสดหรือช็อคโกแล็ตร้อน เขาก็ชอบทั้งนั้น

หากได้ดื่มมันในร้านของคุณแบมแบมนะ

คุณแบมแบมเป็นเจ้าของคาเฟ่ Little B ตรงหัวมุมตึกสีแดงที่มีไฟสูงสีส้ม เสาของเจ้าไฟมันเป็นสีเขียว ตัดกับสีแดงของตึก มาร์คมองจากด้านนอกที่ไรก็คิดถึงสีของวันคริสมาสต์ทุกที

มาร์คเจอร้านของคุณแบมแบมเมื่อช่วงต้นเดือนตุลานี่เอง

วันนั้นจู่ๆ หิมะก็ตกลงมา มาร์คมองท้องฟ้าตอนแรกเขาคิดว่าที่ฟ้ามันครึ้มเพราะใกล้จะเย็นซะอีก ที่ไหนได้หิมะตกลงมาซะงั้น เขาแปลกใจที่หิมะตกเร็วขนาดนี้

พูดให้ถูกคือเร็วเกินไปด้วยซ้ำ

หิมะที่ไหนตกต้นเดือนตุลากัน!

แย่ที่สุด ร่มก็ไม่ได้พกมา

มาร์คมองซ้ายขวา เจ้าตึกสีแดงนี่นอกจากร้านค้าของหรูแล้วแทบจะไม่มีคาเฟ่ราคาที่นักเขียนไว้แห้งอย่างเขาได้นั่งเล่นสัก 2-3 ชั่วโมงได้เลย

เขาเลยตัดสินใจเดินโดยใช้ต้นฉบับที่เพิ่งจะถูกบ.ก. ปฏิเสธมาคุ้มกะลาหัวซะเลย

ไหนๆ ก็ไม่มีใครชอบแกอยู่แล้วนี่น่า ก็ช่วยทำประโยชน์ด้วยการปกป้องเจ้านายแกละกัน

มาร์คก้าวเท้าด้วยความระมัดระวัง เพราะหิมะที่ตกลงมามันทำให้ถนนลื่นไปหมด ก้าวไม่ระวัง หัวเขาคงจะแตกเอาได้

แต่เพราะเขาเอาแต่ก้มมองถนนนั่นแหละ เขาเลยชนเข้ากับคุณแบมแบมเข้าเต็มรัก

แถมเป็นคนน่ารักด้วย

เราสองคนล้มก้นจ้ำเบ้า คุณแบมแบมร้องโอยนิดหน่อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ แล้วบ่นว่าตัวเองซุ่มซ่ามจัง

ส่วนมาร์คน่ะ ได้แต่จ้องคุณแบมแบมตาค้าง

ใจเขาเต้นแรงจนมืออ่อนแรงไปหมด

เหมือนตกหลุมรักเลยแหะ

วันนั้นคุณแบมแบมใส่ sweater สีชมพู ผมของคุณแบมแบมเป็นสีน้ำตาลอ่อน ดวงตากลมโตมองมาที่เขาด้วยความเป็นห่วง ยื่นมือมาให้เขาจับ ปากอิ่มเอ่ยถามว่าเขาเจ็บตรงไหนรึเปล่า

มาร์คได้แต่พูดติดๆ ขัดๆ จนคุณแบมแบมคิดว่าเขาน่ะติดหนาวจนเสียงสั่น คุณแบมแบมหัวเราะแล้วชวนเขาเข้าไปนั่งในร้าน

ให้ตาย ตั้งมาร์คเกิดมายังไม่เคยเจอใครน่ารักเท่านี้มาก่อน

ยิ่งยิ้ม ยิ่งน่ารัก

น่ารักเป็นบ้าเลย

“คุณ...” มาร์คเอาแต่มองตอนอีกฝ่ายพูด เขาชอบตอนคนตรงหน้าขยีบปากพร้อมรอยยิ้มจัง

“คุณครับ คุณผมแดง” คุณแบมแบมไม่รู้ว่าจะเรียกมาร์คว่าอะไรเลยเรียกเขาตามจุดเด็นในร่างกาย

“อะ อ่อ เอ่อ...ครับ?”

“ชอบช็อคโกแล็ตร้อนไหมครับ”

“ครับ...” มาร์คตอบพร้อมรอยยิ้ม

“งั้น คุณนั่งตรงมุมหน้าต่างนั่นก็ได้ครับ” มาร์คมองตามมือของคุณแบมแบม เดินไปนั่ง รออีกฝ่ายชงช็อคโกแล็ตร้อนให้

มาร์คนั่งเท้าค้างมองคุณแบมแบมใช้แขนเล็กหยิบโน้นผสมนี้ลงในแก้วเซรามิกใบโตด้วยความเพลินตา

รู้ตัวอีกทีแก้วใบนั้นก็ถูกวางลงตรงหน้าเขาแล้ว มาร์คเห็นว่าในมือของคุณแบมแบมเองก็ถือแก้วคล้ายๆ กันอีกใบ

“คุณเป็นนักเขียนเหรอครับ?”

“ครับ?”

“ผมเห็นคุณถือแฟ้มปึกใหญ่เลยน่ะครับ เลยเดาว่าน่าเป็นต้นฉบับ”

“อ่อ..” มาร์คมองต้นฉบับที่กลายเป็นบังเกอร์ชั่วคราว “ครับ ผมเป็นนักเขียน”

“เก่งจังเลยนะครับ”

“เอ้...ไม่หรอกครับ” มาร์คเกาแก้มแก้เขิน

“เอ่ออ..ถ้าไม่รบกวน ผมขออนุญาตนั่งด้วยนะครับ” มาร์คพยักหน้ารับจนขอแทบหัก คุณแบมแบมนั่งลงบนเก้าหนังสีแดงตรงข้าม จิบช็อกโกแลตร้อนที่เหมือนของเขาไม่มีผิด

“ผมชอบอ่านหนังสือน่ะครับ แต่ว่าแต่งอะไรไม่ได้เรื่องเลย ผมเลยชื่นชอบนักเขียนเอามากๆ” คุณแบมแบมยิ้ม สายตาเปี่ยมด้วยความชื่นชมจากใจจริง

“ผมเองก็ไม่ใช่นักเขียนที่ดีอะไรหรอกครับ ต้นฉบับนี่ก็เพิ่งถูกปฏิเสธมาน่ะครับ”

“อ่า...ผมขอโทษนะครับ” อีกฝ่ายสีหน้าเปลี่ยนทันที รู้สึกผิดที่อาจจะไปสะกิดใจอะไรมาร์คเข้า

“ฮ่าๆ ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ” มาร์คมองพร้อมลูบต้นฉบับ “ผมต้องแก้ไขอะไรอีกหลายอย่าง กว่ามันจะสมบูรณ์น่ะครับ อีกอย่างผมก็เพิ่งเคยเขียนแนวนี้ครั้งแรกด้วยน่ะครับ”

“เอ๋ แนวไหนเหรอครับ?”

“โรแมนติกน่ะครับ”

“ก่อนหน้านี้ละครับ?” อีกฝ่ายมองเขาตาปริบๆ คล้ายเด็กรอคำตอบจากคุณครู

“นิทานเด็กครับ” มาร์คเกาหัว แก้เก้อ แอบเขินเหมือนกัน

“ว้าว...คุณนี่เท่จริงๆ ด้วย”

มาร์ครู้สึกเหมือนได้กำลังใจยังไงไม่รู้

“อ่อ ผมชื่อแบมแบมนะครับ”
คุณแบมแบมแนะนำตัวกับหลังจากประโยคเอ่ยชม เหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้

“ผมมาร์คครับ”

“คุณมาร์ค... ชื่อคุณนี่ก็เท่นะครับ” คุณแบมแบมพูดเสียงสดใส ยกนิ้วโป้งให้กัน

“อันที่จริง ถ้าคุณไม่รังเกียจผมช่วยอ่านนิยายได้นะครับ ผมชอบเรื่องโรแมนติกน่ะครับ” คุณแบแบมยิ้มร่าเริง ยกช็อคโกแล็ตร้อนขึ้นจิบ

หลังจากวันนั้นมาร์คก็กลายเป็นลูกค้าประจำของร้านคุณแบมแบมไปโดยปริยาย มาร์คมักจะมานั่งมุมเดิมกับมุมแรกที่เขานั่ง พร้อมกับเขียนนิยายของเขาไปด้วย คุณแบมแบมเองก็ช่วยและเป็นกำลังใจที่ดีให้กับเขา งานเขียนของเขาก็พัฒนาไปเยอะทีเดียว ต้นฉบับที่ส่งไปครั้งล่าสุดถูกใจบ.ก.เอามากๆ แก้อีกนิดหน่อยก็ส่งตีพิมพ์ได้แล้ว

เขาคงต้องขอบคุณเจ้าของร้านกาแฟตัวเล็กที่ช่วยมาเป็นนางเอกในนิยาย(โดยไม่รู้ตัว) ให้เขาแล้วล่ะ

และมาร์คก็หวังว่าคุณแบมแบมจะมาเป็นนางเอกในชีวิตจริงของเขาด้วยเช่นกัน

(อันที่จริงเขาควรจะขอบคุณปาฏิหาริย์ของหิมะที่ดันมาเร็วกว่าปกติ ขอบคุณที่ทำให้เขาตกหลุมรัก)