ถามว่าผมคิดยังไงกับน้องคนนั้น บ่ายวันนั้นที่ฝนตกลงมากลางแคมปัส หยุมหยิมยุบยิบน่ารำคาญ โดยไร้เมฆบอกลางสักก้อน
ผมคงบอกคุณว่า เขาเหมือนลูกหมาเล็กๆตัวหนึ่ง ปลายผมชุ่มน้ำนิดๆ ยืนเกาะประตูกระจกของห้องสมุดด้วยสายตาวิงวอนอากาศสุดเหวี่ยงของลอนดอน มือซ้ายกำเล่มรายงานหรือเรียงความที่คงเพิ่งปรินท์มาสดๆร้อนๆ มือขวาล้วงกระเป๋ากางเกง ขยับตัวซ้ายที ขวาที เหมือนอยู่ไม่สุขด้วยความคิดของตัวเอง
“น้อง—“
หนุ่มน้อยสะดุ้งเพราะเสียงผม ตาสีฟ้าอ่อนคู่สวยที่ทำให้ผมนึกถึงท้องฟ้าสีสดในฤดูร้อนจ้องมองผมงงๆ ปากบางเผยอเล็กน้อย พอกระตุ้นให้ความคิดผมแล่นฉิวเล่น
หรือผมจะเคยเห็นเขามาก่อน....
ก็ไม่เชิง
“—แบร์รี่ฮะ”
อืม
ชื่อไม่คุ้นหูเลยแฮะ
แต่ (ชีวิตนี้มักจะมีคำว่า ‘แต่’ สินะ
แต่ แด่เหตุการณ์ที่เราไม่คาดคิด
แด่คนที่เราไม่คิดจะพบเจอ
แด่ คำที่กลับฟุ้งฟูในหัวเหมือนจะหลอกหลอนความฝันเพ้อแสนลวงตา)
ผมปล่อยลูกหมาหลงทางตัวนั้นให้รออยู่ลำพังไม่ได้
ร่มสีฟ้าในมือก็มีพื้นที่ถมเถไป
ริมฝีปากคงเผลอยิ้มไปแล้ว....
ก็เพราะเอ็นดู
มองตาเหม่อๆคู่นั้นแล้วเหมือนใจสีหม่นจะสดใสขึ้นชั่วครู่
บางครั้งเราก็ต้องการเพียงเท่านี้
...ไม่ใช่หรือ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in