- 1 -

สวัสดีความเหงา...

- 2 -

ความทรงจำในสายหมอก

แค่คิดถึงคำนั้น ก็กลัวว่าเธอจะไม่คิดอย่างฉัน 

ฉันเลยไม่กล้าที่จะบอกมัน ในตอนนี้

สุดท้ายก็เขียนเป็นจดหมายเก็บไว้อย่างนี้ 

ที่ผ่านมาก็บอกความรู้สึกผ่านจดหมายออนไลน์อยู่บ่อยๆ

โดยหวังว่าเธอ อาจผ่านมาพบเห็นและอ่านมันบ้าง

แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะผ่านมาพบเห็นมันรึปล่าว 

"นึกถึงทีไรมันก็ชวนน้ำตาไหลทุกทีเลย"

-3- 

วันวาน...

เ ร า ช อ บ ค ว า ม เ ป็ น อ ดี ต

เราชอบเรื่องราวในวันก่อนวันเก่า

เราชอบที่มันดำเนินไปอย่างช้าๆ แบบไม่ต้องรีบ

เราชอบ ที่เข้าห้องเรียนทุกครั้ง เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้น 

. . . วั น ว า น . . .

ตอนที่มองไปตรงนั้น สถานที่เหล่านั้น 

ความรู้สึกเก่าๆมันอบอวนอยู่ ที่ตรงนั้น... 

ภาพของเธอยามนั้นงดงามทุกครั้งที่ได้มอง ฉันไม่รู้หรอกความรู้สึกของเด็กน้อยในวันนั้น มันคืออะไรกันแน่ มันคือความหลงไหลรึปล่าว ฉันไม่รู้  ไอ้เด็กขี้แพ้ ขี้แยในวันก่อน มันเอาแต่นั่งเหม่อลอยมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ไม่มีความกล้าที่จะเผยความในใจออกไปตรงๆ จนที่สุดแล้วมันก็ไม่มีโอกาสอีกเลย นับจากวันนั้นจนเวลาล่วงไป ฉันก็ยังคงคิดถึงเธออยู่บ่อยๆ แม้เราจบประถม และแยกย้ายกันไปไหนต่อไหนแล้ว สุดท้ายไม่ว่ายังไง  ฉันก็ยังคง... 

" คิ ด ถึ ง เ ธ อ "

เธอคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าเพื่อนคนนี้จะคิดถึงเธอน่ะ ไม่ได้ขออนุญาติด้วย...

จริงอยู่ว่ามันไม่มีโอกาสได้เจอกันเลยตอนช่วงเวลามัธยม ฉันเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ ที่ใหม่ เพื่อนใหม่ๆ เพื่อนเก่าแค่ไม่กี่คน แต่ทำไมฉันยังจำเธอได้ตลอด ฉันระลึกถึง และแอบฝันว่า สักวันอาจมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง ... เราหวังแบบนั้นจริงๆน่ะ 

รู้ว่าวันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว วันนี้กับเมื่อก่อนตอนเด็กมันจะเหมือนกันได้ยังไงล่ะ เธออาจคิดว่าฉันยึดติดกับอดีตมากไป ไม่ปล่อยวาง ว่างั้นก็ได้ แต่ยังไงก็ไม่อาจลืมเธอได้จริงๆ หรือถ้าจะบอกว่า จริงๆแล้วไม่ลืมไม่มีหรอก มีแต่ลืมช้าหรือลืมเร็วเท่านั้น งั้นเราก็คงลืมช้าแล้วล่ะ.... 

ว่ากันตามจริง เมื่อก่อนไม่มีโซเชียลเน็ตเวิร์ค ไม่มีแม้โทรศัพท์กันด้วยซ้ำ ไม่มีเพจเจอร์ การจะส่งข้อความหากันก็ไม่ได้ง่าย ถ้าจะส่งก็มีแต่จดหมายนี่แหล่ะ และฉันเคยเขียนนะ เขียนถึงเธอน่ะ บ่อยด้วย แต่ฉันก็ไม่ได้ส่งไปให้เธอ จะว่าไป ก็ใช่ว่าไกลกันเสียเมื่อไหร่ ทำอย่างกับอยู่ไกลกันต่างจังหวัดแน่ะ ฉันมันบ้าบอดีใช่มั้ย  

....

- 4 -
วันนี้...

"วันนั้น..."

...สังคมออนไลน์ ช่วยให้เราได้เจอเธออีกครั้ง เธอรู้มั้ย ที่เราบอกว่าดีใจที่ได้เจอ เราหมายความแบบนั้นจริงๆนะ เราดีใจมาก ดีใจที่เธอตอบกลับ ดีใจที่ได้พูดคุย ดีใจที่ได้ขอคำปรึกษาและเธอตอบเรา คำแนะนำทุกอย่าง มันทำเราอ่านไปยิ้มไป อ่านจากส่วนลึกของใจ อ่านจากความรู้สึกตอนเด็ก ความรู้สึกเหล่านั้นเลยชัดเจนขึ้นอีกครั้ง  

.

หลังจากนั้นเธอบอกว่ามีความเครียดหรืออะไรก็มาเล่าให้ฟังได้ 

"รู้สึกดีจัง" 

บ่อยๆที่เราทักไปปรึกษา เราอยากเล่า อยากแชร์เรื่องต่างๆให้รู้ เราดีใจที่เธอรับฟัง ดีใจที่เธอบอกว่ายินดี เราดีใจทุกครั้งที่ได้คุย คุยด้วยแล้วรู้สึกดี สบายใจ พูดมาถึงตรงนี้เธอคงเข้าใจเรานะ ลองคิดดูว่าคนที่ชอบเธอตั้งแต่เด็กเมื่อมันได้พูดคุยได้ปรึกษา จะรู้สึกดีแค่ไหน 

ก็จริงอยู่ว่า คุยกันทุกครั้ง เราเอาแต่พูดเรื่องของเราเอง ปัญหาของเราเอง เราไม่ได้ถามไถ่อะไรเธอเลย แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ใช่ว่าจริงๆแล้วจะไม่อยากรู้นะ มีเรื่องราวมากมายที่เราอยากถาม อยากได้ยินคำตอบ แต่ก็ไม่รู้จะถามยังไง หรือทักทายไปยังไง มีครั้งหนึ่งตอนแรกๆที่่เราบอกว่า "หืม ไม่เจอกันนานเลย กี่ปีแล้ว..." นั่นล่ะบทสนทนาที่อยากพูดคุยกันมากที่สุด  สุดท้ายก็เลยได้แต่พูดเรื่องตัวเอง 

จริงๆเราก็กลัวเธอลำคาญนะ แต่เธอเคยบอกว่า "อย่าคิดแทนเราเลย" เพราะงั้นเลยกลายเป็นว่าเราไม่เกรงใจเธอซะงั้น 

"เห็นแก่ตัวจัง"

ในที่สุดก็ไม่มีเรื่องจะเล่า ไม่รู้จะทักทายไปยังไง 

เธอเห็นมั้ย เมื่อก่อนเรา ไม่แสดงออกยังไง ตอนนี้ก็ยังอย่างนั้น ซ่อนความรู้สึกเก่งนัก ซ่อนใจความสำคัญเอาไว้ ช่วงถัดมา มันเลยเอาแต่เขียนเก็บเอาไว้ เป็นบทความ เป็นจดหมาย แต่ก็ไม่ส่งให้เธออีกอยู่ดี แล้วก็คิดไปว่าเธออาจจะมาอ่านเจอเองก็ได้... 

แล้วนี่ ไม่รู้ว่ามาอ่านเจอบ้างรึปล่าว ความรู้สึกที่เล่าผ่านตัวอักษรเหล่านั้น 

ฉันดีใจอีกอย่างนะ ดีใจที่เธอเห็นเรา 

เห็นในที่นี้คือเรื่องที่เธอให้เราทำอัตลักษณ์องค์กร ฉันยินดีมากเลย ตั้งใจทำให้ฟรี นั่นน่ะทำให้ด้วยใจจริงๆ ทำให้ด้วยความรู้สึกทั้งหมด รู้ ว่ามันไม่ใช่ของเธอคนเดียว แต่อย่างน้อยได้ทำอะไรให้บ้าง แค่นี้เราก็พอใจแล้ว

หลังทำงานเสร็จ ก็ไม่มีเรื่องให้ทักทายพูดคุยอีก มันเงียบ และเวิ้งว้างมาก พยายามชวนคุยบ่อยๆ อันนี้ต้องขอโทษ รู้ว่ามันรบกวนเธอแค่ไหน...

ดีนะที่เธอกลับมาให้เราแก้งานอีกรอบ เราเลยพยายามยืดเวลา เพื่อให้เดือนนั้นทั้งเดือนได้คุยกับเธอ จริงๆก็ไม่หรอก เธอไม่ยอมตอบเราง่ายๆ เราเลยไม่รู้ว่างานนั้นต้องทำอะไรต่อ คอนเฟิร์มรึยัง ต้องแก้อีกมั้ย ไม่รู้ได้เลย... แต่ก็น่ะ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เธอก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง บอกตรงๆ แบบนั้นรู้สึกแย่น่ะ มันทำเรางง สับสน ไม่รู้ว่าอะไรยังไง ไม่รู้ว่าเราทำผิดกับเธอหรือเปล่า ชวนคิดมากอยู่เรื่อยเลย ... 

แล้วเธอแทบไม่พูดอะไร ถ้าไม่พูดถึงงานตอนนั้น 

จนแล้วจนรอด ที่สุดแล้วงานก็เสร็จจนได้...

"ส่งงาน"

ปิดจ๊อบ ...

หนึ่งเดือนนั้นจบลง เรา ส่งงานให้เธอแล้ว 

เธอบอกว่าจะพาเลี้ยงข้าวพร้อมทีมงานเธอ

...!

 

คืออันนี้ต้องขอปฏิเสธจริิงๆ

เพราะเราไม่เก่งเรื่องเข้าสังคมสักเท่าไหร่ 

ยิ่งไม่รู้จักใครเลยนอกจากเธอคนเดียวด้วยแล้ว 

ส่วนที่เธอบอกจะเลี้ยงน้ำปั่นอะไรนั่น อันนี้ไม่อยากปฏิเสธ อยากเจอ อยากพูดคุย 

มันคงดีไม่น้อย และเราก็แอบเฝ้ารอมันอยู่น่ะ แต่ก็ยัง...

ถึงตอนนี้ช่างเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจไปใหญ่ เราเก็บความรู้สึกทั้งหมดนั้น เขียนมันลงบนหน้ากระดาษ หน้าแล้วหน้าเล่า เขียนแล้วเขียนอีก เล่ามันซ้ำๆ แต่ก็ไม่อาจส่งให้เธออ่านได้ ที่สุดแล้ว ฉันจึงวาดภาพๆหนึ่ง มันเป็นภาพของเธอนั่นล่ะ วาดโดยใช้คอมพิวเตอร์ นั่นไม่ได้ใช้เทคนิคเสริมใดๆ  ใช้การเพ้นท์ ด้วยเมาส์ล้วนๆ ค่อยๆบรรจงวาด เกลี่ยสีไปทีละนิดๆ เราไม่ได้ถนัดงานนี้นักแต่ก็พยายามทำ

วาดเสร็จออกมาเป็นรูปนั้น 

ตอนสายวันนั้น....

แล้วเราก็ส่งมันให้เธอทางแชทนี่แหล่ะ แต่ก็ไม่รู้เธอชอบมันมั้ย เธอรู้สึกยังไง เธอไม่ได้บอกเรา 

เธอโกรธมั้ยน่ะ ที่วาดภาพนี้ให้ เธอรู้มั้ยนะ ว่านั้นน่ะ เราพยายามแล้วแม้ว่าฝีมือเราอาจไม่ดีเท่าไหร่

แต่ก็ตั้งใจ.. เรานั่งทำมันตั้งแต่ช่วงค่ำ จนเช้า สายเสร็จก็ส่งให้นั่นล่ะ 

ไม่รู้สินะ ถ้าไม่ชอบใจมัน เราก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ

ปล. รั ก