LOUD PLACES

jamie xx - loud places

            8.44PM FRIYAY

            เป็นครั้งแรกในรอบปีที่มาร์คลีได้ออกมาใช้ชีวิตคืนวันศุกร์แบบที่กลุ่มเพื่อนสนิทตัวเองทำอยู่ประจำต้องยอมรับว่าเพื่อนเขาปาร์ตี้กันหนักหน่วงในขณะที่ตัวเขาเองไม่ค่อยจะได้ออกไปไหน

            จนบางทีอาจจะดูแตกต่างกันจนผู้คนสงสัยและมีบางคนหลุดปากถามว่าคบกันรอดได้ยังไงคนถูกถามก็ได้แต่ส่ายหน้ากลับไปยิ้มๆแล้วตอบว่าใช้ชีวิตต่างกันก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย สุดท้ายเราก็เข้าใจกันที่สุดอยู่ดี

            ผับชื่อดังที่จัดปาร์ตี้พิเศษทุกวันศุกร์ตั้งอยู่ตรงหน้าพร้อมกับคนที่มากันเป็นกลุ่มอย่างไม่ขาดสายมาร์คเดาว่าคนที่มาน่าจะเป็นคนประจำๆ สังเกตได้จากการที่ทุกคนทักกันอย่างคุ้นเคยหรือแม้แต่ลูคัสเพื่อนสนิทเขาที่ยังไม่ได้หยุดโบกมือทักทายผู้คนเลยตั้งแต่เดินเข้ามา

            แต่เพราะว่าเกิดและเติบโตในแคนาดาถึงคุ้นเคยเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง

            “นี่เพื่อนเรา มาร์ค”

            “หวัดดี เราชื่อโกอึนนะ มาครั้งแรกเหรอ”

            “...” มาร์คไม่ได้ตอบ.. ไม่ใช่เพราะหยิ่ง แต่เพราะเสียงเพลงดังกลบจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยต่างหาก

            “ฮัลโหล!” ผู้หญิงหน้าตาน่ารักทักทายเขาด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีกนิด

            “ไง” มาร์คลีไม่ใช่คนพูดเก่งแต่ก็ไม่ใช่คนพูดไม่เก่งขนาดนั้น ถ้าต้องให้คะแนนเขาคงให้ตัวเองอยู่ตรงค่ากลางพอดี ไม่ได้โดดเด่น แต่ก็ไม่ได้loserขนาดนั้น

            “หวัดดี มาครั้งแรกเหรอ!” หญิงสาวขยับเข้าใกล้เขามากขึ้นอีกนิดพร้อมกับพูดเสียงดังขึ้น

            “ใช่ ครั้งแรกเลย”

            “อ้อ ชื่อมาร์คใช่มั้ย”

            “รู้ได้ไง” มาร์คถามออกไปอย่างประหลาดใจตาโปนๆนั่นเรียกเสียงหัวเราะของคู่สนทนาได้ดี”

            “ฮ่าๆ นี่พูดให้เราขำป่ะเนี่ย เมื่อกี้ลูคัสแนะนำเราแล้วไง”

            “ห้ะ” เขาเอียงหูเข้าใกล้คนด้านข้างอีกเล็กน้อยเสียงดนตรีเบสหนักๆกำลังทำลายประสาทการได้ยินของเขาไปแล้ว

            “ลู คัส บอก เรา แล้ว!”โกอึนลดความเร็วในการพูดลงแล้วเร่งเสียงให้ดังขึ้น

            “อ้อ”

            “เราโกอึนนะ!”

            “เอ้า ตรงนั้นกินหูกันแล้วมั้ง” ลูคัสเอ่ยแซวขึ้น

            “ก็เหี้ยแล้ว”ทั้งสองคนผละออกจากกันทันทีพร้อมกับนิ้วกลางของมาร์คลีที่ถูกส่งไปทาบเข้ากับหน้าของลูคัสเต็มๆ

☽

            มาร์คลีรู้สึกได้ว่าเขาคงห่างหายจากวงการนี้ไปนานเกินไปจริงๆทั้งวงสนทนามีแต่เรื่องของคนที่เขาไม่รู้จักมาร์คไม่รู้ว่าคริสอู๋ที่ชอบขับรถสปอร์ตมาอวดเบ่งคือใคร ไม่รู้ว่าจองแจฮยอนที่สาวๆพูดถึงเป็นใครถึงจะมีคนช่วยขยายความให้ว่าเป็นเดือนมหาลัยปีที่แล้ว เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดี

            “แล้ววันนี้เจโน่มามั้ยเนี่ย”ลูคัสถามขึ้นพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ

            “อะไร ชอบหรือไง” ใครสักคนที่มาร์ไม่รู้จัก(อีกแล้ว)พูดขึ้น

            “หรือมึงไม่ชอบ คนอะไรว่าหน้าดีฉิบหายทั้งพี่ทั้งน้อง”

            “จริง”

            คนที่ร่วมบทสนทนาทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วยยกเว้นมาร์คที่ยังคงไม่รู้จักใครอยู่เช่นเดิมนอกจากลูคัสกับพี่แทยงที่มาด้วยกัน

            มาร์คหาวหวอดเป็นรอบที่ร้อยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ไม่ใช่สิไม่มีใครสนใจต่างหากต่างคนก็ต่างกำลังเต้นสนุกสุดเหวี่ยงตามจังหวะดนตรีหนักๆที่มาร์คเชื่อว่ามันจะทำให้คนใดคนหนึ่งในนี้หูตึงก่อนแก่แน่นอน

            สุดท้ายก็ตัดสินใจเฟดตัวออกมานั่งตรงปลายบาร์คนเดียวมาร์คสั่งเบียร์ corona มาดื่มแทนที่จะหาเหล้าตัวแรงมากระดกให้เมาไวๆจะได้ไปเต้นกับเพื่อนได้

            แน่นอนว่าเขาบอกลูคัสให้รับรู้แล้วก่อนที่เพื่อนตัวดีจะเป็นเดือดเป็นร้อนตามหาเขาแล้วเปิดฉากบ่นเหมือนพ่อคนที่สอง

            มาร์คถูกจริตกับโซนนี้มากกว่า ทั้งเสียงเพลงที่เบากว่า และแนวเพลงที่เขารู้สึกคุ้นเคย

            ‘สีม่วง เป็นสีการดูแลและปลอบโยนช่วยให้จิตใจสงบ สีม่วงมักเข้าไปเชื่อมโยงกับสื่อแขนงอื่นๆ ศิลปะ ดนตรี และความลึกลับเป็นสีที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกทางด้านความสวยงามปรัชญาขั้นสูง กระตุ้นให้เกิดความคิดสร้างสรรค์แรงบันดาลใจ’

            ประโยคที่เขาหามาเพื่อทำรีเสิร์ชในโปรเจ็กเมื่อปีที่แล้วอาจจะเป็นเรื่องจริง

            ผู้ชายผมสีบลอนด์ ดั้งโดง ดวงตายิ้มนั่นดูดีมากใต้ไฟสีม่วงสลัวมาร์คมองไปที่คนนั้นตาไม่กระพริบ ‘คนเราจะเพอร์เฟ็คท์ขนาดนั้นได้ยังไง’ มาร์คพึมพำออกมาเบาๆไม่ใช่ความสวยงามในแง่ของผู้ชายมองผู้หญิง แต่เป็นความสวยงามของธรรมชาติ ทั้งสั้นดั้งที่โด่งได้รูปดวงตาที่ดูเป็นมิตร แพขนตายาว ทุกอย่างมารวมอยู่บนใบหน้าของคนคนเดียวได้ยังไง

            ปกติแล้วมาร์คไม่ได้นับถือศาสนา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ‘คุณที่เป็นความงดงาม’ เหมือนมนุษย์ที่ถูกปั้นเองจากพระหัตถ์ของพระเจ้าแล้วส่งมาเกิดแบบลืมใส่ข้อเสียมาให้แม้แต่นิดเดียวหรือว่าถ้าตามหลักวิทยาศาสตร์ก็ต้องยกเครดิตให้ผู้ให้กำเนิดตามสูติบัตรที่มี เอ่อสเปิร์ม และรังไข่ ที่เปรียบดั่งทองคำ..

            ถึงจะไม่ได้มองไปทั้งนั้นแล้ว แต่มาร์คลีได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจที่ไม่สามารถสลัดภาพที่เพิ่งเห็นออกจากหัวได้‘ออกนานๆทีออกมาก็ได้เรื่องเลย ไอ้มาร์คเอ้ย’

            ไม่รู้ว่าเขาเพ้อไปเองเพราะเบียร์ขวดที่สี่ทำพิษหรือเป็นเรื่องจริงกันแน่ถึงเห็นคนที่เขาแอบมองอยู่ในมุมมืดมานั่งเท้าแขนอยู่ตรงเก้าอี้บาร์ตัวข้างกัน –แบบหันข้างมามองเขาตรงๆเลย!

            “หวัดดี”

            “...” โอเค มันเป็นเรื่องจริง

            “หวัดดี”

            “มาคนเดียวเหรอ”คนมาใหม่ถามขึ้นพร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อยอย่างน่ารัก

            “เพื่อนเต้นอยู่ด้านในอ่ะ” เชื่อเถอะว่ามาร์คลีพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมไม่ให้เสียงตัวเองสั่นไปมากกว่านี้

            “ไม่ไปสนุกกับเพื่อนเหรอ”

            “เราไม่ใช่ party person อ่ะ เอ่อ ก็ไม่ขนาดนั้น ถ้าอินมู้ดก็ได้แต่วันนี้ไม่ได้เอ่อ..” อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยทีให้เลิกติดอ่างอย่างน่าอาย

            “ฮ่าๆ เราเข้าใจ เหมือนกันเลย”

            “...”

            “เราไม่เคยเห็นเธอเลย”

            “นี่ครั้งแรก”

            “อ๋อ”

            ความเงียบโรยตัวพร้อมกับริมฝีปากของทั้งคู่ที่ฮัมเพลงที่ดังขึ้นอย่างอัตโนมัติมาร์คแปลกใจเล็กน้อยที่คนด้านข้างรู้จักเพลงที่ค่อนข้างจะนอกกระแสที่เปิดอยู่

            “เฮ้ย รู้จักเพลงนี้ด้วยเหรอ”และดูเหมือนว่าเขาก็จะโดนสงสัยด้วยเหมือนกัน

            “ฟังมาตั้งนานแล้ว”

            “เหมือนกันเลย เราพยายามเอาไปพรีเซนท์เพื่อนแล้วแต่มันฟังไม่รู้เรื่องกัน”

            “เลิกพยายามไปแล้วเหมือนกัน”

            ผ่านไปเพลงแล้วเพลงเล่าก็ยังไม่มีใครลุกไปไหน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาต่างคนต่างเอ็นจอยเครื่องดื่มในมือกับเพลงที่ร้องตามได้ทุกเพลง จะมีหันมาร้องเพลงใส่กันบ้างก็ตอนที่ถึงช่วงท่อนเด็ดท่อนดัง

            มาร์คนึกขอบคุณ ‘คุณที่เป็นความงดงาม’ ที่เข้ามานั่งตรงนี้ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงนั่งเบื่อแล้วฟุบหลับลงกับเคาน์เตอร์บาร์ไปแล้วแน่ๆ 

            อย่างที่บอกว่าเขาพูดไม่เก่ง การได้นั่งฟังดนตรีที่ชอบกับคนที่(คิดว่า)ชอบโดยไม่อึดอัด หันมายิ้มให้กันบ้างตอนเจอท่อนที่ถูกใจเหมือนฉากในนิยายผู้หญิงที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริงก็เป็นเรื่องที่แปลกใหม่แต่ก็ดีไม่น้อย

            แต่แล้วทุกอย่างก็ชะงักลงทั้งสองคนมองหน้ากันขำๆตอนที่ดีเจเปลี่ยนมู้ดมาเป็นเพลงป๊อปจังหวะสนุกที่แตกต่างจากดนตีในช่วงแรกอย่างของ the xx, caribou, tame impala อย่างสิ้นเชิง

            คนตายิ้มงงงวยอยู่ไม่นานแล้วถึงปรับตัวเข้ากับเพลงที่เขาทั้งสองคนไม่รู้จักได้โดยการลุกขึ้นโยกตัวเบาๆตามจังหวะเพลงพร้อมกับดึงให้มาร์คลุกขึ้นไปเต้นด้วยกัน

            ไม่ใช่การเต้นแบบสุดเหวี่ยงเหมือนอีกฝั่งหนึ่งของร้านแต่เป็นการเต้นท่าทางตลกๆที่ต่างคนก็ต่างทำเพื่อเรียกเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย

(charli xcx - unlock it :  https://www.youtube.com/watch?v=KP0r5LSbWL4)

You're on my mind

I'm feeling kinda nervous, but I like it

Take my t-shirt off and do it right

You're on my mind

The feeling, like an astronaut

Watchin' the world all alone, just you and I

(Beautiful)

Rollercoaster ride in the fast lane

Got the roof down

Kiss me hard in the pourin' rain

Yeah, I can see it in your eyes

Know you feel the same

Million dollar babe

Trippin' on it, like propane

(Beautiful)

            ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเคลิ้มไปกับเนื้อหาของเพลงทำนองตลกๆที่ดังอยู่โลกทั้งใบหมุนช้าลง หูอื้อไม่ได้ยินเสียงใดๆมีแต่ใบหน้าของคนสองคนที่เคลื่อนเข้าหากัน

            มาร์คดูดดึงริมฝีปากอีกฝ่ายอยู่แบบนั้นทั้งจุ้บแบบเด็กๆและส่งลิ้นเข้าไปกวาดต้อนอย่างรุนแรงแบบผู้ใหญ่ ยิ่งถูกกัดดึงริมฝีปากล่างมากเท่าไหร่มาร์คก็ยิ่งอยากจะเอาชนะมากขึ้นเท่านั้น

            “คิกๆๆ” คนตัวเล็กกว่าหัวเราะขึ้นเบาๆในขณะที่เขาเองก็ขำจนไหล่สั่นเหมือนกันทั้งที่หน้าผากยังชนกันอยู่

Lock it, lock it, lock-ck it, lock it, lockit

Unlock it

Lock it, lock it, lock-ck it

Got the key can you unlock it?

Lock it, lock it, lock-ck it, lock it, lockit

Unlock it

Lock it, lock it, lock-ck it

Got the key can you unlock it?

            จะทนจูบกันต่อไปได้ยังไงถ้ายังเป็นเพลงนี้อยู่แล้วแถมเล่นท่อนนี้ซ้ำๆ

“Gotthe key can you unlock it?” มาร์คงงในทีแรกที่ได้ยิน คิดว่าอีกฝ่ายทวนเนื้อเพลงขำๆเพิ่งจะมาเข้าใจตอนที่เห็นรอยยิ้มมีเลศนัยนั่นแหละ

☽

-(cut ไม่แต่งเอ็นซีจ้าา)-

☽

            มาร์คตื่นขึ้นมาในห้องตัวเองในเช้าวันถัดมา ไม่ปฏิเสธเลยว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นการมีเซ็กซ์ที่ดีที่สุดในชีวิตมันไม่ใช่แค่การถูกใจหน้าตาของกันและกัน แต่รวมไปถึงความคิดความอ่านจากเรื่องที่เรานอนคุยกันกันหลังจากที่ทำแบบนั้นเสร็จ

            แต่จะดีมากกว่านี้ถ้าเจโน่อยู่กับเขาต่อจนถึงตอนตื่น

            มาร์คไม่รู้ว่าเจโน่หายไปตั้งแต่ตอนไหนบนเตียงไม่มีความรู้สึกอุ่นใดๆเหมือนกับว่าคนที่นอนข้างกันเมื่อคืนลุกออกไปนานแล้ว

            ไม่มีโน้ต ไม่มีช่องทางการติดต่อถูกทิ้งไว้ให้หาโอกาสเจอกันอีกครั้งเขายอมรับกับตัวเองตั้งแต่ก่อนพากันมาที่ห้องแล้วว่าจะไม่มีทางปล่อยให้คนคนนี้เป็นแค่คู่นอนยังไงดีล่ะ .. อยากให้มาเป็นคู่ชีวิตล่ะมั้ง

            มาร์คไม่ได้เช็คโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อคืนเขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วถึงไล่ตอบกลับข้อความค้างอ่านจนถึงข้อความล่าสุดจากเพื่อนสนิทตัวเอง

Lucas

หนีกลับเลยนะมึง

เออ ง่วง

ยังไม่สนุกกับมึงเท่าไหร่เลย

ก็มึงอยู่กับเพื่อนมึง

กูไปก็ไม่เห็นสนใจ

โทษทีว่ะ

ลืมตัว

เสาร์หน้าแก้มือมั้ย

ไปแค่กับพวกเรา

ไปดิ

เฮ้ย

ผีหลอกกูแล้ว

คุณเป็นใครครับ

เอาโทรศัพท์ไปคืนเพื่่อนผมเดี๋ยวนี้

ห่า

กูเอง

บอกไปก็ไปดิวะ

         เพราะมันอาจจะเป็นทางเดียวที่ทำให้มาร์คเจอเจโน่อีกครั้งล่ะมั้ง

☽

     วัน ที่เดิม เวลาใกล้เคียงกับอาทิตย์ก่อนมาร์คลีมายื่นอยู่ตรงที่เดิมอีกครั้งเหมือนเดจาวู ส่วนลูคัสก็ทำตามสัญญาจริงๆวันนี้เพื่อนตาโปนไม่แวะทักใคร แต่พามาร์คเดินเข้าไปตรงโซฟาที่จองไว้จัดแจงที่นั่งและเตรียมเครื่องดื่มให้เรียบร้อย

            “ดีมากหนู”

            “ครับพี่ครับนานๆทีมึงมากับพวกกู”

            “เออคิดไงมาวะ” แฮชานถามขึ้นอย่างประหลาดใจ

            “เปล่าก็อยากมาเจอเพื่อนฝูงบ้าง”

            ยอมรับแบบแมนๆว่ามาร์คแอบไขว้นิ้วไว้ด้านหลังแต่อย่างน้อยเขาก็พูดความจริงครึ่งนึงละกันน่า เรื่องที่ว่าอยากเจอ..

            มาร์คใช้สกิลการมอมเพื่อนแบบเร่งด่วนด้วยประโยคที่ว่า ‘นานๆกูมาที ยกหน่อยดิวะ ใจๆ หมดแก้วป่าว เพียวป่าว’จนเพื่อนๆตาเยิ้มกันหมดทั้งโต๊ะแล้วถึงลุกออกเดินตามหาคนที่อยากจะใช้เวลานั่งเงียบๆด้วยกันทั้งคืน

            เจโน่นั่งอยู่โต๊ะเดิมตอนที่เขาเคยแอบมองราวกับเป็นโต๊ะประจำเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน รวมถึงความงดงามที่ว่าด้วย

            เขาเดินเข้าไปใกล้จนอีกคนสังเกตเห็นมาร์คสบตาด้วยและเตรียมฉีกยิ้ม แต่เจโน่ดันหันไปหัวเราะกับใครสักคนบนโต๊ะเสียก่อน

            ไม่ว่าเขาจะหาโอกาสทักทายอีกกี่ครั้งเจโน่ทำเป็นมองไม่เห็น ในการโบกมือสิบครั้ง อีกคนจะมองไม่เห็นสักครั้งเลยเชียวหรือ

            ไม่เป็นไรวันนี้เจโน่คงอยากอยู่กับเพื่อน ไว้รอโอกาสดีๆวันหลังแล้วกัน

☽

     วันศุกร์ ที่เดิมเวลาใกล้เคียงกับอาทิตย์ก่อน ครั้งที่สามที่มาร์คลีมาเหยียบที่ผับนี้พร้อมกับเพื่อนเดิมๆที่เป็นขาประจำกันอยู่แล้ว

            “ติดใจแล้วเหรอวะ”

            เรียกว่าติดใจได้มั้ยนะเขาไม่ได้ชอบเสียงเพลงดังๆ คนเต้นนัวเนีย ควันบุหรี่ที่ลอยคละคลุ้งในห้องแอร์ไฟแว้บๆที่ทำให้แสบตา แต่ติดใจคนคนนึงเท่านั้นเอง

            ครั้งนี้มุขนานๆมาทีใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไปแต่เขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่ชอบพูดอะไรตรงๆ การบอกว่าจะออกมาเข้าห้องน้ำคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแต่ถ้าเกิดเจอคนที่ตามหาแล้วมีอะไรดีๆเกิดขึ้นก็ค่อยส่งเมสเสจไปบอกเพื่อนว่าขอกลับก่อน

            เห็นมั้ยว่ามาร์คน่ะมีแผน

            ลีเจโน่ไม่ได้อยู่ตรงที่เดิมที่เคยอยู่แต่มีเพื่อนๆกลุ่มเดิมที่พอจะคุ้นหน้าจากครั้งที่แล้วอยู่บ้าง ไม่ว่าจะเดินวนหาตรงไหนก็ไม่เจอในใจคนตามหาวูบโหวง ทั้งคิดถึง ทั้งเป็นห่วงว่าจะไม่สบายหรือเปล่า

            เดินคอตกกลับมาที่โต๊ะก็พบว่าคนเมาเริ่มไหลมารวมกันจากทุกที่ย้ายโต๊ะ เปลี่ยนโต๊ะชนแก้วกันให้วุ่นสมาชิกที่โต๊ะของมาร์คคล้ายกับวันแรกที่มาที่นี่ อาจะมีเพิ่มลดบ้างนิดหน่อยซึ่งแน่นอนว่าเขาจำไม่ได้หรอกว่าใครหายไป

            “ไปไหนมามึงนานเลย”

            “ห้องน้ำไง”

            “เออๆมาก็ดี นี่เพื่อนๆกู ทำความรู้จักไว้นะ”

            ทุกอย่างเหมือนเดิมจนมาร์คต้องถอนหายใจแรงๆพูดถึง(นินทา)คนที่เขาไม่รู้จัก พูดถึงเรื่องที่เขาไม่รู้เรื่องนัดแนะเรื่องการแต่งกายสำหรับวันศุกร์ถัดไป

            มาร์คไม่ได้สนใจอะไรจนได้ยินชื่อของคนที่ตามหามาทั้งคืน

            “เฮ้ยมึงเจโน่” ผู้หญิงคนที่หนึ่งพูดขึ้น พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดู

            “พีค”ผู้หญิงคนที่สอง

            “เฮ้ยจริงป่ะเนี่ย กูอกหักแล้ว” ผู้หญิงคนที่สาม (ที่จำได้ลางๆว่าน่าจะชื่อโกอึน)

            “ไรอ่ะอย่ารู้กันแค่สาวๆดิ” ลูคัสโพล่งขึ้นอย่างสอดรู้

            “เนี่ยเห็นเจโน่ในสตอรี่พี่จอห์นนี่อ่ะถึงว่าดิวันนี้ไม่มา”

            “เค้าคบกันเหรอ”

            “ขนาดนี้แล้วก็ให้ภาพมันเล่ามั้ยอ่ะ”

            ‘สุขสันต์วันเกิดครับพี่จอห์นนี่’ ภาพของคนที่แสนคิดถึงถือเค้กก้อนโตยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้ากับผู้ชายตัวสูงที่เขาไม่รู้จัก

         ‘ขอบคุณนะ’

         ‘จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย!จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย!จูบเลย! จูบเลย!’ เสียงโห่แซวจากคนอื่นรอบๆทำให้ใจมาร์คเต้นไม่เป็นส่ำอย่าทำเลยนะ อย่าทำเลย..

         คนตัวสูงคนนั้นกำลังโน้มหน้าเข้าใกล้และ..ภาพก็ตัดลง

มาร์คลีรู้สึกขอบคุณเหลือเกินที่สตอรี่อัดได้แค่15วินาที

เขาน่ะอกหักซะแล้วล่ะ

You go to new places

With I don’t know who

And I don’t know how

To follow you

.

#loudplacesmn