สวัสดีค่ะ ฉันกำลังกินบราวนี่อันละ10บาทที่ซื้อมาจากสหกรณ์โรงเรียนพร้อมๆกับการเขียนไดอารี่นี่

มันดูเหมือนเป็นเค้กมากกว่าบราวนี่แต่ก็อร่อยมากเลยค่ะ

ว่าแต่บราวนี่มันต่างจากเค้กช็อคโกแลตยังไงนะ

เมื่อวานฉันได้มีโอกาสช่วยงานของห้องหมวดภาษาไทยเยอะมาก เอ๊ะ ฉันบอกไปหรือยังนะว่าฉันเรียนศึกษาเอกไทยค่ะ ตอนแรกเลือกเพราะคิดว่าง่ายดี ภาษาไทยก็ง่ายจริงๆนะคะ แต่วิชาเกี่ยวกับการเป็นครูมันไม่ง่ายเลย

เมื่อวานช่วงที่ทำความสะอาดมันทำให้ฉันได้รู้ว่าครูแต่ละคนเป็นนักสะสม

สะสมชีท สะสมข้อสอบ สะสมงานเก่าๆของนักเรียนที่มีการลงวันที่ไว้ตั้งแต่ปี255x อะไรประมาณนี้

โดยเฉพาะครูหัวหน้ากลุ่มสาระภาษาไทยที่ท่านมีประสบการณ์หลายสิบปี บางงานก็254xก็มีค่ะ ฉันตกใจอยู่นิดๆ แต่ก็เข้าใจเลยว่าทำไมห้องหมวดถึงได้รกและดูแคบขนาดนี้ เอกสารเยอะเหลือเกิน

เก็บไว้นานจนเยอะพอเข้าใจได้ แต่งานเอกสารจากปี2563ก็เยอะพอกันค่ะ ทั้งข้อสอบ และผลงานนักเรียนปีที่แล้ว

โดยเฉพาะข้อสอบที่ดูจะมีเยอะที่สุด ฉันนั่งแยกนั่งมัดรวมๆกันเพื่อเอาไปขาย จนรู้สึกว่า โอโห ทั้งหมดนี่คงมาจากต้นไม้หลายต้นมากแน่ๆ 

เราพิมพ์ข้อสอบใหม่ที่มีเนื้อหาเดิมๆทุกปีเพียงเพราะว่าปีพ.ศ.มันเปลี่ยนไป 

เราอาจจะพยายามทำให้มันคุ้มค่าด้วยพิมพ์ข้อสอบให้เป็นแนวคล้ายๆกัน หรือสลับข้อไรงี้มั่ง แต่สุดท้ายมันก็น่าเสียดายอยู่ดี ฉันรู้ว่าจะต้องเอาไปรีไซเคิลอย่างแน่นอน แล้วต้นไม้ล่ะ (แล้วเต่าทะเลล่ะ)

ฉันถึงได้รู้สึกเศร้าใจ อีกไม่นานฉันก็คงได้เข้าไปอยู่ในระบบข้าราชการอันทุกข์ระทมนี่แล้ว ฉันก็ได้แต่คิดว่าจะทำยังไงให้เราใช้กระดาษได้น้อยลง 

โรงเรียนนี้เคยใช้กระดาษรีไซเคิลอยู่พักนึงนะคะ สมัยฉันอยู่ม.ต้นและม.4 แต่มันเป็นสีน้ำตาล ปริ้นออกมาบางทีก็ไม่น่าอ่าน แล้วทำไมเราไม่ซื้อกระดาษรีไซเคิลที่ใส่สีเป็นสีขาวล่ะ หรือว่ามันไม่มี อันนี้คงต้องหาคำตอบกันไป

ไหนจะหนังสือที่เหลือแจกอีก

ในทุกๆปีมีเด็กที่หลุดออกจากระบบการศึกษาหลังจบการศึกษาภาคบังคับ(ม.3) เพราะไม่มีเงินเรียนต่อ แต่หนังสือทุกวิชาที่ใช้เมื่อแจกนักเรียนครบหมดแล้วมันก็เหลือ อาจจะเหลือเพื่อให้นักเรียนที่ทำหายก็พอเข้าใจได้ แต่คุณครูหลายคนก็มักจะย้ำว่าห้ามทำหายนะคะ มีเล่มเดียว 

ติ้ง ในห้องหมวดเต็มเลยจ้า หนังสือที่เหลือน่ะ

เข้าใจได้ว่าเป็นการย้ำให้นักเรียนมีความรับผิดชอบในการดูแลรักษาหนังสือของตัวเอง แต่การบอกว่ามีสำรองให้นักเรียน แต่นักเรียนต้องดูแลของตัวเองให้ดีๆก่อนนะ มันย่อมดีกว่า

เพราะฉันเคยมีประสบการณ์ทำหนังสือเรียนหายแล้วครูเคยบอกว่ามันไม่มีให้ ฉันก็ต้องไปซื้อเอง ในวันที่ฉันไปช่วยครูหมวดคณิตขนของไปไว้ที่ห้องเก็บของชั้นล่างฉันก็เจอกล่องหนังสือคณิตแบบเดียวที่ฉันเคยทำหายไป ทำไมกันนะ

ช่างมันเถอะค่ะ เพราะหนังสือพวกนั้นสุดท้ายก็ถูกเอาย่อยแล้วรีไซเคิลใหม่ เท่ากับว่าเราตัดต้นไม้มาซิยๆสับๆเล่นอย่างไร้ประโยชน์

พูดถึงอันนั้นด้วยดีกว่า การลงทะเบียน การสมัครขอรับทุนอะไรนั่น

มหาลัยของฉันให้กรอกทุกอย่างลงในระบบ แล้วก็ปริ้นออกมาให้เอาไปให้พ่อแม่เซ็นรับรอง แล้วก็ให้adviser เขียนรับรองให้ด้วย

ตอนแรกฉันคิดว่าให้ adviser เขียนครั้งเดียวแล้วปริ้นใช้ขอทุนอื่นได้ทั่วราชอาณาจักรมหาลัย แต่ผิดเลยค่ะ คุณขอ5ทุนคุณก็ต้องปริ้นให้ adviser เขียน 5 ครั้ง แล้วนักเรียนขอทุนในเมเจอร์มีหลายคนมาก 

เช่นเดียวกับเอกสารทุนอื่นๆ ต้องปริ้นออกมา แล้วส่งไปรษณีย์ไปที่ห้องทุนในกรณีที่ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด

ทุนกยศ.ก็ด้วย พวกสำเนาบัตรประชาชนฉันปริ้นเก็บไว้เป็นตั้งเลย เพราะใช้อยู่นั่น น่าโมโหทั้งๆที่ข้อมูลทุกยอ่างมีอยู่ในระบบหมวดแล้ว

ทุกอย่างมันมีอยู่ในระบบหมดแล้ว!!!!! *ทุบโต๊ะ*

นี่แหละค่ะ ความน่าเบื่อ ความน่าหัวเสียของขรก.ไทย ฉันหวังว่าในอนาคตฉันจะไม่ถูกระบบห่วยๆนี่กลืนกิน TT