น้อตไม่รู้ว่าเขาเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว ยิ่งใกล้สุดขอบโลก ถนนที่เคยกว้างใหญ่กลับเล็กลงจนแทบไม่เหลือทางให้เดิน ผู้คนทีี่เคยรายล้อมก็ยิ่งค่อยๆ หล่นหายไปทีละคนสองคน ก่อนจากไป แต่ละคนเตือนเขาด้วยความหวังดี "ข้างหน้านั่นไม่มีอะไรอยู่หรอกนะ อย่าไปต่อเลย" บางครั้งเขาหันกลับมาขอบคุณอย่างสุภาพตามมารยาท กับบางคนเขาก็แค่ยักไหล่เบาๆ และเดินต่อไปเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ...

ในที่สุด เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปเป็นครั้งที่สามร้อยหกสิบเก้านับจากวันที่เขาเริ่มเดิน สุดขอบโลกก็มาปรากฎอยู่ข้างหน้านี่เอง ดูเผินๆ คล้ายจะเป็นส่วนผสมของเส้นขอบฟ้ากึ่งๆ หน้าผาสูงชัน มองตรงไปข้างหน้าไม่เห็นอะไรนอกจากจักรวาลกว้างใหญ่ และใครคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น

"สวัสดีครับ" น้อตกล่าวทักทาย

เธอคนนั้นหันมา ผมตรงยาวประบ่าสะบัดไปด้านหลัง พยักหน้าทักทาย "สวัสดีค่ะ"

"ผมเดินมาไกลมาก นึกไม่ถึงว่าจะมีใครอยู่แถวนี้ด้วย"

"คุณมาตามหาอะไรหรือคะ"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน... ขอนั่งด้วยนะครับ" หล่อนพยักหน้าเบาๆ

น้อตทรุดตัวลงนั่ง "แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้ครับ"

"เวลาไม่สบายใจ ฉันมักจะมาที่นี่ประจำ"

"โห เก่งนะครับ กว่าผมหาทางมาถึงที่สุดขอบโลกนี้ได้ หาทางอยู่ตั้งนาน"

"ทำไมคุณถึงคิดว่าโลกของเราสิ้นสุดที่ตรงนี้?" หญิงสาวนั่งคู้เข่าขึ้นมาขยับมือมากอดอก

น้อตถอดแว่นตาออก ควักผ้าในกระเป๋ามาเช็ด พลางตอบ "คุณรู้ไหม ไม่ว่าอะไรก็ต้องมีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด ผมเดินทางออกมาจากบ้าน ที่นั่นเป็นศูนย์กลางของโลกของผม เดินตรงออกมาเรื่อยๆ" เขาสวมแว่นกลับเข้าไปและชะโงกหน้ามองความว่างเปล่าข้างล่าง "และเส้นทางมันไปที่ไหนไม่ได้อีกแล้วแม้แต่อีกก้าวหนึ่ง ถ้าหน้าผาแห่งนี้ไม่ใช่สุดขอบโลก ผมก็ไม่รู้ว่าเราจะหาสุดขอบโลกเจอได้ที่ไหน"

หญิงสาวหันมาพูดยิ้มๆ "คุณคิดว่าโลกแบนหรือคะ?"

"แล้วคุณคิดว่าโลกกลมหรือไงครับ?"

เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากหญิงสาว "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่า ถ้าคุณกำลังตามหาสุดขอบโลก มันก็ไม่ใช่ที่นี่แน่ๆ"

"? ทำไมคุณคิดแบบนั้น?"

"เพราะที่นี่คือหลังบ้านของฉัน ฉันคิดมาตลอดว่าแถวๆ นี้เป็นจุดศูนย์กลางของโลก"

"จริงสิ แปลกดีนะครับ สิ่งที่ผมคิดว่าเป็นเส้นชัยกลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของคนอีกคน"

"สงสัยโลกมันอาจกลมจริงๆ มั้งคะ" ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน "นั่นสิคะ บางที ถ้าฉันออกเดินบ้าง สุดขอบโลกของฉันอาจจะอยู่แถวๆ บ้านของคุณก็ได้"

"แล้วคุณคิดจะออกเดินทางไปสุดขอบโลกของคุณบ้างไหมครับ"

"ตอนนี้ไม่ วันข้างหน้าไม่รู้"

"นั่นสินะ" น้อตค่อยๆ ลุกขึ้นมา "หมดเวลาแล้วครับ ผมคงต้องเดินต่อ"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขา "คุณจะไปไหนหรือคะ?"

"ถ้าที่นี่ไม่ใช่สุดขอบของโลก ผมก็คงต้องออกเดินต่อไปละครับ ขอบคุณนะครับที่นั่งคุยกันเป็นเพื่อน"

"ยินดีค่ะ"

"ถ้าโลกนี้มันกลมจริงๆ ผมอาจจะเดินวนกลับมาเจอคุณอีก"

"คุณคิดว่าโลกนี้กลมหรือไง?" หญิงสาวอมยิ้ม แซวกลับด้วยมุขของเขาเอง ทำให้น้อตหัวเราะลั่น

"ไปล่ะครับ โชคดีนะครับ"

"บายค่ะ" หญิงสาวยกมือขึ้นโบก มองดูน้อตยื่นเท้าซ้ายออกไป เธอมองตามอย่างเงียบๆ ขณะที่เขาร่วงหล่นลงไปในความว่างเปล่าอันไม่มีวันสิ้นสุด