"พร้อมหรือยัง?" 
จริงๆ ฉันคิดว่าเราไม่น่าจะพร้อม ไม่มีใครพร้อมหรอกสำหรับอะไรที่เป็นครั้งแรก เหมือนตอนเราเกิดมา หมอก็คงบอกแม่ว่าเราพร้อมแล้ว แต่จังหวะที่เราหลุดออกมาจากท้องอันอบอุ่น รอบตัวมีแต่อากาศกลิ่นแปลกๆ แสงที่เจิดจ้าจนแสบตาไปหมด นั่นเราพร้อมไหม แต่เราก็ออกมาแล้ว จากจุดเริ่มต้นของชีวิต 

จนมาถึงวันนี้ ความผิดพลาดที่ผ่านมานำไปสู่การตัดสินใจที่ฉันต้องอยู่กับมันไปจนวันตาย 

วันนี้ที่ฉันและพี่น้อตจะหันหน้ามาหากัน และช่วยกันแก้ข้อผิดพลาดในวันนั้น 

"อือ" ฉันตอบรับพร้อมผงกหัวเล็กน้อย 

พี่น้อตหันมายิ้มให้ ยิ้มแห้งๆ แบบที่เขาทำได้คนเดียว คนทั่วไปเวลายิ้มจะมีพลังบางอย่าง เหมือนมีออร่าแผ่ออกมาให้ทุกสิ่งรอบตัวดูสดใส สำหรับบางคน รัศมีเสน่ห์นี้ก็กระจายไกลราวกับฟัโรโมนของผีเสื้อกลางคืน 

แต่รอยยิ้มของพี่น้อตเป็นเหมือนหลุมดำที่ก้นหลุมเต็มไปด้วยความเศร้าและเหน็บหนาว นอกจากว่ามันจะไม่มีแสงสว่างหลุดรอดมา แต่ยังมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้คนส่วนมากพยายามหลีกเลี่ยง 

ถ้าเปรียบกับท้องฟ้าตอนกลางคืน ฉันก็คงเป็นเหมือนดาวเสาร์ ฉันมีผลึกน้ำแข็งเป็นกำแพงล้อมรอบฉันไว้ ดูไกลๆ ก็คงสวยดี แต่ฉันคงไม่แนะนำให้ใครเข้ามาใกล้ฉันหรอก ไม่อย่างนั้นฉันจะกั้นน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลายเหล่านี้ไว้ทำไม 

หลุมดำกับดาวเสาร์ ไม่ควรเข้าใกล้กัน มันไม่ควรเกิดขึ้น 

ฉันหลับตาลง ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่ม ราวกับเครื่องตัดหญ้ารุ่นโบราณเครื่องใหญ่ กับพลังทำลายที่พร้อมจะบดทำลายเพื่อลบร่องรอยของการเติบโตที่กาลเวลาค่อยๆ ปลูกไว้ 

เรากำลังออกเดินทาง มันไม่ใช่เส้นทางที่น้อยคนนักจะเคยเหยียบย่ำ ไม่เลย ทุกคนผ่านมันไปตลอดเวลา แต่พวกเขาล้วนเดินไปข้างหน้า 

พวกเรากำลังเดินทางย้อนเวลา กลับไปวันที่หลุมดำค้นพบแรงดึงดูดของดาวเสาร์ 

กลับไปป้องกันอุบัติการณ์ของอดีต เพื่อลบแผลเป็นที่ยังอยู่ในใจของเราสองคนจนถึงวันนี้ 

เขากรอกวันที่ของวันนั้นลงไปในแผงควบคุมสีฟ้า 

"พร้อมนะ?" พี่น้อตหันมาถามอีกครั้ง ฉันเห็นน้ำตาของเขา 

ขอบตาฉันก็เริ่มชื้นๆ เหมือนกัน